Τα τραγούδια δεν είναι σαν πουλιά.
Είναι πουλιά!
Τα τραγούδια είναι πουλιά. Μπαίνουν μέσα μας από τις διόδους των αυτιών, εγκαθίστανται και φτερουγίζουν τιτιβίζοντας, πάνω στις καλλωδιώσεις του μυαλού μας.
Το χρώμα του καιρού, η χημεία της στιγμής, το περιβάλλον και η συναισθηματική μας κατάσταση, τη στιγμή που μπήκαν μέσα, αποφασίζουν γιά το μήκος της ζωής τους.
Σε πολύ ελάχιστους ανθρώπους ζουν μεγάλα σμήνη πουλιών μέχρι βαθιάς ηλικίας. Στους περισσότερους πεθαίνουν ή αποτραβιούνται στα πίσω, στα σκοτεινά δωμάτια του μυαλού. Χάνουν τα χρώματά τους, γίνονται σχεδόν διάφανα και αφήνουν μερικά να τα αντιπροσωπεύουν. Είναι αυτά τα πουλιά-τραγούδια που έρχονται μπροστά όταν ζητήσει κανείς από έναν μεγάλο άνθρωπο να τραγουδήσει.
Όταν ζητήσαν, στα γερατειά της, από την Αγγελίτσα Μαρωνίτη-Παπάζογλου να πει ένα τραγούδι, η καρδιά και το μυαλό της επέλεξαν το "To χασαπάκι" (1931) του Δ. Μπαρούση (Λορέντζου) που ήταν κάποτε πολύ αγαπητό. Διαλέγει ένα τραγούδι που δε το έχει πει η ίδια σε δίσκο, αλλά είναι, σίγουρα, επενδυμένο μ΄ένα σωρό μνήμες της. Το τραγούδι ανασύρεται από μόνο του, όχι μέσα από συνειδητές διαδικασίες. Το λέει με μικρά φάλτσα, λόγω ηλικίας, μικρές καθυστερήσεις, συμπληρώνει με το στόμα της τα ενδιάμεσα οργανικά. Εκείνη τη στιγμή μέσα στο μυαλό της προβάλλονται αλλεπάλληλες εικόνες απ΄τα νιάτα της που ποτίζουν και δροσίζουν τη γερασμένη καρδιά της. Έτζι συμβαίνει σε κάθε ηλικιωμένο άνθρωπο.
(παρένθεση)
Δε θα κουραστώ να επαναλαμβάνω πως η Αγγελίτσα έχει διηγηθεί πράγματα που κάθε Έλληνας και Ελληνίδα θά΄πρεπε να διαβάσει, έτσι γιά στοιχειώδη άσκηση αυτογνωσίας...(κλείνει η παρένθεση)
Τα τραγούδια είναι ζωοδόχες πηγές όπως τα λουλούδια, τα σύννεφα, ο ήλιος, ο καφές (...), το τσιγάρο (...). Θυμίζουν ότι το νόημα δε βρίσκεται εκεί που το ψάχνουμε (όσοι/ες το ψάχνουν και δε παρασύρονται από οτιδήποτε), αλλά κάπου αλλού.
Ένας ηβίσκος ενδιαφέρεται μοναχά ν΄ανοίξει τα λουλούδια του και ν΄αντικρύσει τον ήλιο. Έτσι και τα τραγούδια με τα οποία ασχολείται αυτό το blog. Ζητάν μόνο να παρηγορήσουν, να μαλακώσουν, να γαληνέψουν.
Οι εταιρίες βλέπουν τα τραγούδια σα καταναλωτικά αντικείμενα. Δε καταλαβαίνουν, ούτε νοιάζονται. Σιχαίνονται και αντιμάχονται τη μακρόχρονη ζωή αυτών των πουλιών. Με επιδέξιους τρόπους, συνεπικουρούμενες κι απ΄το υπόλοιπο σύστημα της αγοράς και του κράτους, προβάλλουν πουλιά ασθενικά, με ελαττωμένες άμυνες αυτοπροστασίας. Όσο πιό γρήγορα πεθαίνουν και αντικατασταθούν από άλλα, τόσο αυξάνονται οι καταθέσεις τους.
