Ο νταής
Παναής Αλτσίτζογλου
(1899-....)
H πρώην "φθοροποιός μηχανή"
και το πλάσμα από αέρα και φως
(δεύτερο)
Καθόταν κι έτρωγε σ΄ένα ταβερνάκι, που κατά λάθος υπήρχε ακόμα, πριν από κανένα χρόνο. Έξω καθόταν, τελευταίος είχε μείνει, το κατάστημα τα μάζευε. Στην άκρη μιάς πλατείας ήταν κι εκείνη πέρασε. Έκανε το γύρω της πλατείας γιά να κόψει σ΄ένα κάθετο δρόμο, όταν της βγήκε ο ένας μπροστά της. Κάτι της είπε, εκείνη σταμάτησε, τον κοίταξε αμίλητη κι έκανε να συνεχίσει. Ήταν περασμένα μεσάνυχτα, ερημιά. Πήγε να του φύγει από τα πλάγια, αλλ΄αυτός την άρπαξε απ’ το μπράτσο και την ακινητοποίησε. Πάτησε ένα σφυριγματάκι κι ήρθαν ακόμα δυό που κάθονταν στο παρκάκι της πλατείας. Ήρθαν χαζογελώντας και στήθηκαν γύρω της.
Ο άνθρωπός μας κοίταξε προς τη μεριά τους ανέκφραστος, κρατώντας το πηρούνι με την τελευταία μπουκιά. Άφησε κάτω το πηρούνι κι έβαλε το χέρι του στη πίσω τσέπη. Έβγαλε ένα λεπτό σκούφο και τον φόρεσε, ως λίγο πιό κάτω από τα μάτια. ”Πσσστ…”, έκανε. Αυτοί γύρισαν. Έστριψε τον καρπό του δείχνοντας με την παλάμη να ηρεμήσουν και με τον αντίχειρα να του δίνουν. Του απάντησε ο ένας, ο πιό αδύνατος, με αντίστοιχη χειρονομία ”α, παράτα μας!” και μετά έδειξε ανάμεσα στα σκέλια του.
Ο δικός μας ανασήκωσε το μπατζάκι του κι έβγαλε ένα κοντό μαχαίρι. Έπιασε τη λάμα του σφιχτά μες τη παλάμη, αφήνοντας μόνο τη μύτη να προεξέχει. Σηκώθηκε και προχώρησε προς το μέρος τους.
-Τί θε, ρε μαλάκα; του είπε ο ένας. Α, τράβα, να τελειώσεις το φαγητό σου!
Δε χρειάζεται να αναλωθούμε σε περιγραφές. Αμίλητος, σα ψυχρή φθοροποιός μηχανή, τους χάραξε τόσο, όσο που να τους πάρουν τα αίματα. Το βάλαν στα πόδια σα κότες. Το κορίτσι είχε απομείνει σα στήλη άλατος και έτρεμε. Έτσι γνωριστήκαν. Κάθησε γιά λίγο μαζί του, ήπιε κρασάκι κι όταν συνήλθε της έδωσε το τηλέφωνό του. ”Άμα χρειαστείς βοήθεια, τέτοια ή αλλιώτικη, πάρε με”, της είπε. Πήρε το χαρτί, σήκωσε το ποτήρι στην υγειά του και την κατάπιε η νύχτα.
Τον πήρε μετά από κανένα δίμηνο.
- Όχι γιά βοήθεια, μόνο να ρωτήσω τι κάνεις.
- Καλά είμαι, ΄συ;
- Μιά χαρά. Μήπως ευκαιρείς να σε δω;
- Αμέ, άμα το θες...
- Το θέλω!
