Από μιά απόσμενη εύνοια της τύχης, μπαίνουν καμιά φορά στα blogs μου συγγενείς ανθρώπων του μικρασιάτικου τραγουδιού. Τότε, "παίρνει η ψυχή αέρα κι ανοίγει τα πανιά της". Όχι γιατί νιώθω ότι θα μπορούσα να εκμαιεύσω πληροφορίες αλλά γιατί - πώς να το πω; - είναι μεγάλη ικανοποίηση και χαρά να σ΄ανακαλύψει ένας νέος άνθρωπος που η αδερφή της γιαγιάς της ήταν το τάδε μικρασιάτικο αηδόνι, ή η προγιαγιά ήταν μιά άλλη μεγάλη τραγουδίστρια.
Ξέρω πολύ καλά πως οι συγγενείς γυναικών κυρίως που είχαν να κάνουν μ΄αυτή την ιστορία είναι ιδιαίτερα φειδωλοί, διστακτικοί και, κατά κανόνα, αρνητικοί στο να μιλήσουν ανοιχτά γιά τον δικό τους άνθρωπο. Καταλαβαίνω απόλυτα τους λόγους και τους σέβομαι. Θα ήθελα, παρόλ΄αυτά, να πω δυό λόγια.
Υπάρχει μιά μακριά σειρά γυναικών που, είτε συμμετείχαν μόνο δισκογραφικά, είτε τραγούδησαν και σε μαγαζιά. Οι εποχές ήταν άλλες, οι ανάγκες άλλες, τα όνειρα κι οι προσμονές διαφορετικές. Είναι ακράδαντη η πίστη μου ότι αυτές οι γυναίκες πέρασαν και όμορφα και δύσκολα. Η μεγάλη πλειοψηφία αποσύρθηκε, παντρεύτηκαν, πολλές αποσύρθηκαν από το σύζυγο, γιά λόγους κατανοήσιμους.
Η ελληνική κοινωνία του χτες (αλλά και του σήμερα) είναι βαρυμένη με έντονα συναισθήματα ντροπής, ενοχών, προσπάθεια λήθης και εξορκισμού κάποιων πραγμάτων που κρίθηκαν "αναξιοπρεπή". Το αποτέλεσμα ήταν η σημερινή ελληνική κοινωνία, όπου το μισό της κομμάτι παρακολουθεί με αηδία αυτά που συμβαίνουν, και το άλλο μισό δε πιστεύει σε τίποτα και πιθηκίζει, σαρώνοντας τα εναπομείναντα.
Θά΄θελα να πω σ΄αυτές/ούς που έχουν συγγενική σχέση με τις/τους παλιές/ούς, πως πρέπει να είναι περήφανες/οι. Οι άνθρωποι αυτοί ήταν πολύ ιδιαίτεροι και άφησαν πίσω τους μιά ανεξίτηλη στάμπα. Μη σκοτεινιάζεστε απ΄το ότι οι σημερινές σας αρχές κοντράρονται με, ας πούμε, στίχους που τραγούδησε το συγγενικό σας πρόσωπο. Μη πέφτετε στις παγίδες κρίσης άλλων εποχών με σημερινά κριτήρια. ΄Αλλωστε, ποιά είναι τα σημερινά κριτήρια; Η δήθεν "αξιοπρέπεια" μιάς χώρας που καθημερινά βουλιάζει και λείπουν ολότελα αυτές οι δυνάμεις που θα μπορούσαν να βελτιώσουν τα προβλήματά της;
Με βασανίζει ένα ερώτημα που το βάζω στον εαυτό μου και δε μπορώ να δώσω μιά πειστική απάντηση. Γιατί δεν αρκούμαι στη φωνές που μεταφέρονται από τους δίσκους; Γιατί δεν είμαι σα τους πολλούς, να ασχολούμαι με το πειραιώτικο ρεμπέτικο και εντεύθεν, όπου υπάρχουν αρκετές πληροφορίες; Έχω μυθοποιήσει τους Μικρασιάτες; Μήπως νιώθω κάποια λύπηση γι αυτούς;
Τίποτ΄απ΄όλ΄αυτά. Είναι μιά αίσθηση δικαιοσύνης που φωνάζει μέσα μου, γιατί αυτοί οι άνθρωποι δε πήραν τη θέση που τους άξιζε μέσα στη μνήμη και έξω, στην κοινωνία.
Υπάρχουν πέντε άνθρωποι παλιοί που θά΄θελα πολύ να ξέρω λίγο γιά τη ζωή τους. Αν ζούσαν θα πήγαινα να τους εύρισκα και θα μου μιλούσαν, το ξέρω. Οι άνθρωποι αυτοί είναι, η Ρίτα Αμπατζή, η αδερφή της Σοφία Αμπατζή, η Μαρίκα Καναροπούλου, η Μαρίκα Φραντζεσκοπούλου, ο Γρηγοράκης Ασίκης κι ο Κώστας Μασσέλος (Νούρος). Και οι πέντε έχουν ξεχαστεί. Δε πήραν, ούτε μέσα στη μνήμη μας τη θέση που άξιζαν, ούτε (βέβαια) έξω στην κοινωνία κι εκεί, δε το αρνιέμαι, νιώθω μιά λύπηση.
Δε λυπάμαι το Μάρκο Βαμβακάρη, που ακόμα τρέχουν ποταμοί δακρύων επειδή, λέει, τυραννίστηκε πολύ στη ζωή του και τον ξέχασαν. Ο Μάρκος "μεσουράνησε", γιά τα ελληνικά δεδομένα και του δόθηκαν οι ευκαιρίες να δώσει ότι είχε να δώσει. Κάποια μέρα άρχισε η κάμψη και ξεπεράστηκε. Μπορεί να μη τα κατάφερε να πάει στην Αμερική και στο Hollywood (...), ικανοποιήθηκε όμως. Ακόμα και στο Hilton (σιγά τα ωά...) είχε την "ευκαιρία" να παίξει, κι εκεί ήταν η πρώτη και η τελευταία φορά που τον είδα (τι ειρωνεία...).
Η παραπάνω πεντάδα όμως; Η Ρίτα Αμπατζή (βλ. elkibra-Ritaabadzi.blogspot.com) πρέπει να τυραννίστηκε με τον καρκίνο (που της έδινε πρώιμα σημάδια αλλά, ίσως, να μη τα πρόσεξε, να μη τα ερμήνευσε σωστά). Αυτή η γυναίκα με τη βραχνά καμπανιστή φωνή που ξεθώριασε, ... ακούστε το "Πιπίνι" που πρέπει να είναι από δίσκο 45άρι, κάπου στις αρχές της δεκαετίας του ΄50. Το Ριτάκι χαιρετάει, ακόμα μιά φορά (η τελευταία;) τον εαυτό της μ΄ένα "Γειά σου Ρίτα, ποτέ να μην πεθάνεις!". Τους ανθρώπους δε πρέπει να τους εκτιμούμε μόνο στη λάμψη τους, αλλά κι όταν θαμπώνουν
http://www.fileden.com/files/2008/6/6/1947074/To%20pipini.mp3
Η Φωφώ (Σοφία Καρίβαλη) Αμπατζή τραγούδησε λίγο, αποσύρθηκε, σιώπησε (δείτε την στο http://elkibra-sofiaabdzi.blogspot.com/
Ο Νούρος ήταν μιά πολύ ιδιότυπη περίπτωση και δε μου βγαίνει απ΄το μυαλό ότι ήταν πολύ μοναχικός άνθρωπος (elkibra-Nouros.blogspot.com)
Ο Γρηγοράκης ο Ασίκης, που έχει περάσει η επιπόλαιη άποψη ότι έγραφε μελαγχολικά τραγούδια (έκανε ΚΑΙ αυτό), ενώ ήταν γεμάτος χυμούς, ερωτικός και ειρωνικός, έπεσε κι αυτός στ΄αζήτητα, ενώ είχε πολλά ακόμα να προσφέρει. Ποιός είναι ο Γρηγοράκης ο Ασίκης; (βλ. http://elkibra-rebetiko.blogspot.com/2008/01/little-richard.html)
H Μαρίκα Φραντζεσκοπούλου (http://elkibra-rebetisses.blogspot.com/search?q=%CE%9C%CE%B1%CF%81%CE%AF%CE%BA%CE%B1+%CE%A6%CF%81%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B6%CE%B5%CF%83%CE%BA%CE%BF%CF%80%CE%BF%CF%8D%CE%BB%CE%BF%CF%85), μονάχα από ένστικτο και αυτό που εκπέμπουν οι φωτογραφίες της, μου δίνει την εντύπωση μιάς δυνατής και στέρεας γυναίκας, αγνοώ όμως τα υπόλοιπα.
Και το λαμπερό διαμάντι, η Μαρίκα Καναροπούλου...(http://elkibra-rebetisses.blogspot.com/2008/03/blog-post_7179.html). Αυτή η γυναίκα, πάλι δίχως να ξέρω λεπτομέρειες, έφυγε από τη δύσκολη χώρα μας και έζησε γιά χρόνια στις ΗΠΑ που, όπως και να το κάνουμε, φυσάνε πάντα φρέσκοι αέρηδες...
Εσείς λοιπόν που είστε συγγενείς των παλιών, μπείτε στην περιπέτεια να μάθετε γιά τον δικό σας άνθρωπο, πρώτα γιά το δικό σας το χατίρι. Ρωτείστε τους μεγαλύτερους στην ηλικία συγγενείς σας, να σας πουν τι θυμούνται. Είναι κρίμα να σβήνονται τα ίχνη από ζωές. Μαζέψτε το υλικό σας γιά τα παιδιά σας και, αν κρίνετε ότι το θέλετε, επεξεργαστείτε το και φτιάξτε ένα blog αφιερωμένο στο πρόσωπο αυτό. Βάλτε φωτογραφίες, ότι άλλο θέλετε και, ΒΓΑΛΤΕ ΤΟ ΣΤΟ ΦΩΣ!