Θέλουν μονάχα να θυμόμαστε ονόματα μαγαζιών, προϊόντων, να μη ξεχνάμε να πληρώνουμε τους λογαριασμούς και τα χρέη μας. Η άλλη μνήμη φρενάρει και, στην καλύτερη περίπτωση, βοηθάει τα άτομα να καταλάβουν, να ριζώσουν. Η αγορά δε θέλει ρίζες, ούτε φρεναρίσματα, ούτε βαθύτερες κατανοήσεις;. Θέλει άτομα άβουλα, χωρίς μνήμη, αλλοτριωμένα, καθοδηγούμενα.
Το χρώμα του καιρού, η χημεία της στιγμής, το περιβάλλον και η συναισθηματική μας κατάσταση, τη στιγμή που μπήκαν μέσα, αποφασίζουν γιά το μήκος της ζωής τους.
Σε πολύ ελάχιστους ανθρώπους ζουν μεγάλα σμήνη πουλιών μέχρι βαθιάς ηλικίας. Στους περισσότερους πεθαίνουν ή αποτραβιούνται στα πίσω, στα σκοτεινά δωμάτια του μυαλού. Χάνουν τα χρώματά τους, γίνονται σχεδόν διάφανα και αφήνουν μερικά να τα αντιπροσωπεύουν. Είναι αυτά τα πουλιά-τραγούδια που έρχονται μπροστά όταν ζητήσει κανείς από έναν μεγάλο άνθρωπο να τραγουδήσει.
Όταν ζητήσαν, στα γερατειά της, από την Αγγελίτσα Μαρωνίτη-Παπάζογλου να πει ένα τραγούδι, η καρδιά και το μυαλό της επέλεξαν το "To χασαπάκι" (1931) του Δ. Μπαρούση (Λορέντζου) που ήταν κάποτε πολύ αγαπητό. Διαλέγει ένα τραγούδι που δε το έχει πει η ίδια σε δίσκο, αλλά είναι, σίγουρα, επενδυμένο μ΄ένα σωρό μνήμες της. Το τραγούδι ανασύρεται από μόνο του, όχι μέσα από συνειδητές διαδικασίες. Το λέει με μικρά φάλτσα, λόγω ηλικίας, μικρές καθυστερήσεις, συμπληρώνει με το στόμα της τα ενδιάμεσα οργανικά. Εκείνη τη στιγμή μέσα στο μυαλό της προβάλλονται αλλεπάλληλες εικόνες απ΄τα νιάτα της που ποτίζουν και δροσίζουν τη γερασμένη καρδιά της. Έτζι συμβαίνει σε κάθε ηλικιωμένο άνθρωπο.
(παρένθεση)
Δε θα κουραστώ να επαναλαμβάνω πως η Αγγελίτσα έχει διηγηθεί πράγματα που κάθε Έλληνας και Ελληνίδα θά΄πρεπε να διαβάσει, έτσι γιά στοιχειώδη άσκηση αυτογνωσίας...(κλείνει η παρένθεση)
Τα τραγούδια είναι ζωοδόχες πηγές όπως τα λουλούδια, τα σύννεφα, ο ήλιος, ο καφές (...), το τσιγάρο (...). Θυμίζουν ότι το νόημα δε βρίσκεται εκεί που το ψάχνουμε (όσοι/ες το ψάχνουν και δε παρασύρονται από οτιδήποτε), αλλά κάπου αλλού.
Ένας ηβίσκος ενδιαφέρεται μοναχά ν΄ανοίξει τα λουλούδια του και ν΄αντικρύσει τον ήλιο. Έτσι και τα τραγούδια με τα οποία ασχολείται αυτό το blog. Ζητάν μόνο να παρηγορήσουν, να μαλακώσουν, να γαληνέψουν.
Οι εταιρίες βλέπουν τα τραγούδια σα καταναλωτικά αντικείμενα. Δε καταλαβαίνουν, ούτε νοιάζονται. Σιχαίνονται και αντιμάχονται τη μακρόχρονη ζωή αυτών των πουλιών. Με επιδέξιους τρόπους, συνεπικουρούμενες κι απ΄το υπόλοιπο σύστημα της αγοράς και του κράτους, προβάλλουν πουλιά ασθενικά, με ελαττωμένες άμυνες αυτοπροστασίας. Όσο πιό γρήγορα πεθαίνουν και αντικατασταθούν από άλλα, τόσο αυξάνονται οι καταθέσεις τους.
Τα τραγούδια μεταφέρουν μνήμες και η μνήμη είναι εχθρός της καταναλωτικής κοινωνίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου