Καθώς γράφω συνεχώς, σ΄αυτό το blog κυρίως, γιά το ένα και το άλλο θέμα του "ρεμπέτικου", κάτι συμβαίνει και πετρώνω. Μπορεί νά΄ναι η περιέργεια να δω ποιός είναι κάποιος που σχολίασε, μιά ελληνική σελίδα που ανοίγω κατά λάθος (;) στο Internet, κάποιο τηλέφωνο από Ελλάδα, ή κάποιος αδέσποτος απόηχος στ΄αυτιά μου από τον "Ελληνισμό" που μένει εδώ που μένω κι εγώ.

Εννιά στις δέκα, παθαίνω γενικό πατατράκ.

Σα να πάρεις έναν ασκητή που ζει στη σιωπή μιάς ερήμου και να τον βάλεις στη μέση ενός πολυσύχναστου ελληνικού δρόμου, Παρασκευή βράδυ.

Πρώτα, κάθεται πάνω μου μιά αηδιαστική και κολλώδης ουσία, σα κι αυτή που είχε το Allien (γιά όσες/ους το έχουν δει). Μετά, πέφτω σ΄ένα βούρκο χλιαρής μελαγχολίας. Μετά, με παίρνουν στο κυνήγι Ερινύες των τύψεων και στο τέλος, κοιτάζω τον εαυτό μου και ακούω μιά μέσα φωνή να του λέει, "μα, είσαι με τα καλά σου; Ποιά/ός ενδιαφέρεται γι αυτά τα παραληρηματικά, "γραφικά", περασμένα κι αποθαμένα που καταγίνεσαι;..."

Μένω γιά λίγο στο κενό, μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας.

Μετά, κάνω μιά αστραπιαία και φρενιασμένη πλοήγηση στα "δήθεν" άλλα που θα μπορούσα ή που θά΄θελα να κάνω. Με ταχύτητα ηλεκτρονικού λογιστικού προγράμματος, αναμετράω και ζυγίζω τα συν και τα πλην, το κέρδος και τη ζημιά, τα "έσοδα" και τα "έξοδα" και, ΟΧΙ!

Η διαδικασία τελειώνει αρκετά γρήγορα και είναι ειλικρινής. Όχι τεχνητή, όχι μηχανισμός αυτοπροστασίας και αυτοευλογίας.

ΟΧΙ ΑΥΤΟ, ΟΥΤΕ ΑΥΤΟ, ΟΥΤΕ ΤΟ ΑΛΛΟ, να λείπει το βύσσινο.

Αρκεί μονάχα να σκεφτώ, πόσο χώρο πήρε στο κεφάλι μου και στη ζωή μου η... οικογένεια ΜΗΤΣΟΤΑΚΗ με τον αρχηγό της να λέει, ανεβοκατεβάζοντας τους ώμους του, "γιατί, άλλωστε, να το κρύψωμε;..."

Καλύτερα το απαλό ή βαρύ σύννεφο που πλέει αριστερά επάνω στον ουρανό,

καλύτερα η μικρή πιπεριά που στη σιωπή αυξάνει και μεγαλώνει τα φρούτα της,

καλύτερα αυτό το πουλί που στέκεται στην κορφή του ψηλού δέντρου απέναντι κι αναρωτιέται προς τα που θα πετάξει την επόμενη στιγμή...

Το τοπίο καθαρίζει.

Οι "τύψεις", ο βούρκος, τα ερωτηματικά, η κολλώδης ουσία κι οι Ερινύες αποσύρονται, όπως ήρθαν. Η θάλασσα ησυχάζει και αρχίζω να προετοιμάζω το επόμενο θέμα που θα μορούσε να είναι... η ανίχνευση του πνιγμένου γέλιου του Κώστα Μασσέλου - Νούρου, σ΄ένα δίσκο του 1933...

Απόλυτα αρμονικός και γαλήνιος, καθώς όλα τ΄άλλα μεταβάλλονται σε ουδέτερες οδοντόκρεμες...