Mήπως αυτό θυμίζει

κάτι από τα τωρινά;

(γιατί οι αιτίες είναι πολύ παλιές...)

Η πλήρης αδιαφορία για τη Ρίτα

φαίνεται ξεκάθαρα εδώ

http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CE%AF%CF%84%CE%B1_%CE%91%CE%BC%CF%80%CE%B1%CF%84%CE%B6%CE%AE

μικρό άνοιγμα του ρολό

από απόσταση

και η παλιά εκτέλεση από μιά νεανική Μπέλλου

http://www.esnips.com/doc/e601c6c9-9c2f-45da-be76-88b9e781f476/01-������-���-����-��-�����

Ενάντια ναι, αλλά σε τί;

Όχι, καμιά γερασμένη διάθεση να συγκρίνω νέα, άκαπνα παιδιά που αγαπάν το ρεμπέτικο, με τον Ανέστη Δελιά που έζησε σ΄άλλες εποχές, μπήκε στην ηρωίνη κι έφυγε πριν την ώρα του.

Όχι!

γενικές σκέψεις μονάχα

Διαβάστε τους παρακάτω βαθιά ερωτικούς στίχους από ένα Μικρασιάτικο τραγούδι (Μάγισσα κακιά).

Μούδωσες την καρδούλα σου, νά΄χω για περιβόλι.

Μου χάρισες τη νιότη σου, νά΄ναι δική μου όλη.

Περιβολάρη μ΄έκανες εσύ, στα κάλλη τα δικά σου

και με το δάκρυ ο άμοιρος, βρε μάγισσα κακιά,

και με το δάκρυ επότισα εγώ την εμορφιά σου.

Γιατί λοιπόν, αχάριστη, μου πήρες πιά τη χάρη

και σταυρωσιά τα κάλλη σου, άλλαξες περβολάρη;

Τώρα με τα γινάτια σου μού΄καψες την καρδιά μου

και κάρβουνο τα έκανες, μέσα, τα σωθικά μου.

Σχίσε λοιπόν το στήθος μου εσύ και πάρε τα κομμάτια,

πάρτα να βάψεις, άσπλαχνη, αμάν, βρε μάγισσα κακιά,

πάρτα να βάψεις, άσπλαχνη, τα δυό σου μαύρα μάτια

και όσο αίμα χύνεται απ΄της καρδιάς τα φύλλα,

πάρτα, να βάψεις, μάγισσα, τα ψεύτικά σου χείλια.

Μπορείτε να φανταστείτε μιά κομπανία νέων παιδιών που παίζει, μπροστά σε νεανικό κοινό, ένα τραγούδι με τέτοιους στίχους; Α-πο-κλεί-ε-ται! Δεν είναι in ούτε cool. Μιλάει για συντριβή μες τον έρωτα. Μακριά από τέτοια, σκέφτεται κανείς όταν είναι νέος ( και πολλοί, για πάντα...). Αντίθετα, το "Σούρας και μαστούρας", του Α. Δελιά, πέρα απ΄το ότι είναι ένα πολύ φίνο τραγούδι είναι - πώς να το πούμε; - και "επαναστατικό" και πάει κόντρα. Κόντρα, σε τί όμως;   REBET AGAINST THE MACHINE (βλ. παρακάτω). Ωραία ακούγεται. Αν ψάξεις όμως, δε βγαίνει και πολύ άκρη... Ναι, πιστεύετε πως δε καταλαβαίνω...

Τα παιδιά χρησιμοποιούν τη λέξη machine συμβολικά. Οι άνθρωποι που έχουν μεταβληθεί σε μηχανές και σκέφτονται σα μηχανές υπάρχουν ήδη σε δισεκατομμύρια. Οι μηχανές, αυτές καθαυτές,  και κύρια τα robot, αυξάνονται καθημερινά. Αυτή τη στιγμή υπάρχουν εν ενεργεία, πάνω από 80 εκ. ρομπότ σ΄όλο τον κόσμο.

Δείτε αυτό!

Από φιλμ; Επιστημονική φαντασία; Όχι, πραγματικότητα.

Σχολιάζω μόνο ότι διευθύνεται από δύο πιλότες που βρίσκονται μέσα του. Θυμάστε, όσοι το είδατε, εκείνα τα μεγάλα ρομπότ στο φιλμ Avatar που τα κινούσε ένας άνθρωπος;

 Διαβάστε στα παρακάτω link

http://www.richard-seaman.com/Aircraft/AirShows/MarchField2004/Sampler/index.html

http://images.google.se/imgres?imgurl=http://jalopnik.com/cars/assets/resources/2007/10/Robosaurus_Car.jpg&imgrefurl=http://jalopnik.com/310212/robosaurus-to-be-auctioned-off-at-scottsdale-barrett%2Bjackson&usg=__IU6JQJYbeqgYbC4srpYmEnp15Oo=&h=358&w=478&sz=76&hl=sv&start=2&um=1&itbs=1&tbnid=Ho2yxuzcgePAdM:&tbnh=97&tbnw=129&prev=/images%3Fq%3DRobosaurus%26um%3D1%26hl%3Dsv%26sa%3DG%26tbs%3Disch:1

Στο όνομα της δήθεν "ανανέωσης"...

Σχόλιο νεαρού θεατή του video: hristias mages eiste polyyyyyyyyy mprosta....EYGE (...)

Tο πρωτότυπο του Α. Δελιά

Γι αυτό, παιδιά, συνεχίστε να παίζετε το μπουζουκάκι σας, όσο πιό απλά μπορείτε κι όσο πιό γλυκά, όπως έκανε ο Δελιάς, και αφείστε τις μηχανές, γιατί αυτές ήρθαν για να μείνουν...

Απρόσμενα...

ακούστε

Απρόσμενα (2)

Η υγρή και απέραντα μελαγχολική

Στέλλα Χασκίλ

Η παραδόπιστη

Χασαπάκι, δε σε θέλω πιά

http://www.youtube.com/user/desmich8#p/a/D15EB49B50A0F4EE/2/bEHy6RHl-nM

________________________________________________
Έχει επανειλημένα γραφτεί  πως, όταν οι γυναίκες φτάσουν στα άκρα του θυμού, γίνονται πιό επικίνδυνες απ΄τους άντρες. Όταν κυνηγούσαν στην πρώην Δυτ. Γερμανία τους Baader Meinhof, ο υπεύθυνος αξιωματικός της Αστυνομίας είχε δώσει την εντολή, "πυροβολείτε πρώτα τις γυναίκες".

Εδώ ακολουθεί ένα διήγημα εμπνευσμένο από ένα τραγούδι του Παναγιώτη Τούντα και πραγματεύεται αυτό ακριβώς το θέμα, μεταφερμένο στην εποχή της δεκαετίας του ΄30. 


_________________________________________________

Νίτσα

-το σώμα μετέωρο-

Πήγαινε με γοργό βήμα. Σχεδόν έτρεχε. Στο κεφάλι της κουβάρι οι σκέψεις. Ένα νεύρο χτύπαγε στ΄αριστερό της μάτι. Κάποιον θα δεις, λέει ο κόσμος και στ΄αλήθεια, είδε κάτι. Είδε μιά μπουνιά το πρωί νά΄ρχεται προς το μάτι της, έσκυψε λίγο και την έφαγε στο μάγουλο. ”Γαμημένε”, έτριξε τα δόντια της. Κοίταξε σ΄ένα μεγάλο ρολόι και δεν είδε τη λεμονόκουπα. Το σώμα της αποσπάστηκε από το δρόμο κι έμεινε μετέωρο στον αέρα. Μ΄ένα κωμικό τρόπο έκανε κάποιες απεγνωσμένες προσπάθειες να ξανάβρει ισορροπία αλλά, σα να ακινητοποιήθηκε στο κενό. Κανείς δε φάνηκε να το βλέπει, αν και προχωρούσε ανάμεσα σε πολλούς περαστικούς.

Να, λοιπόν που το μικρό της σώμα στέκεται πλάγια στον αέρα, ένα πόδι εδώ μπομ, κι ένα πόδι εκεί μπιμ, κι ο στρουμπουλός αγκώνας της διπλωμένος να τρεμουλιάζει. Ο χρόνος παγώνει κι η Νίτσα κατεβαίνει μες τον εαυτό της. ”Μαύρη η ώρα κι η στιγμή που τον πήρα μ΄αυτή τη ζήλεια του, [το φόβο του να λες], τον καριόλη. Εγώ ξεγλύστρησα απ΄το το κατώφλι της κόλασης και να με βαράει τώρα αυτό το καθήκι, εδώ που ήρθα να σωθώ... Γαμώ τη μοίρα μου…» Η προστασία. Η ανάγκη γιά προστασία, η μεγάλη παγίδα. Βρέθηκε καθισμένη στα γόνατα του πατέρα της, να της χαϊδεύει τα μαλλιά και να την ταχταρίζει. ”Κατεργαρούλα Νιτσουλάκι, γλυκό μου γιαβρί” κι έσκυβε, κουνώντας το πρόσωπό του μέσα στον τρυφερό λαιμό της και τα μουστάκια του μύριζαν παστουρμά κι εκείνη ξεκαρδιζόταν. Έκανε μιά κίνηση να του χαϊδέψει τη μύτη του πού΄μοιαζε μελτζάνα. Πάει τζάμπα ο άνθρωπος. Γιά ένα άδειο πουκάμισο τινάχτηκαν όλα στον αέρα. ”Κάτσε, βρε Νίτσα, πονάει αυτό, μανάρι μου”, της παραπονιόταν που τού΄βαζε ένα μανταλάκι στη μύτη.
Εκείνη η πέτρα που την κλώτσαγε στο δρόμο, τρέχοντας ανέμελλη με τη σάκκα στον ώμο. Απ΄το σχολείο ώσαμε το σπίτι την κλώτσαγε κι αυτή σπιθοβολούσε, πέταγε ανταύγειες και στριφογύριζε, σα νά΄παιζε κι εκείνη μαζί της. Μιά πέτρα σ΄ένα δρόμο. Έχουν ψυχή κι οι πέτρες, της λέγανε, αλλά τότε δε τα πίστευε αυτά.

”Χτύπησες, πουλάκι μου;”. Ένα μαλακό χέρι την κρατούσε απ΄τη μασχάλη τρυφερά. Μιά γυναίκα. Είχε πέσει. Δε κατάλαβε τίποτα. ”Όχι, όχι, εντάξει είμαι”. ”Τι εντάξει, κορίτσι μου, έκανες μελανιά στο μάγουλο”.”Όχι, αυτή την είχα. Χτύπησα το πρωί…”. ”Χτύπησες ή…”. Της ξέφυγε σαν αλαφιασμένη. ”Γαμημένε Αποστόλη… Δε θα το ξεχάσω αυτό, παλιομπινέ!”. Φάνηκε νά΄ρχεται το τραμ και πήδηξε μέσα του. Έστριψε το σώμα κι έριξε μιά ματιά στο πίσω μέρος του φουστανιού της. Λίγη σκόνη. Τινάχτηκε. Η ώρα είχε περάσει, έπρεπε να βιαστεί. Οι ρόδες του τραμ τσίριζαν. Το σίδερο πάνω στο σίδερο φωνάζει, αναστενάζει. Αναστέναξε βαθιά κι άνοιξε την τσάντα της. Το κοκκινάδι, οι ζίλιες, το μαντηλάκι, το χαρτί με τους στίχους, η ταυτότητα, δυό-τρεις καραμελίτσες. Ένιωσε έρημη. Της ήρθαν δάκρυα στα μάτια. Ένα σύννεφο μοναξιάς να την κυκλώνει, όλοι κι όλα ξένα και εναντίον της. Τί κακό έκανε; Είχε μιά καλή φωνή και κοίταζε να συμπληρώνει ένα χαρτζιλίκι. Ούτε τραβιόταν, ούτε μαγαζιά, ούτε ξενύχτια, τίποτα. Μιά άδεια ζωή δίπλα σ΄ένα λεχρίτη. Πρέπει να ψωνίσω κολοκύθια μετά. Και ρύζι. Το ρύζι το πλένεις πρώτα, να φύγουν οι ποντικοκουράδες, καλό πλύσιμο θέλει, δυό τρία νερά. Μετά, ψιλοκόβεις κρεμυδάκι, το τσιγαρίζεις λίγο, ρίχνεις το ρύζι κι ανακατώνεις να μην αρπάξει . Έπειτα ρίχνεις το νερό, λίγη φυτίνη αν έχεις, λίγες σταφιδούλες αν έχεις, λίγο κουκουνάρι αν έχεις, άντε και λίγο μπάχαρι, αλάτι, πιπέρι. Τα γνωστά. Το ψήνεις κι έρχεται ο γαμημένος ο Αποστόλης που μου κάθισε μιά μπουνιά ο άναντρος, το κέρατο το βερνικωμένο, και μας κάνει και το μάγκα, ο ηλίθιος. Και γιατί τον ανέχομαι τόσα χρόνια;
Δεν έχεις τίποτα να πεις κατεβαίνοντας το πηγάδι, γιατί της μοίρας τα σκληρά χαστούκια καλά καταμεμάθηκες, στη μαλακή σου υπομονή όμως, τέρμα και φραγμούς δε βάζεις. Σάμπως είσαι η μόνη; Η διπλανή σου, η ξαδέρφη σου, η Λούλα η χοντρή, τα ίδια δε τραβάνε με τους τζιτζιφιόγκους τους; Ίσιωσ΄το φουστανάκι σου, σκούπισε το δάκρυ και προχώρα, γυναίκα, προχώρα στην εγγραφή και, κοίτα, α δε σε χαιρετήσουν, χαιρέτα εσύ η ίδια τον εαυτό σου και βράστους αυτούς. Όλοι μιά φάρα είναι, εγωίσταροι και σκατόψυχοι.

Έτσι λοιπόν με τη Νίτσα. Ακούει τις φωνές του κεφαλιού της, σκουπίζει τα δάκρυα και τινάζει ψηλά το μέτωπο.
Τώρα ήρθε η ώρα να κατέβει. Μ΄ένα πηδηματάκι στο δρόμο και εμπρός, βήμα ταχύ, τραβάει γιά την εγγραφή.
Ανεβαίνει τις σκάλες, ”γειά σου, Αννίτσα” τη χαιρετάει ο Ρ… που κατεβαίνει μαζί μ΄ έναν απ΄τους διευθυντάδες και έχουν ένα μουλωχτό κουβεντολόι. Κι άλλοι, κι άλλοι ανεβοκατεβαίνουν. Κάποιοι να περάσουν ένα τραγούδι, άλλοι τους στίχους τους, κιθάρες, βιολιά, cümbüs, μπουζούκια, μπαγλαμαδάκια. Οι πλάκες βγαίνουν με τη σέσουλα, οργασμός. Ο κόσμος αγοράζει, φτηνά δεν είναι, παρηγοριά όμως θέλουν, να ξεφύγουν γιατί πολλά τους πέσαν. Τό΄να φεύγει, τ΄άλλο έρχεται. Μάλλον τίποτα δε φεύγει, όλα παραμένουν κι από πάνω στοιβάζονται καινούργια βάσανα. Βάστα καρδιά, όλα εδώ θα μείνουνε. Σε ποιόν να πεις τον πόνο σου, όταν όλοι ίδια φορτία κουβαλούν; «Ποιός έχει μαύρη την καρδιά να γίνουμε συντρόφοι, να περπατάμε σ΄ερημιές να μη θωρούμ΄ανθρώποι...»
«Μ΄έχεις πρήξει! Δε θα μου πεις εσύ εμένα πως θα κάνω. Εγώ αποφασίζω εδώ! Όταν λέμε ότι κάτι δε θα τσουλήσει, πάει τελείωσε! Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια. Καταλαβαίνεις ή όχι;» Στέκεται μπροστά σε μιά ψηλή πόρτα ο μικρός το δέμας δερβέναγας, με τα δυό χέρια στις τσέπες του σακακιού του και τις πιέζει προς τα κάτω με ερεθισμένες κινήσεις, σχεδόν χοροπηδώντας επιτόπου. Ο άλλος τον κοιτάζει σα βρεμένη γάτα. «Γειά σου, Αννίτσα, βιάσου. Σε περιμένουν απάνω», της πετάει μ΄ένα προσποιητό χαμόγελο. «Τί έπαθε το μάγουλάκι σου;» Κάνεις μικρούς κύκλους με το χέρι σου γιά να του δώσεις να καταλάβει ότι δεν είναι της στιγμής και συνεχίζεις τις σκάλες. Τώρα στο διάδρομο με τα χλωμά art deco λαμπογυάλια που ρίχνουν ένα βερυκοκί φως. Στην τελευταία πόρτα. Απέξω, στέκεται μιά, και τρεις της εταιρίας. Αναγνωρίζει τη γυναίκα. Φίρμα, πιασμένο όνομα της ελαφριάς μουσικής. Κρατάει με το ένα χέρι μιά κιθάρα και με τ΄άλλο χειρονομεί, χεπ χεπ. «Δε μπορείτε να μου κάνετε τέτοια εμένα. Ήταν ή δεν ήταν η σειρά μου;», φωνάζει επιτακτικά και τα μάτια της πετάνε σπίθες. «Σας εξηγήσαμε, ήρθε εντολή άνωθεν και οφείλεται σε τεχνικούς λόγους. Λυπούμαστε αλλά, τί να κάνουμε, συμβαίνουν αυτά. Δε πρόκειται ν΄αργήσουν, μην ανησυχείτε». Έχεις πλησιάσει και κοντοστέκεσαι. «Καλημέρα, Αννίτσα. Έλα, πέρνα μέσα», λέει ένας απ’ τους τρεις και παραμερίζει. «Εσύ είσαι η λεγάμενη; Εσύ μου παίρνεις τη σειρά;», της λέει η γυναίκα με την κιθάρα και το βλέμμα της είναι παγωμένο σαν έχιδνας. «Ναι, δε το προκάλεσα εγώ. Κάνω όπως με ειδοποίησαν», της λες. «Μάλιστα! Ήρθαν τα άγρια να διώξουν τα ήμερα», λέει η έχιδνα και σε κοιτάζει με περιφρόνηση, από πάνω ίσαμε κάτω. «Δεν είμαστε στα καλά μας, καθόλου στα καλά μας...»
Αννίτσα, κρατήσου. Να την αρχίσω τώρα στις μπάτσες και να της φέρω και την κιθάρα κολάρο της παλιομαϊμούς ή να κάνω την πάπια; «Γιαβρί μου», εμφανίζεται η εικόνα του πατέρα στην οθόνη του μυαλού σου, «μείνε ήρεμη. Μη καταδέχεσαι. Εσύ ξέρεις τι είσαι κι από που έρχεσαι. Άστην αυτή τη σκύλα να γαυγίζει. Θυμήσου από που έρχεσαι και μη ξοδεύεσαι...»
Οι γλώσσες φωτιές που άναψαν μέσα σου, πετάχτηκαν προς τα πάνω και σου λαμπάδιασαν το κεφάλι, τραβιούνται πίσω και σβύνουν. Μ΄ένα χαμόγελο της πετάς, «ας πούμε πως δε το άκουσα αυτό. Πάω μέσα...»



*”Ανακάλυψα ότι η βασική διαφορά ανάμεσα στην Πάνω Πόλη και στην Κάτω είναι πως στην Πάνω οι άνθρωποι είναι πιό ντόμπροι. Ή μάλλον έτσι μου φαίνεται πως είναι. Στην Πάνω Πόλη μιά πουτάνα είναι πουτάνα, ο νταβατζής νταβατζής, ο κλέφτης κλέφτης, η αδερφή αδερφή, η τζιβιτζιλού τζιβιτζιλού, τα μαμόθρευτα μαμόθρευτα. Στο κάτω μέρος ήταν πολλές φορές κυρία της καλής κοινωνίας, ο νταβάς υπάλληλος σε διοικητική θέση, η αδερφή πλαίυμπόυ, η τζιβιτζιλού ντεμπυτάντ, το μαμόθρευτο κάποιος που δεν μπορούσε να προσαρμοστεί κι είχε προβλήματα.Ποτέ δεν κατάφερνα να τα βγάλω πέρα μ΄αυτό το διπλό προσωπείο. Κι όταν μερικές φορές τα θαλάσσωνα, ο κοκοροκαυγάς φούντωνε με το κατευθείαν· τελικά κανένας εκειπέρα δεν έλεγε ποτέ τα σύκα-σύκα και τη σκάφη-σκάφη” *.

Μέσα είναι αρκετοί. Το μάτι σου πέφτει στον πιό ψηλό, με το πρόσωπό που λάμπει από καλωσύνη.”Γειά σου Κωστάκι”,και σου κλείνει το μάτι όλο τρυφεράδα. Αυτουνού η ζεστασιά σου μετράει πολύ, Αννίτσα. Και των αλλονών, αλλά αυτός έχει κάτι ιδιαίτερο. Δεν είναι μόνο η φωνή του όταν τραγουδάει που σε πάει, κι εγώ δε ξέρω που, είναι, πως να το πούμε, αληθινός μέχρι την τελευταία του σταγόνα. Κι αυτός ”από κει” και τυραγνισμένος αλλά, πάντα μ΄ένα χαμόγελο. Κι εκεί, μέσα στα καμώματα του βιολιτζή, [άλλο μάλαμα αυτός] με αγγέλους να φτεροκοπούν ανάμεσα στα δάχτυλά του, με το cümbüs που ακολουθεί μέχρι τελευταία νότα, την κιθάρα που την παίζει ένας άλλος φλογισμένος απ΄το δικό του δαίμονα, ο ψηλός, ο βελούδινος τραγουδιστής που περιμένει τη σειρά του γιά να χτυπήσει τα δικά του τραγούδια, θα σου πετάξει θερμά, «γειααά σου, ρε Αννίτσα!» και συ του χαμογελάς, ενώ η φωνή σου ανοίγει και κλείνει, σα τα λουλουδάκια εκείνου του σεμνού αναρριχώμενου που το λένε «Έρωτα» και ανθίζει τα δειλινά. Τραγουδάς γιά μπαλκόνια που τα φυσάει ο αέρας, γιά τον ερωτευμένο που δε του ενδίδεις και στέκεται από κάτω και μαραζώνει. Εσύ είσαι το τραγούδι, εσύ είσαι που θα μείνεις. Εσύ και τα όργανα που το παίζουν, οι ψυχές των γνωστών και άγνωστων μουσικών που δε γράφτηκαν τα ονόματά τους. Θα περάσεις σα «κομπάρσα» στην ιστορία, λίγα ως τίποτα θα λένε γιά σένα αλλά, δικό τους καπέλο. Εσύ είσαι η ψυχή, εσύ το άστρο, εσύ θα αγκυλώνεις τις καρδιές αυτών που θ΄ακούν το τραγούδι σου. Μετά από χρόνια πολλά, όταν θά΄σαι πιά παραχωμένη στη Γη, φανατικοί νέοι θιασώτες θα σε παρακάμπτουν γιατί δε θα καταλαβαίνουν, αλλά μη σε νοιάζει. Η ζεστασιά της ψυχούλας σου θα μείνει χαραγμένη στ΄αυλάκια της πλάκας, γιά όσους δεν έχουν τοίχους στ΄αυτιά...

«Γαμώ τη φάρα που σε πέταγε, ξεφτιλισμένη!». Σου βγήκε σα φάντης ο Αποστόλης, μόλις έστριψες στη γωνιά. Δε το περίμενες. Το χνώτο του ήρθε στο πρόσωπό σου και μύριζε σάπια δόντια κι αγωνία. Τα μάτια του ήταν σφιγμένα και το πουλόβερ του το φόραγε το μέσα-έξω. Είχε κιόλας σφίξει τα χέρια του γύρω απ΄το λαιμό σου και σε ταρακούναγε πέρα-δώθε. Οι βρισιές βγαίναν σκοτεινές και φρενιασμένες κι απ΄το στόμα του πετάγονταν σάλια. «Καλέ, τί κάνεις εκεί;» στρίγκλισε μιά γυναίκα απ΄ένα παραθύρι, «θα το πνίξεις το κορίτσι...». Ο Αποστόλης δεν άκουγε τίποτα. Είχε μπει σ΄ένα ορμητικό ποτάμι με μαύρα νερά που τον παράσερναν. Τα μάτια σου γούρλωσαν, άρχισες να βγάζεις ρόγχους απ΄το λάρυγγα. Ένιωσες πως πάει, ως εδώ ήταν η ζωούλα σου. Από στιγμή σε στιγμή θα σωριαζόσουν κάτω σαν άδειο σακκί άψυχη κι η ψυχή σου θα έφευγε στο βάθος του άδειου δρόμου, πάνω απ΄τα σπίτια, να πάει να συναντήσει τον πατέρα σου, τη μάνα σου κι όλους αυτούς που τζάμπα χάθηκαν απ΄το σόι σου. Γιά ένα δευτερόλεπτο έχασες το φως, όλα σκοτείνιασαν. Το έξω φως γιατί μέσα σου είδες εκείνη την πέτρα να σηκώνεται ψηλά και να στριφογυρίζει αφηνιασμένη βρρρ... Τα λίγα κέντρα υποστήριξης της ζωής που δεν είχαν ολότελα αδρανοποιηθεί μέσα σου, πυροδοτήθηκαν. Στείλαν σήματα το ένα στο άλλο, γλήγορα, γλήγορα, χανόμαστε, το αίμα κόχλασε, η αντλία της καρδιάς φούσκωσε και ξεφούσκωσε μ΄όση δύναμη της απόμενε, ο εγκέφαλος τα σύλλεξε όλ΄αυτά και έδωσε την εντολή, ΧΤΥΠΑ!
Το ένα σου πόδι ανασηκώθηκε, το άλλο στηλώθηκε γερότερα και με μιά αυτόματη κίνηση, βάρεσε το γόνατό σου τ΄αχαμνά του. Η κραυγή του βγήκε θολή, γκρίζα, αλλόκοτη. Πρώτα η φωνή του πόνου και κολλητά, «ποτάνα ξεσκισμένη!». Τα χέρια του σ΄άφησαν κι έπεσε στα γόνατα.
Τώρα παίρνεις απεγνωσμένες ανάσες και τ΄οξυγόνο ορμάει μέσα σου, ζαλίζοντάς σε. Γέρνεις πάνω στον τοίχο, κι άλλες ανάσες, κι άλλες, γλήγορα, γλήγορα, προτού σηκωθεί στα πόδια του. «Τσάκισέ τον!», μούγκρισε μέσα σε μιά λάμψη του μυαλού ο πατέρας σου, «Τσάκισέ τον, κόρη μου, πριν σε στείλει εκίνος στον Άδη!». Το πόδι σου σηκώθηκε ακόμα μιά φορά, η φτέρνα κάμφθηκε και το τακούνι της γοβίτσας σου τον πέτυχε ακριβώς δίπλα στο μάτι. Τον πήραν τα αίματα. Έφαγε δυό τακουνιές ακόμα, από ένα πλάσμα που είχε χάσει κάθε έλεγχο. Όλοι οι πόνοι της κόλασης που είχες ζήσει ανήμπορη στα έντεκά σου χρόνια, το κολύμπι ανάμεσα στα τουμπανιασμένα πτώματα, το ταξίδι με το σαπιοκάραβο, οι προσβολές στην Παλιά Ελλάδα, ο αγώνας γιά την επιβίωση κι η ζητιανιά, όλ΄αυτά γίναν χτυπήματα απ΄το τακούνι της γοβίτσας σου, σ΄ένα σώμα που κατέρρεε βρίζοντας και φτύνοντας αίμα.
«Καλέ κορίτσι μου, στ΄όνομα του Θεού και της Παναγίας», στρίγκλισε ξανά η γυναίκα απ΄το παραθύρι, έχοντάς τα τελείως χαμένα.
Ο Αποστόλης κείτονταν μέσα σε μιά λίμνη αίματος και έτρεμε ανήμπορος.

Οι γυναίκες είναι να μη φτάσουν στα άκρα, ένα βήμα απ΄το γκρεμό. Έτσι και φτάσουν, δέκα φορές σκληρότερες γίνονται απ΄τους άντρες. Τη ζωή τη σέβονται, γιατί αυτές τη δημιουργούν, φτάνει να μη τεντώσεις τις χορδές τους ώσπου να σπάσουν.
Περνάει σαν αστραπή απ΄το μυαλό σου, να του δώσεις ένα τελειωτικό χτύπημα, χτυπώντας με το τακούνι σου μέσα στην τρύπα του αυτιού του αλλά, όχι Αννίτσα! Φτάνει ως εδώ... Τον φτύνεις μιά και δυό φορές, τον παρατάς εκεί και γνέφεις στη γυναίκα στο παραθύρι, «φώναξε τώρα, κυρά, την αστυνομία, να΄ρθούν να τον μαζέψουν...» και μόλις το λες, ένας ορμητικός άνεμος μπαίνει στο στενό, βουίζοντας. Σηκώνει το σώμα σου πλάγια, το παίρνει μαζί του, κρατώντας το κάτω απ΄τη μασχάλη του, στρίβει στη γωνιά και χάνεται.

*To απόσπασμα με τους κόκκινους χαρακτήρες είναι λόγια της μαύρης Αμερικανίδας τραγουδίστριας Billie Holiday – ΑΥΤΟΒΙΟΓΡΑΦΙΑ, Η ΚΥΡΙΑ ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ ΤΑ ΜΠΛΟΥΖ, εκδ. ΑΓΡΑ, Αθήνα 1984, σελ. 100-101

Κάθε πιθανή ομοιότητα των χαρακτήρων με πραγματικά πρόσωπα είναι τελείως τυχαία.

Κώστας Λαδόπουλος
Στοκχόλμη, ένα Σάββατο
του 2009

Αν σας βγάλει ο δρόμος...

http://fondasladoprakopoulos.blogspot.com/

Το ρεμπέτικο!
____________________________
δοξαστικός λόγος γα ένα τραγούδι

Αν με ρωτούσαν, "ποιό ρεμπέτικο θεωρείς σα το καλύτερο που γράφτηκε;" (αν και τέτοιες ερωτήσεις είναι ανόητες και θυμίζουν αυτό που μας ρωτούσαν όταν είμασταν μικρά, "ποιόν αγαπάς πιό πολύ, τη μαμά σου ή το μπαμπά σου;", θα απαντούσαι αδίστακτα, ΑΥΤΟ!!!

Αυτή την απλή, επαναλαμβανόμενη μελωδία. Σ΄αυτή της την εκτέλεση του 1934. Όχι με τη Μεγάλη Ρόζα Εσκενάζι, όχι με το Μεγάλο Στελλάκη Περπινιάδη, αλλά με τη μαγική Μαρίκα Καναροπούλου.  Με τον Περιστέρη στη σόλο κιθάρα, το Βαγγέλη Παπάζογλου(δική του σύνθεση) να ακομπανιάρει και να λέει, "ωωωωχ, βάλε με, παιδί μου!" και το ποτηράκι του κρασιού να τρίβεται πάνω στις χάντρες κομπολογιού.

Το ρεμπέτικο,

Ο αισθησιασμός και ερωτικός πόθος!

Ποιός έχει μιά λευκή καρδιά
να γίνουμε συντρόφοι,
να περπατάμε σ΄ερημιές,
να μη θωρούμ΄ανθρώποι;
(παραλλαγμένος μανές του Νούρου-
το πρωτότυπο λέει "ποιός έχει μαύρη την καρδιά..."

Ρίξε, Θεούλη μου, πύρινες γλώσσες φωτιάς,
να χαθούν από προσώπου Γης
όλες αυτές οι παρακμιακές βραδιές "ελληνικών γλεντιών", 
αυτές οι ατέλειωτες Μαρίες-Λουίζες
με τα λιπαρο-στρουμπουλά πόδια, 
αυτοί οι τραγικοί μπουζουκτσήδες,
που θά΄ταν ύψιστη αγαλλίαση
να του φορέσω τη μπουζούκα για κολλάρο!


(βραδιά που επαναναστήθηκε ο Χριστός
για 2010η, τάχα, φορά...)

καλό σας Πάσχα!

Τί σχέση έχει αυτό με τα παραπάνω; Καμιά. Ή, μήπως έχει κάποια μακρινή; Το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι το ρεμπέτικο, ακόμα και μέσα στις πλαστές συνθηκες της φονοληψίας μέσα στη δισκογραφία περιείχε έκσταση. Ιδιαίτερα οι Μικρασιάτες το πετύχαιναν αυτό. Έκσταση που μεταδίνονταν στον ακροατή. Για να το νιώσετε αυτό όμως, πρέπει ν΄ακούσετε κάποια τραγούδια στο σκοτάδι, με ακουστικά στ΄αυτιά. Σας προτείνω, δίνοντας μόνο ένα παράδειγμα, τον Ουσάκ Μανέ του Δ. Ατραϊδη (1929) (;Πόσοι εχθροί μου φαίνονται σαν μπιστευμένοι φίλοι...)

THE GREAT LADY OF THE REBETIKO SONG (...)

Η ΜΕΓΑΛΗ ΚΥΡΙΑ ΤΟΥ ΡΕΜΠΕΤΙΚΟΥ ΤΡΑΓΟΥΔΙΟΎ

Η ψυχολογία του ραγιά,

εν έτει 2010,

χώνει τη φουσκωμένη και

παρακμιακή κοιλιά της

στον "τάφο" της

Ρόζας Εσκενάζι

Τον Καραγκιόζη όταν τον ονόμαζαν κύριο, ξέρετε τι απαντούσε; "Μη με βρίζεις", έλεγε.

Συγκεκριμένα για τη μεγάλη Ρόζα Εσκενάζι που όλα αυτά τα αρπακόλα CD´s την ονομάζουν (καθώς και άλλες) The great lady of Rebetiko song ...

Θά΄θελα να πετούσα σ΄αυτούς που, τσάτρα-πάτρα, προσπαθούν να κερδίσουν λεφτά, να δουν τις παρακάτω φωτογραφίες.

Το περιεχόμενο της λέξης "κυρία" είναι ξεφτιλισμένο και φθαρμένο.

Εγώ, αν έβγαζα ένα CD για τη Ρόζα θα έβαζα τον τίτλο "Ρόζα η Αλανιάρα", όπου όμως θα εξηγούσα και γιατί την ονομάζω έτσι.

Η λέξη "αλανιάρης", "αλανιάρα", έχει διαφορετικό περιεχόμενο στο αρσενικό και διαφορετικό στο θηλυκό της γένος. Το περιεχόμενο του θηλυκού είναι επίσης λεκιασμένο.

βλ.  http://klika.gr/cms/index.php/ar8rografia/ar8ra/205-leksi-alanis-sto-laiko-tragoudi.html

Το πραγματικό όμως περιεχόμενο είναι: αλανιάρα = η γυναίκα που δε δέχεται το ρόλο που παν να της φορέσουν, που δε κατεβάζει το κεφάλι, που ζει όπως εκείνη θέλει, που πάει κόντρα σ΄ένα σάπιο ιδεολογικό σύστημα.

η Ρόζα τό΄κανε και ΜΠΡΑΒΟ ΤΗΣ!!!

-------------------------------------------------------------------------- 

Υπάρχει καθοριστική διαφορά ανάμεσα στη στείρα πίκρα

και στη δυναμική αηδία. Μετά, ακολουθεί

η αηδία γιά την απουσία αηδίας...

πρωί

Ένα απ΄αυτά που μ΄αηδιάζουν είναι εκείνες οι εφημερίδες που διανέμονται "δωρεάν" (όπως το Μετρο). Καθώς ίσως γνωρίζετε είναι, από πολλές δεκαετίες, μελετημένο ότι η πλύση εγκεφάλου και το στούμπηγμα άχρηστων πληροφοριών επιτελείται καλύτερα με τις απογευματινές εφημερίδες, γιατί οι άνθρωποι έχουν μειωμένες αντιδράσεις μετά την κούραση της δουλειάς (με ει) (γιά τη βραδινή πλύση δε συζητάμε...). Οι πρωινές "δωρεάν" την επιτελούν και το πρωί με "χαχαχούχικα" "νέα". Αυτά όμως όλα είναι γνωστά και μπαγιάτικα...

Βρέθηκε λοιπόν στα χέρια μου μιά τέτοια και αντίκρυσα (με φουσκωμένο το στήθος από εθνική περηφάνεια...) μιά τραγική ολοσέλιδη διαφήμιση του ένδοξου ΕΟΤ που προσπαθεί να πείσει γιά την ομορφιά των ελληνικών βυθών με μιά οικτρή φωτογραφία, παλιομοδίτικες γαρνιτούρες, μπλε και καφέ χρώματα και "ποιητικές" αναφορές στο θεό Ποσειδώνα...

μεσημέρι

Αναγκασμένος να επισκεφτώ το Ελληνικόν Προξενείον άκουσα, γιά μυριοστή φορά, εκνευρισμένους Έλληνες που έκριναν τη χώρα τους με σχόλια που λικνίζονταν ανάμεσα στην ύστατη περιφρόνηση και την ειρωνεία...

βράδυ...

Είδα τις παρακάτω φωτογραφίες του τάφου της Ρόζας Εσκενάζι και μου κάθησε ένας κόμπος στην καρδιά.

προσέξτε ότι ο άνθρωπος που αράδιασε τους τσιμεντόλιθους

προσπάθησε να δώσει και μιά "διακοσμητική νότα", 

γυρίζοντας ανάποδα τους τέσσερεις γωνιαίους...

Δεν είμαι υπέρ των πολυτελών τάφων, δεν είμαι καν υπέρ της ταφής, όμως αυτές οι φωτογραφίες απεικονίζουν αυτή την απίστευτη και μελαγχολική αδιαφορία που έχει γίνει ένα με το πετσί της Ελλάδας. Τα μισά κάγκελλα, οι τσιμεντόλιθοι (από τα ασχημότερα προϊόντα του "πολιτισμού"), γύρω από μιά τέτοια γυναίκα (και τον πιστό της), τα καμένα απ΄τον ήλιο αγριόχορτα...

Η Ρόζα Εσκενάζι, κυρίες και κύριοι, μιά απλή γυναικούλα (ένα πονηρό και τσαχπίνικο κουτάβι, θά΄λεγα χαϊδευτικά) ήταν, μαζί με τη Ρίτα Αμπατζή και τη Γεωργία Μηττάκη, οι τρεις μεγαλύτερες φωνές που ακούστηκαν σ΄αυτό που το λέμε Ελλάδα. Ήταν του ίδιου ύψους με τις Edith Piaf, Amalia Rodriguez, Billie Holiday. Δυστυχώς όμως, οι διάφοροι/ες ομφαλοσκοπούντες/ούσες και συμπλεγματικοί/ές "ειδήμονες" (γράψε, ολοκληρωτικά άσχετοι), την είδαν σαν ένα γραφικό, ανατολίτικο φάντασμα. Δε τους αφορούσε άλλωστε. Αφορούσε, κατ΄αυτούς/ές, μόνο τους λαϊκούς ανθρώπους. Το ελληνικό "κατεστημένο" δεν αξίζει ούτε να το κλαίς...

Την ψιλοπαρουσίασε πρώτος ο συμπαθητικός, άσχετος όμως με το ρεμπέτικο, Γιώργος Παπαστεφάνου. Μετά την ξέχασαν, την  περίμεναν να πεθάνει και τώρα την ονομάζουν

the great lady of the rebetiko song (...)

άει... χαθείτε (όπως λέει ο Λάκης Λαζόπουλος)