Ίσως το πιό λιτό, μερακλίδικο και αισθητικά καλύτερο CD που (ίσως) υπάρχει ακόμα στην αγορά (Αύγουστος 2000) είναι το παραπάνω. Εκδόσεις Φαληρέα, γραμένο απ΄τον Νικόλα Φαληρέα και αφιερωμένο στο Στέλιο Κερομύτη.
Στο εξώφυλλο παίρνουμε μιά ιδέα του πως ήταν τα πράγματα το 1948, στο πάλκο του δροσόλουστου και ανθόλουστου ΡΟΣΙΝΙΟΛ (Δυρραχίου 79 - Σεπόλια).
Μπροστά, η νέα γενιά. Αριστερά, ένας ικανοποιημένος Βασίλης Τσιτσάνης, δίπλα του ένας χαμογελαστός Νίκος Τουρκάκης, ο ντούρος Στέλιος Κερομύτης και ο υπομειδιών Κώστας Καπλάνης.
Πίσω, ο Κώστας Ρούκουνας (κιθάρα), ο χαμαιλέων και πάντα αποστασιοποιημένος Σπύρος Περιστέρης (πιάνο) και ο καταπληκτικός τραγουδιστής Ζαχαρίας Κασιμάτης (κιθάρα).
Η Μικρασιάτικη σχολή πνέει τα λοίσθια, έχει όμως πείρα και χρειάζεται, στα μετόπισθεν...
Τελοσπάντων, πίσω στον ντούρο Στέλιο Κερομύτη, με καταγωγή τα Κυρομυτιάνικα Κηθύρων.
Αυτός ο γλυκός άνθρωπος, με μικρή παραγωγή τραγουδιών (25 περίπου), πέρασε σα δεύτερη φιγούρα μπρος στα μεγαθήρια Μάρκο και Τσιτσάνη, με τους οποίους ασχολούνται οι πάντες (συν τον Καζαντζίδη). Με τον ένα όμως ήταν μαζί απ΄τα πρώτα του βήματα και με τον δεύτερο συνεργάστηκε στενά, δίνοντάς τη μπάσα ("λιονταρίσια", όπως έλεγε ο Τσιτσάνης) φωνή του σε πολλά τραγούδια.
Έξω απ΄αυτά, τα δικά του τραγούδια ήταν, σχεδόν όλα, πολύ όμορφα. με τελείως προσωπικό στιλ, άψογο ρυθμό και, πίσω από τη μαγκιά που του καταλογίζουν (και την είχε), μιά τρυφερή ψυχή που παραπονιέται.
Συνεργάστηκε και τραγούδησε πρώτα μ΄ένα γλυκό κορίτσι, την Τασία Βρυώνη (την κατοπινή Σούλα Πασσαλάρη),το βαρύ κανόνι Γεωργακοπούλου και τη Μαρίκα Νίνου.
Ήταν μέσα σ΄όλα και ο πιό ενδιαφέρων (ακόμα), όταν ο Ηλίας Πετρόπουλος τους έβγαλε από την αφάνεια στις αρχές της δεκαετίας του ΄70 και τους παρουσίασε στο "Κύτταρο", προσφέροντάς τους τη χαρά της επανα-αναγνώρισης στα γεράματά τους.
Γειά σου, Κερομύτη ασίκη, με τη Φλορέτα σου...
φωτογραφικό αρχείο Κώστα Χατζηδουλή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου