Ελεγείες του Μαύρου - Εκάτη
(7)
Εισχωρώντας αργά μέσα στο Μαύρο,
όπως αργά εζούμαρε ο Andrei Tarkovsky
μπαίνοντας στο μισοσκότεινο δωμάτιο της "Νοσταλγίας",
παραμερίζουν ανθρακιές δαντέλες.
Ρινίσματα σιδήρου ίπτανται περιέργως
και μαύρα φτερά που ξεκόλλησαν
όταν ο Κ. Σμυρλής *1 ετρόμαξε
που του ξεφύτρωσε απ΄τον ώμο.
Καπνισμένα πτώματα αηδονιών,
μαύροι ηλεκτροφόρους ιχθείς
που έβγαλε ο αέρας απ΄τα βάθη των Ωκεανών
και DNA από punks που πέθαναν μες τα ναρκωτικά.
Κι αυτό είναι μόνο ο προθάλαμος...
Μετά έρχονται καταιγηδόν
τα Μαύρα Φώτα που σαρώνουνε το Φόβο,
το εσωτερικό ετοιμοθάνατο*2 φεγγάρι του 'Αρη
κι εκεί μέσα, στον αχανή κρατήρα Stickney
κρύβεται το κυνηγημένο και τρομαγμένο ανδροειδές
Vallerio Jasarai *3
Μετά,
το Μαύρο γίνεται πιό βαθύ,
αέρας σηκώνεται
κι ακούγεται φωνή βελούδινη να τραγουδά
"ποιός έχει μαύρη τη καρδιά
να γίνουμε συντρόφοι,
να περπατάμε σ΄ερημιές,
να μη θωρούμ΄αθρώποι"
Εκεί,
το τοπίο τούμπα γυρίζει
καθώς σε ρουφάει μέσα του
προς ένα κυπαρίσσι
που καμπυλώνει απ΄τις βιτσιές του ανέμου
κι όπου,
σταθερά στη κορφή του γραπωμένο
ένα μαύρο πουλί
που
άλλοτε λέγεται Μαρίκα
κι άλλοτε Κατινάκι.
*2 θα πεθάνει σε 30-80 εκατομμύρια χρόνια
*3 όνομα ανδροειδούς από το ανέκδοτο μυθιστόρημα του Κ. Λαδόπουλου "Ηλέκτρα Ζ."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου