Φτάνει. Νισάφι...

Όλες οι παρακάτω σκέψεις και κρίσεις δεν έχουν κανένα απολύτως νόημα. Ελάχιστοι/ες ενδιαφέρονται ν΄ακούσουν ή να διαβάσουν. Δεν αντέχουν πιά οι άνθρωποι. Αυτός ήταν και ο σκοπός των ψυχολογικών πειραμάτων, της "ευμάρειας",της "φιλελεύθερης κοινωνίας", της "ελευθερίας του λόγου", της "ελευθερίας στην πληροφόρηση".  Στην πληροφόρηση που μέσα στη αδιάκοπη ροή της είναι μολυσμένη με ιούς. Να χάσει ο λόγος το νόημά του, να απωθείται, να αντικατασταθεί από το νευρώδες ή υπνωτικό θέαμα.


Το μόνο παρηγορητικό για το θέμα που πραγματεύεται αυτό το blog είναι πως το αντικείμενό του, το Ρεμπέτικο, είναι κάτι πεθαμένο, άρα στατικό. Δε κινείται. Ότι δε κινείται δε μας ξεγλυστράει, μπορούμε να το εξετάσουμε με την ησυχία μας, να κάνουμε ένα διάλειμμα και να πιούμε ένα καφέ. Αυτό κείται εκεί στο ανατομικό τραπέζι και δε θα φύγει. Ήρεμα λοιπόν, be cool...


Είμαι εγγεγραμένος στο Google Alerts, στο θέμα Rebetiko και σχεδόν κάθε μέρα έχω την ευτυχία να λαμβάνω mails που αναφέρονται σε θέματα που περιέχουν αυτή τη λέξη.
Τα 99% είναι νερουλά, αδιάφορα έως εμετικά αλλά, "πρέπει να είναι κανείς ενημερωμένος" (wired)(στη πρίζα), όπως λένε...


Θα εστιάσω σε ένα που μου έφερε ένα επαναλαμβανόμενο και μακρύ χασμουρητό. Χρησιμοποιώ αυτή την ευγενική λέξη για να μη πω άλλες.

Αυτό

http://www.nileguide.com/destination/blog/athens/2010/09/03/athens-playlist-no-1/

Επικρέμεται βέβαια κάτι.

Δεν έχει δικαίωμα ένας μεγαλύτερος που έχει ανακαλύψει, περάσει και βαρεθεί, να μέμφεται τους νεότερούς του που ανακαλύπτουν και συγκινούνται κι αυτοί με τη σειρά τους. Ναι, δεν έχει. Όταν όμως βλέπεις να επαναλαμβάνονται με τους ίδιους γερασμένους τρόπους η αυταρέσκεια του οτιδήποτε, μόνο και μόνο γιατί είναι ελληνικό και χωρίς καθόλου κριτική ματιά, τότε αυτό κάτι σημαίνει. Σημαίνει, κατά τη γνώμη μου, στατικότητα και μελαγχολική ανακύκλωση των αδιεξόδων...

Δηλαδή, φτάνει να πούμε η φωτογραφία του Παρθενώνα και της Ακρόπολης δίπλα στη "Συννεφιασμένη Κυριακή". Φτάνει και με το ίδιο το τραγούδι...

Φτάνει η νοσταλγία για τον πλαστό Ζορμπά και τη μουσική του,

φτάνει με τους γερασμένους μύθους που τραγουδάνε στο...Ηρώδειο διάφορα νοσταλγικά τργουδάκια,

φτάνει ο δουλοπρεπής ενθουσιασμός κάθε που διάφορες κιτς χώρες, που τις θαυμαζο-μισούμε, δείχνουν κάτι απ΄αυτό που θέλουμε να πιστεύουμε ότι είναι η Ελλάδα δηλαδή, Ακρόπολη, σουβλάκι, μπουζούκι, Μύκονος, μαγκιά της πλάκας και λίγο συρτακί και άλλες μπούρδες.

Μα, αυτό πουλάει, θα πει κανείς. Ναι, και τα ναρκωτικά πουλάνε αλλά αυτό δε σημαίνει πως θα γίνουμε βαποράκια...

Όχι "αλλαγή" που επαγγέλλονταν το ΠΑΣΟΚ και μας βγήκε μπαγιατίλα και μιά απ΄τα ίδια, ΑΝΑΝΕΩΣΗ χρειάζεται σε όλα τα επίπεδα, αλλά κάτι τέτοιο δε διαφαίνεται στον ορίζοντα.

Θα ήμουν πολύ δυστυχής αν έβλεπα τον εαυτό μου να κάθεται ανάμεσα σε κάποιες χιλιάδες άλλων, μ΄ένα αναμένο αναπτηράκι στο χέρι, κουνώντας το σώμα μου αριστερά-δεξιά, ενώ ο Πάριος θα τραγουδούσε,

το φεγγάρι κάνει βόλτα στης κυράς μου τα μαλλιά,

παίξε Τσιτσάνη μου το μπουζουκάκι, να θυμηθούμε τα παλιά...

Η λέξη "παλιά" είναι το επίμαχο σημείο. Κι εγώ όμως με τα παλιά ασχολούμαι. Ποιά η διαφορά; Ας το σκεφτώ λίγο και επανέρχομαι...