Γιατί ο τίτλος Thorax and Mind
και γιατί στα Αγγλικά;

Ο σύγχρονος άνθρωπος θεωρεί αυτονόητο ότι παίρνει αποφάσεις με το μυαλό του.
Ο απλός άνθρωπος πιστεύει το ίδιο, αλλά προσθέτει, με τους δικούς του τρόπους, και τον παράγοντα της καρδιάς. Σα να υπάρχει εκεί ένα άλλο κέντρο αποφάσεων. Μπορεί ν΄ακούγεται απλοϊκό, ωστόσο κάνουμε διάφορα πράγματα που μιά  βαθύτερη φωνή προσπαθεί να μας αποτρέψει, κι όμως τα κάνουμε. Λογικά, η φωνή της αποτροπής έρχεται απ' το μυαλό και η άλλη απ΄την καρδιά. Ας μη μιλήσουμε γιά το γενικό παραλήρημα του έρωτα.
O Πλάτωνας και ο Σωκράτης ασχολήθηκαν πολύ με αυτό το θέμα, προσπαθώντας να διαγράψουν την ταυτότητα του ανθρώπου που θα λειτουργούσε μέσα σε μιά πολιτισμένη κοινωνία. Το πρόβλημα όμως δεν έχει λυθεί μέχρι σήμερα...  

Τα τελευταία χρόνια συζητιέται και γράφεται στα σοβαρά η υπόνοια ότι, ίσως, ο άνθρωπος μεταφέρει, από γεννησιμιού του, κάποια μορφή προ-συνείδησης, μιά σειρά προγραμματισμένων κανόνων.

Ο αγώνας ανάμεσα στην καρδιά και το κεφάλι είναι αδιάκοπος και γίνεται ακόμα εντονότερος, όσο περνούν τα χρόνια, γιατί η φωνή της καρδιάς είναι, κατά κανόνα, εχθρός της εξέλιξης. Αλλού ψάχνει, σε άλλα τοπία ευφορίας και ηδονής κι εκεί θέλει ν΄αρμενίζει.

Τα ρεμπέτικα και ιδιαίτερα τα μικρασιάτικα, είναι δημιουργήματα της καρδιάς και όχι του κεφαλιού...

Με τη συμβολική χρήση της λέξης "θώραξ" εννοώ το στέρνο, εκεί που λαμβάνονταν οι αποφάσεις των ομηρικών ηρώων. Πιό συγκεκριμένα, θέλω να δώσω, έμμεσα, ένα σήμα γιά το περιεχόμενο αυτού του blog.

Διαλέγω το χώρο των θερμών συναισθημάτων της καρδιάς, του στέρνου, του θώρακα. Χρησιμοποιώ το μυαλό βάφοντάς το κόκκινο, με το χρώμα του αίματος που βράζει, ορίζοντας και τη στάση μου απέναντι στον κόσμο.


Χρησιμοποιώ Αγγλικά γιατί θέλω να με βρίσκουν οι μηχανές του Google, όταν κάποιος ξένος πληκτρολογεί τη λέξη rebetiko. O τίτλος  Thorax and Mind εκπέμπει ένα σήμα ότι, κάτι διαφορετικό συμβαίνει εδώ...

Γεωγραφικό στίγμα

Είναι της μοίρας μου γραφτό να μην ανήκω. Ήμουνα πάντα ενδιάμεσα σε καταστάσεις. Έτσι είναι και τα blogs αυτά. Έχουν δοσμένη την καρδιά τους στον εσωτερικό πυρήνα του ρεμπέτικου αλλά, δε συντάσσονται στη φάλαγγα που προχωράει με το ίδιο βήμα και φοράει "παρωπίδες". Είναι γρι-γρι μοναχικά που πλέουν χωρίς δοσμένη γραμμή, κοιτάζουν τα σύννεφα, το βυθό και αναπνέουν τον καθαρό αέρα του πέλαγου.

Πατούν με το ένα πόδι στη γοητεία της δεκαετίας του ΄30, είν΄επιφυλακτικά στο παρόν και ατενίζουν χωρίς φόβο το μέλλον.