Κι όμως

αυτό το τραγούδι

κυκλοφόρησε 

το 1945

Μέσα σε χίλια βάσανα

Ζ. Κασιμάτη

τρ. Κ. Ρούκουνας

http://www.speedyshare.com/files/27065508/Mesa_se_xilia_vasana_2_.mp3

   

Ελάτε μαζί μου

Αφείστε με, καλοί μου άνθρωποι, να σας πάρω γιά λίγο μαζί μου, σε μιά παλιότερη εποχή, γιά να ξεκλειδώσω μιά ασήμαντη για σας λεπτομέρεια, της λεπτομέρειας, ω λεπτομέρεια, γιά την οποία δε σας καίγεται καρφί. Γιατί; ; Όχι "γιατί έχει ο γάτος έν΄αυτί " αλλά γιατί μικρές, μικρούλες λεπτομέρειες της δικιάς σας πολύτιμης ζωής θα θεωρούνται επίσης αδιάφορες γιά τις επόμενες γενιές. Η ψυχούλα σας όμως θα σπαρταράει από ευχαρίστηση αν θα βρεθεί ένας αντίστοιχος σα κι εμένα να τις ανακαλύψει και να τις διηγηθεί σε άλλους/ες. Έτσι δεν είναι; Επειδή έτσι ακριβώς είναι, ελάτε μαζί μου γιά λίγο, στο σκοτάδι περασμένων καιρών...




Ξαναγυρίζω, όπως γυρίζει κανείς σε κάτι πολυαγαπημένο, στο τραγούδι "ΟΥΖΟ" (1928), στην εκτέλεση με τον Κώστα Νούρο γιά να κάνω μιά δεύτερη, ίσως, βαθύτερη "κατάδυση". Υπάρχει και μιά ακόμα παλιότερη ανάρτηση γιά το ίδιο θέμα, η

http://elkibra-nouros.blogspot.com/2008/08/blog-post_31.html

όπου μπορείτε να βρείτε κάποιες άλλες μικρο-πτυχές του θέματος. Εκεί θα βρείτε και το τραγούδι γιά να το ακούσετε.

Γυρίζω πάλι σ΄αυτό το τραγούδι, γιατί ανήκει σε μιά κατηγορία "προσωπικών" τραγουδιών. Θέλω να πω, πιστεύω πως το διάλεξε ο συγκεκριμένος τραγουδιστής, μέσα από συνειδητές ή ασυνείδητες λειτουργίες, γιά να το παραλληλίσει, συμβολικά, με τον εαυτό του.

Βρισκόμαστε στα 1928 και ο άνθρωπος που βλέπετε στη φωτογραφία,

είναι 36 χρονώ. Είναι ένας έμπειρος επαγγελματίας κι εκείνη τη χρονιά τραγουδάει στη μπύρα του Πίκινου, στο Θησείο της Αθήνας και στο "Κρυστάλ" στη Νέα Φιλαδέλφεια. Έχουν περάσει μόλις έξη χρόνια από τη Μικρασιατική καταστροφή, οι πληγές είναι ακόμα ανοιχτές κι αιμορραγούν.

Ο Νούρος έχει μιά κόρη σε ηλικία 9 χρονώ που θα τη χάσει μετά από 8 χρόνια από φυματίωση.

Είναι ένας ψηλός, όμορφος άντρας και έχει και ομοφυλοφιλικές σχέσεις. ο κόσμος θαυμάζει την ιδιαίτερη φωνή του και η ειδικότητά του είναι οι μανέδες.

   Το τραγούδι "ΟΥΖΟ" έχει παραδοσιακές καταβολές. Η λέξη, εκτός απ΄τη γνωστή σημασία της, χρησιμοποιούνταν και σα καλοδιάθετο πείραγμα γι αυτούς που τά΄τσουζαν.

Ο Νούρος, πολύ πιθανό με δική του επιλογή, "χτυπάει" αυτό το τραγούδι, ανανεωμένο από τον Ογδοντάκη (Γιάννη Δραγάτση) που τον συνοδεύει.

Το "ΟΥΖΟ" δε περιλαμβάνεται, απ΄ότι ξέρω, σε καμιά από τις -ας πούμε - ανθολογίες. Ο Γρ. Φαλληρέας το έχει συμπεριλάβει στο CD Νούρος - το φωνητικό φαινόμενο -

(βλ.http://elkibra-nouros.blogspot.com/2008/08/cd.html ) 

και προσπάθησε να καταγράψει τους στίχους. Οφείλω να πω πως, πραγματικά, δεν ακούγεται ξεκάθαρα τι λέει ο Νούρος, σε δυό επίμαχα σημεία. Αυτό οφείλεται και στο ότι ο Νούρος είχε μεν πολύ καθαρή άρθρωση, αλλά δε πρόφερε καθαρά το σίγμα που το σύριζε λίγο, αν και όχι πάντα. Κύρια, όταν έλεγε μιά λέξη που είχε τελικό ς.

Καταγράφω κι εγώ, με τη σειρά μου, τους στίχους, ακριβώς όπως τους έχει ο Γρ. Φαλληρέας στο έντυπο που συνοδεύει το CD.

Όλοι "ούζο" με φωνάζουν.

Τα κορίτσια με θαυμάζουν

Και στον δρόμο με πειράζουν.

Άντε, βρε ούζο, βρέθηκα και χάμου

τέρμα σαντούρια και βιολιά, άντε όπλες,

κι όλα τ΄άλλα, σαν παιδί, τα έχω κάμει

μέσα στην Ελλάδα την παλιά.




Μπαίνω, βγαίνω με το πάσσο,

τη μπουκάλα μη μου πάρουν ε!

Κάντε τόπο να περάσω

Άντε βρε ούζο, βρέθηκα και χάμω

Τέρμα σαντούρια και βιολιά του Ογδοντάκη

Κι όλα τ΄άλλα σαν μικρό παιδί τα έχω κάνει

Μέσα στην Ελλάδα την παλιά

-Γειά σου Νούρο μου!

Ο Γρ. Φαλληρέας έχει βγάλει πολλά CD´s και κάνει, απ΄ότι φαίνεται, ότι μπορεί γιά να είναι οι εκδόσεις του μερακλίδικες. Επεξεργάζεται, βέβαια, ψηφιακά τα τραγούδια υπέρ το δέον, αλλ΄αυτό είναι μιά άλλη κουβέντα και "μικρά γράμματα" γιά τους περισσότερους.

Πέρ΄απ΄αυτό όμως, η τσαπατσουλιά, η αρπακόλα, το "έλα μωρέ, και τί έγινε;", το "σιγά τα λάχανα", είναι σταθερά χαρακτηριστικά της ελληνικής ζωής. Στους παραπάνω απλούς στίχους του έχουν ξεφύγει (;)(έχει ακούσει στραβά;) κάποιες λέξεις. Δυό απ΄αυτές είναι πολύ σημαντικές. Σημαντικές γιατί μεταφέρουν νοήματα και η λάθος καταγραφή τους κάνει τους στίχους ακίνδυνους, αδιάφορους.

Ξαναγράφω τους στίχους και σημειώνω με κόκκινο τις λέξεις που πραγματικά λένε οι στίχοι.

Όλοι "ούζο" με φωνάζουν,

τα κορίτσια με θαυμάζουν, αααχ,

και στο δρόμο με πειράζουν.

Άντε, βρε "ούζο", βρε τι θα σε κάμω (όχι βρέθηκα χάμου)

έρμα σαντούρια και βιολιά, άντε όπλες,

κι όλα τ΄άλλα, σα μικρό παιδί, τα έχω πάθει

μέσα στην Ελλάδα την Παλιά.

Μπαίνω, βγαίνω με το πάσο,

την μπουκάλα μην ξεχάσω, αααχ,

κάντε τόπο να περάσω!

Άντε, βρε "ούζο", βρε τι θα σε κάνω,

έρμα σαντούρια και βιολιά, τ΄Ογδοντάκι,

κι όλα τ΄άλλα, σα μικρό παιδί,

τα έχω κάνει

μέσα στην Ελλάδα την Παλιά

γειά σου, Νούρο μου(!)

(φωνή Ογδοντάκη)

Προφανώς, θεωρείτε πως προσπαθώ να διϋλίσω τον κώνωπα. Δεν είναι όμως έτσι και αυτό θα προσπαθήσω να εξηγήσω.

O Νούρος λοιπόν δε λέει "τέρμα, σαντούρια και βιολιά" αλλά, "έρμα" ( έρημα = κακόμοιρα).

Ακόμα, στο πρώτο ρεφρέν λέει, "κι όλα τ΄άλλα, σα μικρό παιδί, τα έχω πάθει ". Το θήτα ακούγεται καθαρότατα. Αυτές οι δυό κόκκινες λέξεις πάνε τα νοήματα κάπου αλλού, κι αυτό το "αλλού" είναι σημαντικό και συγκινητικό.

Δε πιστεύω, σε καμιά περίπτωση ούτε και υποστηρίζω, ότι ο Νούρος κάθησε με χαρτί και μολύβι και έφτιαξε, με συνειδητές διεργασίες, παιχνίδια με τις λέξεις, ούτε πως αποφάσισε να στείλει κρυφά μηνύματα μέσα από ένα τραγούδι που σκοπό είχε να πουλήσει. Λέω ότι, τραγουδώντας μανέδες σε διάφορα μαγαζιά, ζυμώνονταν και ξαναζυμώνονταν οι απλοί στίχοι μες το μυαλό του και φιλτράρονταν μέσα από σκέψεις και προβολές που έκανε, αναμετρώντας αυτά που βίωνε και την ίδια του τη ζωή. Στη συγκεκριμένη στιγμή της φωνοληψίας, ή είχε σκεφτεί να πει έτσι, ή του προέκυψε την ίδια εκείνη στιγμή.

Η "υπόθεση" του τραγουδιού, σ΄αυτή την έκδοση, αφορά κάποιον που είναι αλκοολικός και του έχουν κολλήσει το παρατσούκλι "ούζο". Τα νέα κορίτσια, πάλι σ΄αυτή την περίπτωση, βρίσκουν την εικόνα του κλυδωνιζόμενου αστεία και τον πειράζουν. Όμως, το ρήμα πειράζω έχει, στα μικρασιάτικα τραγούδια, την έννοια τουφλερτάρω. Ο Νούρος έχει προσθέσει και το ρ. θαυμάζουν. Το τελευταίο μας δίνει το πρώτο σήμα ότι ο τραγουδιστής παίζει με τον στίχο, περνώντας τον εαυτό του στη θέση του "ούζου", του κλυδωνιζόμενου. Το κλυδωνιζόμενος μπορεί να παίζει και με την έννοια του λικνιζόμενου με γυναικείο τρόπο.

Έτσι ήταν το παρουσιαστικό του Νούρου τα χρόνια που "χτύπησε" αυτό το τραγούδι. Είναι και η μοναδική του φωτογραφία όπου, σχεδόν υπομειδιά. Σ΄όλες τις άλλες είναι σοβαρός, σκεφτικός, σφιγμένος. Ο Νούρος ήταν ψηλός και όμορφος, όπως είπαμε. Οι γυναίκες έχουν, συνήθως, μιά διφορούμενη στάση θαυμασμού και υψίστης απορίας γιά τους όμορφους άνδρες όταν αυτοί είναι ομοφυλόφιλοι. Σα να μη μπορούν να δεχτούν ότι συνέβηκε ένα τέτοιο πράγμα. Συγκρίνετε με τα κύματα λατρείας που είσπραξε από το γυναικείο φύλο ο πρόσφατα μαχαιρωμένος ηθοποιός.

Κοντολογίς, ο Νούρος αφήνει να βγουν κάποια σήματα μέσα απ΄αυτό το τραγούδι

1.   την αίσθηση της γνώσης ότι ήταν αρεστός στις γυναίκες

2.   την αίσθηση της παρατήρησης του εαυτού του

3.   τον τρυφερό χαρακτηρισμό "έρμα σαντούρια και βιολιά" όπου αποτείνεται στους 

      συμπατριώτες του

      και στις παραδόσεις τους

4.   το σήμα "έχω πάθει" που μπορεί να εξηγηθεί με πολλούς τρόπους

   Ο Νούρος έφυγε απ΄τη ζωή μόνος και απένταρος. Μόνος σε πολλαπλά επίπεδα. Μακριά από συγγενικό κύκλο και με την αίσθηση ότι τον είχαν ξεχάσει όλοι αυτοί που κάποτε τον θαύμαζαν κι ακόμα, μ΄αυτή την επιπλέον βαριά μοναξιά που νιώθουν οι ομοφυλόφιλοι. Τη μοναξιά του "διαφορετικού".

Δε γνωρίζουμε πως τον αντιμετώπιζε το ευρύτερο σινάφι. Μικρά σήματα μπορούμε μόνο να ανιχνεύσουμε μέσα από τη δισκογραφία που είναι όμως αμφισβητούμενα.

Έχω ακούσει μερικά σχολιάκια τα τελευταία χρόνια, από ανθρώπους που καμώνονται πως τον γνώρισαν και μου μετέφεραν κάποια λεχθέντα απ΄αυτόν, ομοφυλοφιλικού τύπου. Μπορεί και νάναι αλήθεια. Ίσως, αυτό το κομμάτι του εαυτού του νά΄παιρνε το πάνω χέρι καθώς περνούσαν τα χρόνια. Έτσι είναι η ζωή. Ήμουνα πάντα πολύ επιφυλακτικός στη μεταφορά κουτσομπολιού γιά τους ομοφυλόφιλους. Ξέρω τι κακία (δηλαδή μίσος και τρόμος), τι διάσπαρτη βλακεία υπάρχει γιά το θέμα, ιδιαίτερα στην ανδρανδρική χώρα μας. Το ίδιο ανυπόφοροι είναι και οι άλλοι, που προβοκάρουν ηλιθίως στα διάφορα σουποειδή και σάπια κανάλια, μέσα σε μιά περιστρεφόμενη καθημερινή αηδία...

Γιά τα μέλη

του

Rebetiko Co

Μανέδες δεν ακούν οι σημερινοί άνθρωποι. Είναι δύσκολοι, βαρείς, μελαγχολικοί, δεν υπάρχουν πιά αναφορές, ζούμε στη φάση της καταναγκαστικής "ευτυχίας" που επιβάλλεται και μας ναρκώνει με το ζόρι, για να μη βλέπουμε τη μαυρίλα που σκεπάζει όλο και περισσότερο την ομορφιά της ζωής.

Σας εμπιστεύομαι δυό μανέδες του Κώστα Μασέλου Νούρου (elkibra-Nouros.blogspot.com).

Στον έναν, το Χουζάμ μανέ, δοκιμάστε ν΄αντικαταστήσετε το

"ποιός έχει μαύρη την καρδιά"

με το

¨ποιός έχει μιά λευκή καρδιά".

Στον δεύτερο, Ματζόρε μανέ, μέσα σε δυό στίχους, σε δυό αράδες, λέει ότι έχει χρειαστεί εκατομμύρια σελίδες βιβλίων...

1. Χουζάμ μανές

http://www.speedyshare.com/files/26842197/_.mp3

2. Ματζόρε μανές

http://www.speedyshare.com/files/26842197/_.mp3

Φτωχοπανωφοράκι μου (1938)

Σπύρου Περιστέρη

τρ. Παγιουμτζής, Κάβουρας

Το Thorax and Mind δεν έχει τη νοσταλγία για σημαία του. Όταν όμως πρόκειται για τον παραπονιάρη Τζουανάκο, αλλάζει το πράγμα...

Η νοσταλγία

Είμαι μιά τσαχπίνα (1934)
συνθ. Θ. Παπαδόπουλου
τρ. Ρόζα Εσκενάζι

http://www.speedyshare.com/files/26827824/Eimai_mia_tsaxpina_-_Roza_Eskenazy.mp3

Πρασατζήδες 
και λαχανάδες...( = πορτοφολάδες)

1842. Παρίσι. Κάτω από κάποια γέφυρα μαζεμένοι απόκληροι κάθε είδους κι ο "τσιρίμπασής" τους, εξασκούνται στο σούφρωμα πουγγιών. Μιά κρεμασμένη πάνινη κούκλα μ΄ένα σωρό κουδουνάκια. Πρέπει να βουτήξεις το πουγγί χωρίς ν΄ακουστεί ούτε ένα κουδουνάκι. Να γίνεις αλαφροχέρης.

Τις παραπάνω εικόνες από τα "ΚΛΑΣΣΙΚΑ ΕΙΚΟΝΟΓΡΑΦΗΜΕΝΑ" Η Παναγία των Παρισίων, τις είδα γιά πρώτη φορά στην ηλικία των 8 (;) και δε τις ξέχασα ποτέ.


Πριν από δύο χρόνια στην Αθήνα, είμαι μέσα στο λεωφορείο μαζί με μιά φίλη. Κάθομαι στο τελευταίο κάθισμα, δίπλα μου δυό νέα παιδιά. "Έχε το νου σου στο κινητό σου", της ψιθυρίζω, και κρατάω σφιχτά τη τσάντα μου. Όταν κατεβαίνουμε απ΄το τρόλευ, το πορτοφόλι μου έχει κάνει φτερά, μέσα απ΄τη τσάντα. Ένα πορτοφόλι χοντρό και μεγάλο με ότι θες μέσα, ακόμα και το διαβατήριο. Το απόγεμα θα πέταγα. όλα ήρθαν πάνω κάτω...


Μετά απ΄αυτό, με τι μούτρα να σας προτείνω ν΄ακούσετε το παρακάτω τραγούδι του Μανώλη Χρυσαφάκη ( http://rebetiko.sealabs.net/forum/viewtopic.php?t=513 ) "Πάνε γιά το πράσο" (12 Δεκεμβρίου1934) HMV AO 2204, βιολί Δ. Σέμσης, τραγούδι, η υπέροχη Ρίτα Αμπατζή; Οι "αξιοπρεπείς" άνθρωποι θα με κοιτάξουν με μισό μάτι...

Ορίστε, το τραγούδι:

http://www.fileden.com/files/2008/6/6/1947074/Pane%20gia%20to%20praso%20-%20Rita.mp3


Γιά να δούμε όμως κι αλλιώς το θέμα. Τί είναι ένας πορτοφολάς; Είναι ένας ανήθικος άνθρωπος που κλέβει τους συνανθρώπους του; Αν αρκεστούμε σ΄αυτή τη χριστιανική εξήγηση, το πράγμα πλαταίνει και καλύπτει ένα ευρύτατο πλέγμα "αξιοπρεπέστατων" ανθρώπων που κάνουν ακριβώς αυτό, μόνο που δε βάζουν το χέρι τους οι ίδιοι στη τσέπη μας. Χρησιμοποιούν άλλους, κομψότερους τρόπους γιά να μας αλαφρώσουν το πορτοφόλι. Μιλάω τώρα γιά εμπόρους (κατά κύριο λόγο), γιατρούς, εισαγωγείς αυτοκινήτων και, πάει λέγοντας. Τα παραδείγματα δεν έχουν τέλος.


Βέβαια, δε το πάω λάου-λάου να καθαγιάσω τους πορτοφολάδες. Το να σου πάρουν το πορτοφόλι είναι ένα χτύπημα κάτω απ΄τη κοιλιά. Δε σου παίρνουν μόνο τα λεφτά, αλλά και όλα τα άλλα πολύτιμα που έχεις. Και μόνο η διαδικασία, το τρέξιμο και οι χαμένες ώρες γιά να ξαναβγάλεις δημόσια έγγραφα κλπ,, αρκεί γιά να σε αφήσει άπνου. Δυστυχώς, η συνήθεια που υπήρχε στο σινάφι να κρατούν το χρήμα και να πετάν κάπου το πορτοφόλι με τα υπόλοιπα, τείνει να εκλείψει.


Όμως, οι πορτοφολάδες είναι λίγοι (ευτυχώς), ενώ οι "άλλοι" είναι πάμπολλοι. Όλη η κοινωνία είναι, λίγο-πολύ, αναμειγμένη στην κοροϊδία και στο αλάφρωμα του πορτοφολιού. Από χημικούς τροφίμων που εφευρίσκουν νέους τρόπους στο ψεύτισμα των συστατικών, από διαφημιστές, από φωτιστές των super markets που, με ειδικές λάμπες, κάνουν τα τρόφιμα να φαίνονται ελκυστικά, μέχρι...χάος.


Ε, τώρα που είπα λίγα, δε ντρέπομαι να κατεβάσω ένα ακόμα γλυκό τραγούδι, πάλι του Μ. Χρυσαφάκη, τραγουδισμένο από τη Ρόζα Εσκενάζι, με τίτλο "Ο καυγάς γιά το πετσί" ( = πορτοφόλι)

Εδώ είναι το τραγούδι :

http://www.fileden.com/files/2008/6/6/1947074/O%20kavgas%20gia%20to%20petsi%20-%20Roza%201934.mp3



Παραθέτω και τις λέξεις που μπορεί να αγνοείτε...

1. πρασατζής = πορτοφολάς
2. φερμάρω = κοιτάζω, κόβω κίνηση, ελέγχω, προσέχω, κρυφοκοιτάζω, ελλοχεύω, καραδοκώ, ορμάω, κάνω το πρώτο βήμα σε περίπτωση κλοπής : ” στον καθρέφτη όλο κοιτάζεις και μπανίζεις (βλ.λ.) και φερμάρεις ””εγώ πρώτος θα φερμάρω, Νότη, να σε αβαντάρω ” (βλ.λ.)2 απειλώ με όπλο, επιτίθεμαι, την πέφτω (σε κάποιον) : [#] α. « Είχαν γίνει πολλά τέτοια περιστατικά με Δόκιμους, όπως ακούγαμε, τους οποίους φέρμαραν οι κακοποιοί του Πειραιώς (!) ” / β. « - Αυτή τη στιγμή σ’ έχω φερμάρει μ’ ένα πιστόλι κάτω απ’ το τραπέζι…» (περιγραφή του Δ. Γκόγκου Μπαγιαντέρα – « Μπαγιαντέρας» , Χατζηδουλής Κ.)
3. αβαντάρω = (σ΄αυτή την περίπτωση) υποστηρίζω, κάνω πλάτες, καλύπτω κάποιον την ώρα της «δουλιάς» (πχ. διάρρηξη, κλέψιμο πορτοφολιού κλπ.)
4. φτιάχνω/στήνω μηχανή, [N]( = στήνω κόλπο)
5. ρέφα η, ουσ.[+] (απο τη γλώσσα των χαρτοπαικτών) μερτικό, προμήθεια απο παράνομο κέρδος
6. τούφα η, ουσ.[Α][N] φυλακή (βλ.λ.) : ”γιά (ή…) στην τούφα θα πεθάνω, για (ή...) εσένα θα ξεκάνω ” (βλ.λ.)πετάω στη τούφα, [+]( = χώνω στη φυλακή) : ” τα λαγονικά ( = αστυνομικοί της Δίωξης) αμίλητα σ’ αρπάνε και στην τούφα σε πετάνε”
7. πετσί το, ουσ.[Ν] δερμάτινο πορτοφόλι
   

* οι εξηγήσεις προέρχονται από το "Λεξικό του Ρεμπέτικου" που θα κυκλοφορήσει σύντομα

Πρασατζήδες 
και λαχανάδες...( = πορτοφολάδες)

1842. Παρίσι. Κάτω από κάποια γέφυρα μαζεμένοι απόκληροι κάθε είδους κι ο "τσιρίμπασής" τους, εξασκούνται στο σούφρωμα πουγγιών. Μιά κρεμασμένη πάνινη κούκλα μ΄ένα σωρό κουδουνάκια. Πρέπει να βουτήξεις το πουγγί χωρίς ν΄ακουστεί ούτε ένα κουδουνάκι. Να γίνεις αλαφροχέρης.

Τις παραπάνω εικόνες από τα "ΚΛΑΣΣΙΚΑ ΕΙΚΟΝΟΓΡΑΦΗΜΕΝΑ" Η Παναγία των Παρισίων, τις είδα γιά πρώτη φορά στην ηλικία των 8 (;) και δε τις ξέχασα ποτέ.


Πριν από δύο χρόνια στην Αθήνα, είμαι μέσα στο λεωφορείο μαζί με μιά φίλη. Κάθομαι στο τελευταίο κάθισμα, δίπλα μου δυό νέα παιδιά. "Έχε το νου σου στο κινητό σου", της ψιθυρίζω, και κρατάω σφιχτά τη τσάντα μου. Όταν κατεβαίνουμε απ΄το τρόλευ, το πορτοφόλι μου έχει κάνει φτερά, μέσα απ΄τη τσάντα. Ένα πορτοφόλι χοντρό και μεγάλο με ότι θες μέσα, ακόμα και το διαβατήριο. Το απόγεμα θα πέταγα. όλα ήρθαν πάνω κάτω...


Μετά απ΄αυτό, με τι μούτρα να σας προτείνω ν΄ακούσετε το παρακάτω τραγούδι του Μανώλη Χρυσαφάκη ( http://rebetiko.sealabs.net/forum/viewtopic.php?t=513 ) "Πάνε γιά το πράσο" (12 Δεκεμβρίου1934) HMV AO 2204, βιολί Δ. Σέμσης, τραγούδι, η υπέροχη Ρίτα Αμπατζή; Οι "αξιοπρεπείς" άνθρωποι θα με κοιτάξουν με μισό μάτι...

Ορίστε, το τραγούδι:

http://www.fileden.com/files/2008/6/6/1947074/Pane%20gia%20to%20praso%20-%20Rita.mp3


Γιά να δούμε όμως κι αλλιώς το θέμα. Τί είναι ένας πορτοφολάς; Είναι ένας ανήθικος άνθρωπος που κλέβει τους συνανθρώπους του; Αν αρκεστούμε σ΄αυτή τη χριστιανική εξήγηση, το πράγμα πλαταίνει και καλύπτει ένα ευρύτατο πλέγμα "αξιοπρεπέστατων" ανθρώπων που κάνουν ακριβώς αυτό, μόνο που δε βάζουν το χέρι τους οι ίδιοι στη τσέπη μας. Χρησιμοποιούν άλλους, κομψότερους τρόπους γιά να μας αλαφρώσουν το πορτοφόλι. Μιλάω τώρα γιά εμπόρους (κατά κύριο λόγο), γιατρούς, εισαγωγείς αυτοκινήτων και, πάει λέγοντας. Τα παραδείγματα δεν έχουν τέλος.


Βέβαια, δε το πάω λάου-λάου να καθαγιάσω τους πορτοφολάδες. Το να σου πάρουν το πορτοφόλι είναι ένα χτύπημα κάτω απ΄τη κοιλιά. Δε σου παίρνουν μόνο τα λεφτά, αλλά και όλα τα άλλα πολύτιμα που έχεις. Και μόνο η διαδικασία, το τρέξιμο και οι χαμένες ώρες γιά να ξαναβγάλεις δημόσια έγγραφα κλπ,, αρκεί γιά να σε αφήσει άπνου. Δυστυχώς, η συνήθεια που υπήρχε στο σινάφι να κρατούν το χρήμα και να πετάν κάπου το πορτοφόλι με τα υπόλοιπα, τείνει να εκλείψει.


Όμως, οι πορτοφολάδες είναι λίγοι (ευτυχώς), ενώ οι "άλλοι" είναι πάμπολλοι. Όλη η κοινωνία είναι, λίγο-πολύ, αναμειγμένη στην κοροϊδία και στο αλάφρωμα του πορτοφολιού. Από χημικούς τροφίμων που εφευρίσκουν νέους τρόπους στο ψεύτισμα των συστατικών, από διαφημιστές, από φωτιστές των super markets που, με ειδικές λάμπες, κάνουν τα τρόφιμα να φαίνονται ελκυστικά, μέχρι...χάος.


Ε, τώρα που είπα λίγα, δε ντρέπομαι να κατεβάσω ένα ακόμα γλυκό τραγούδι, πάλι του Μ. Χρυσαφάκη, τραγουδισμένο από τη Ρόζα Εσκενάζι, με τίτλο "Ο καυγάς γιά το πετσί" ( = πορτοφόλι)

Εδώ είναι το τραγούδι :

http://www.fileden.com/files/2008/6/6/1947074/O%20kavgas%20gia%20to%20petsi%20-%20Roza%201934.mp3



Παραθέτω και τις λέξεις που μπορεί να αγνοείτε...

1. πρασατζής = πορτοφολάς
2. φερμάρω = κοιτάζω, κόβω κίνηση, ελέγχω, προσέχω, κρυφοκοιτάζω, ελλοχεύω, καραδοκώ, ορμάω, κάνω το πρώτο βήμα σε περίπτωση κλοπής : ” στον καθρέφτη όλο κοιτάζεις και μπανίζεις (βλ.λ.) και φερμάρεις ””εγώ πρώτος θα φερμάρω, Νότη, να σε αβαντάρω ” (βλ.λ.)2 απειλώ με όπλο, επιτίθεμαι, την πέφτω (σε κάποιον) : [#] α. « Είχαν γίνει πολλά τέτοια περιστατικά με Δόκιμους, όπως ακούγαμε, τους οποίους φέρμαραν οι κακοποιοί του Πειραιώς (!) ” / β. « - Αυτή τη στιγμή σ’ έχω φερμάρει μ’ ένα πιστόλι κάτω απ’ το τραπέζι…» (περιγραφή του Δ. Γκόγκου Μπαγιαντέρα – « Μπαγιαντέρας» , Χατζηδουλής Κ.)
3. αβαντάρω = (σ΄αυτή την περίπτωση) υποστηρίζω, κάνω πλάτες, καλύπτω κάποιον την ώρα της «δουλιάς» (πχ. διάρρηξη, κλέψιμο πορτοφολιού κλπ.)
4. φτιάχνω/στήνω μηχανή, [N]( = στήνω κόλπο)
5. ρέφα η, ουσ.[+] (απο τη γλώσσα των χαρτοπαικτών) μερτικό, προμήθεια απο παράνομο κέρδος
6. τούφα η, ουσ.[Α][N] φυλακή (βλ.λ.) : ”γιά (ή…) στην τούφα θα πεθάνω, για (ή...) εσένα θα ξεκάνω ” (βλ.λ.)πετάω στη τούφα, [+]( = χώνω στη φυλακή) : ” τα λαγονικά ( = αστυνομικοί της Δίωξης) αμίλητα σ’ αρπάνε και στην τούφα σε πετάνε”
7. πετσί το, ουσ.[Ν] δερμάτινο πορτοφόλι
   

* οι εξηγήσεις προέρχονται από το "Λεξικό του Ρεμπέτικου" που θα κυκλοφορήσει σύντομα

Πρασατζήδες 

και λαχανάδες...( = πορτοφολάδες)

1842. Παρίσι. Κάτω από κάποια γέφυρα μαζεμένοι απόκληροι κάθε είδους κι ο "τσιρίμπασής" τους, εξασκούνται στο σούφρωμα πουγγιών. Μιά κρεμασμένη πάνινη κούκλα μ΄ένα σωρό κουδουνάκια. Πρέπει να βουτήξεις το πουγγί χωρίς ν΄ακουστεί ούτε ένα κουδουνάκι. Να γίνεις αλαφροχέρης.

Τις παραπάνω εικόνες από τα "ΚΛΑΣΣΙΚΑ ΕΙΚΟΝΟΓΡΑΦΗΜΕΝΑ" Η Παναγία των Παρισίων, τις είδα γιά πρώτη φορά στην ηλικία των 8 (;) και δε τις ξέχασα ποτέ.

Πριν από δύο χρόνια στην Αθήνα, είμαι μέσα στο λεωφορείο μαζί με μιά φίλη. Κάθομαι στο τελευταίο κάθισμα, δίπλα μου δυό νέα παιδιά. "Έχε το νου σου στο κινητό σου", της ψιθυρίζω, και κρατάω σφιχτά τη τσάντα μου. Όταν κατεβαίνουμε απ΄το τρόλευ, το πορτοφόλι μου έχει κάνει φτερά, μέσα απ΄τη τσάντα. Ένα πορτοφόλι χοντρό και μεγάλο με ότι θες μέσα, ακόμα και το διαβατήριο. Το απόγεμα θα πέταγα. όλα ήρθαν πάνω κάτω...

Μετά απ΄αυτό, με τι μούτρα να σας προτείνω ν΄ακούσετε το παρακάτω τραγούδι του Μανώλη Χρυσαφάκη ( http://rebetiko.sealabs.net/forum/viewtopic.php?t=513 ) "Πάνε γιά το πράσο" (12 Δεκεμβρίου1934) HMV AO 2204, βιολί Δ. Σέμσης, τραγούδι, η υπέροχη Ρίτα Αμπατζή; Οι "αξιοπρεπείς" άνθρωποι θα με κοιτάξουν με μισό μάτι...

Ορίστε, το τραγούδι:

http://www.speedyshare.com/files/26825300/15_M._Xrisafakis_-_O_kaugas_gia_to_petsi.mp3

Γιά να δούμε όμως κι αλλιώς το θέμα. Τί είναι ένας πορτοφολάς; Είναι ένας ανήθικος άνθρωπος που κλέβει τους συνανθρώπους του; Αν αρκεστούμε σ΄αυτή τη χριστιανική εξήγηση, το πράγμα πλαταίνει και καλύπτει ένα ευρύτατο πλέγμα "αξιοπρεπέστατων" ανθρώπων που κάνουν ακριβώς αυτό, μόνο που δε βάζουν το χέρι τους οι ίδιοι στη τσέπη μας. Χρησιμοποιούν άλλους, κομψότερους τρόπους γιά να μας αλαφρώσουν το πορτοφόλι. Μιλάω τώρα γιά εμπόρους (κατά κύριο λόγο), γιατρούς, εισαγωγείς αυτοκινήτων και, πάει λέγοντας. Τα παραδείγματα δεν έχουν τέλος.

Βέβαια, δε το πάω λάου-λάου να καθαγιάσω τους πορτοφολάδες. Το να σου πάρουν το πορτοφόλι είναι ένα χτύπημα κάτω απ΄τη κοιλιά. Δε σου παίρνουν μόνο τα λεφτά, αλλά και όλα τα άλλα πολύτιμα που έχεις. Και μόνο η διαδικασία, το τρέξιμο και οι χαμένες ώρες γιά να ξαναβγάλεις δημόσια έγγραφα κλπ,, αρκεί γιά να σε αφήσει άπνου. Δυστυχώς, η συνήθεια που υπήρχε στο σινάφι να κρατούν το χρήμα και να πετάν κάπου το πορτοφόλι με τα υπόλοιπα, τείνει να εκλείψει.

Όμως, οι πορτοφολάδες είναι λίγοι (ευτυχώς), ενώ οι "άλλοι" είναι πάμπολλοι. Όλη η κοινωνία είναι, λίγο-πολύ, αναμειγμένη στην κοροϊδία και στο αλάφρωμα του πορτοφολιού. Από χημικούς τροφίμων που εφευρίσκουν νέους τρόπους στο ψεύτισμα των συστατικών, από διαφημιστές, από φωτιστές των super markets που, με ειδικές λάμπες, κάνουν τα τρόφιμα να φαίνονται ελκυστικά, μέχρι...χάος.

Παραθέτω και τις λέξεις που μπορεί να αγνοείτε...

1. πρασατζής = πορτοφολάς
2. φερμάρω = κοιτάζω, κόβω κίνηση, ελέγχω, προσέχω, κρυφοκοιτάζω, ελλοχεύω, καραδοκώ, ορμάω, κάνω το πρώτο βήμα σε περίπτωση κλοπής : ” στον καθρέφτη όλο κοιτάζεις και μπανίζεις (βλ.λ.) και φερμάρεις ””εγώ πρώτος θα φερμάρω, Νότη, να σε αβαντάρω ” (βλ.λ.)2 απειλώ με όπλο, επιτίθεμαι, την πέφτω (σε κάποιον) : [#] α. « Είχαν γίνει πολλά τέτοια περιστατικά με Δόκιμους, όπως ακούγαμε, τους οποίους φέρμαραν οι κακοποιοί του Πειραιώς (!) ” / β. « - Αυτή τη στιγμή σ’ έχω φερμάρει μ’ ένα πιστόλι κάτω απ’ το τραπέζι…» (περιγραφή του Δ. Γκόγκου Μπαγιαντέρα – « Μπαγιαντέρας» , Χατζηδουλής Κ.)
3. αβαντάρω = (σ΄αυτή την περίπτωση) υποστηρίζω, κάνω πλάτες, καλύπτω κάποιον την ώρα της «δουλιάς» (πχ. διάρρηξη, κλέψιμο πορτοφολιού κλπ.)
4. φτιάχνω/στήνω μηχανή, [N]( = στήνω κόλπο)
5. ρέφα η, ουσ.[+] (απο τη γλώσσα των χαρτοπαικτών) μερτικό, προμήθεια απο παράνομο κέρδος
6. τούφα η, ουσ.[Α][N] φυλακή (βλ.λ.) : ”γιά (ή…) στην τούφα θα πεθάνω, για (ή...) εσένα θα ξεκάνω ” (βλ.λ.)πετάω στη τούφα, [+]( = χώνω στη φυλακή) : ” τα λαγονικά ( = αστυνομικοί της Δίωξης) αμίλητα σ’ αρπάνε και στην τούφα σε πετάνε”
7. πετσί το, ουσ.[Ν] δερμάτινο πορτοφόλι 

* οι εξηγήσεις προέρχονται από το "Λεξικό του Ρεμπέτικου" που θα κυκλοφορήσει σύντομα

Το ανασήκωμα του χαλιού...

Αν ανασηκώσουμε ένα χαλί σκουπιδάκια βρίσκουμε. Μικρές μπαλλίτσες από σκόνη, τρίχες, λέπια απ΄το δέρμα μας. ΄Ολ΄αυτά που ανασηκώνονται με τα μικρά ρεύματα του αέρα που δημιουργούν τα περάσματά μας μέσα σ΄ένα σπίτι. Όλ΄αυτά σκουπίδια είναι και καταλήγουν μέσα στα σκοτάδια της ηλεκτρικής σκούπας.

Κουβαλούν όμως πληροφορίες στο DNA τους, όπως μας δείχνουν όλες αυτές οι νεο-αστυνομικές αμερικάνικες σειρές που φτηνοπουλιούνται στα κανάλια της οικουμένης.

Ε, τέτοιες "πληροφορίες" έσκυψε να μαζέψει το Thorax and Mind. 

Ψάχνοντας, ψαύοντας, ψαχουλεύοντας. Όχι με ρακοσυλλεκτική και νοσταλγική διάθεση, όχι!

Πήρε μιά μουσική μαγική που δε ξέρουμε τι να την κάνουμε -γιατί είναι πολύ γεμάτη και μεις πολύ άδειοι - και εστίασε πάνω σε λεπτομέρειες. Μικρές, "ασήμαντες" λεπτομέρειες που τις παίρνει ο αέρας της ζωής που βουίζει και δεν ασχολιούμαστε μ΄αυτές.

Έκανε απρόβλεπτους, σχεδόν σχιζοφρενικούς, παραλληλισμούς ανάμεσα στον Έκτορα και τον Πρόδρομο Τσαουσάκη, τον Little Richard και το Γρηγοράκη Ασίκη. Άκουσε τις ανάσες της Ρίτας Αμπατζή, αφουγκράστηκε τη σιωπή της Μαρίκας Καναροπούλου, κοίταξε με μεγεθυντικό φακό μέσα στα μάτια του Σταύρου Τζουανάκου και του Κώστα Νούρου, περιπλανήθηκε ανάμεσα σε πεθαμένες ψυχές. 

Όσοι κατάλαβαν, κατάλαβαν. Οι περισσότεροι δε τό΄καναν και δεν είναι παράξενο. Η στροφή ήταν πολύ απότομη, ο οδηγός έκοψε απότομα το τιμόνι και το στομάχι μπερδεύτηκε...

Είχε όμως το Thorax and Mind συνέχεια στο μυαλό του το παρόν και το μέλλον. Βλέποντας καθαρά τα σκοτεινά σύννεφα που έρχονται, θέλησε να επισημάνει ότι η μουσική αυτή που την ονομάζουμε Ρεμπέτικο είναι ένας προστατευτικό κέλυφος γιατί,

σε μία διάλεξη το 1961, ο Άλντους Χάξλεϊ περιέγραψε το αστυνομικό κράτος του μέλλοντος ως την «τελική επανάσταση»: μία «δικτατορία χωρίς δάκρυα» όπου οι άνθρωποι «αγαπούν την δουλεία τους». Ο στόχος, είχε πει, είναι να δημιουργηθεί «ένα είδος ανώδυνων στρατοπέδων συγκέντρωσης για ολόκληρες κοινωνίες έτσι ώστε να χάσουν ουσιαστικά οι άνθρωποι τις ελευθερίες τους... αλλά... δεν θα σκέπτονται σε καμία περίπτωση να εξεγερθούν λόγω της προπαγάνδας ή της πλύσης εγκεφάλου... που θα ενισχύεται με φαρμακευτικές μεθόδους».

Σήμερα είναι 15 Φεβρουαρίου του 201ο. Κάποιο αεράκι έχει σηκωθεί μέσα μου και μιά φωνή μου στο νου μου ψιθυρίζει πως, "πρόσεχε, η ζωή περνάει δίπλα σου και...".

Δεν είναι πως μου τελειώνουν τα θέματα, είναι ατέλειωτα. Όμως, βλέπω να προβάλλεται μιά αντίστροφη μέτρηση...

Η λέξη "τέλος" δεν ισχύει. Άλλωστε,


"πολλές φωτιές με τριγυρνούν
μα μιά΄ναι που με καίει.
Μονάχος μου την άναψα,
κανένας δε μου φταίει"

Σκερτσόζα (1928)

Δραγάτση (Ογδοντάκη)

τρ. Νταλγκάς

http://www.speedyshare.com/files/26784037/_-_.mp3

Ο Ρόβας εξεκίνησε (1937)

http://www.speedyshare.com/files/26690165/01_o_rovas_eksekinise.mp3

Ο Ρόβας εξεκίνησε (1937)

http://www.speedyshare.com/files/26690165/01_o_rovas_eksekinise.mp3

What women caused Markos Vamvakaris..

I´m publishing a list of troubles which Markos Vamvakaris got through in his adventures with women... All this is taken from his own song lyrics.

1. they cut him into pieces
2. they were spitfull
3. he spended in vain his youth for them
4. they made known what they did to him
5. they hurted him
6. they made him wonder like if he was crazy
7. they burned him deeply in his heart
8. they grew him weak and sicky
9. they runned away
10. they crashed him
11. they "poisoned" him with sorrows
12. they drove him mad
13. they opressed him
14. they smashed his body
15. they broke his heart
16. they tormented him

and much more...

Ask anybody the following question: "what is rebetiko´s atittude towards women?" I bet you get the following answer from anybody: "rebetiko praised women in hymns; rebetiko loved women excessively"...