Έτσι ξεκίνησε κάτι που δε ξέρω αν θα το λέγαμε σχέση. Το κορίτσι είχε τη ζωή του κι εμφανιζόταν κάθε τόσο. Πήγαινε στο σπίτι της, ή αυτή στο δυαράκι του,του μιλούσε γιά τα δικά της κι αυτός την άκουγε στωικά. Τον ρωτούσε γιά κείνον, τί να της πει; Πως γεννήθηκε το 1899; Απόφευγε και της χαμογέλαγε.
Τη πρώτη φορά που σμίξαν τα σώματά τους, κάτι που εκείνη του ζήτησε, τον κοίταγε όλες τις ώρες που πέρασαν, ολότελα μπερδεμένη. Κανέλα μοσκοβολούσε όλος και η ανάσα του.
- Το σώμα σου είναι σα πέτρα, τού΄λεγε και χάιδευε το μέτωπό του με το ένα της δάχτυλο. Δε της απαντούσε, μόνο χαμογέλαγε. Αυτό που τη μπέρδεψε όμως για τα καλά ήταν κάτι άλλο. Συνηθισμένη σε διάφορους πασταφλόρους, βρέθηκε στην αγκαλιά ενός ανθρώπου που είχε τελείως διαφορετικές συμπεριφορές. Ήταν σιωπηλός, ανάσαινε μαλακά κι έδειχνε καθαρά ότι της δίνει απόλυτη προτεραιότητα. Τη χάιδευε ατέλειωτα με τις μεγάλες παλάμες του, κάθ΄ εκατοστό του σώματός της κι έμοιαζε να μη νοιάζεται καθόλου γιά τον εαυτό του, μόνο γιά κείνηνε. Δε την άφηνε να παίρνει πρωτοβουλίες, μ΄έναν επιτήδειο και τρυφερό τρόπο της μάθαινε να δέχεται αυτά που της έδινε. Κάθε που εκείνη προσπαθούσε, την αποδιοργάνωνε κοιτάζοντάς την, παρακαλεστικά, με τα γκρίζα μάτια του που την παρέλυαν.
- Μα, γιατί δε μ΄αφήνεις να σου δώσω;
-Παραπέρα απ΄ότι μου δίνεις; Είσ΄ένας κήπος κι εγώ ένας περιβολάρης. Ξέρεις πως
νιώθουν οι περιβολάρηδες;
-Από πού να ξέρω, ξεκαρδίζονταν εκείνη.
-Οι περιβολάρηδες είναι, ίσως οι πιό ευτυχισμένοι στο ντουνιά, γιατί παίρνουν χαρά,
αγάπη κι ευγνωμοσύνη από εκατό μεριές…
Έδειχνε νά΄χει απόλυτο έλεγχο πάνω στο σώμα του και την έφτανε ξανά και ξανά και ξανά. Κι όταν εκείνη είχε πιά ξεχειλίσει της ζητούσε – όταν το ζητούσε – το μικρό του μερίδιο και τότε, αυτό το βαρύ, πέτρινο σώμα γίνονταν μιά πολιορκητική μηχανή που βούιζε, που μούγκριζε, που τραβούσε μέσα του όλον τον αέρα της κάμαρης, βγάζοντάς τον πάλι με σπασμούς.
-Αυτό; τον είχε ρωτήσει βλέποντας την πρώτη φορά μιά στραβιά και βαθιά ουλή πάνω στη κοιλιά του.
-Άστο.
-Όχι, πες μου!
-Μιά κακιά στιγμή που βρήκα το μάστορά μου.
-Που θα πει;
- Άστο, καλύτερα…
Και μετά χωρίζανε, χωρίς να πουν τίποτα γιά το αν θα υπήρχε επόμενη φορά.
Κοίταξε το ρολόι του. Είχε πάει δώδεκα, το φιντάνι θά΄πρεπε να φύγει όπου νά΄ναι. Τού΄ριξε μιά γρήγορη ματιά, ανασήκωσε το φρύδι, ”τίποτε άλλο γιά σήμερα” κι εκείνος συγκατάνευσε, σηκώθηκε κι έφυγε.
Ο άνθρωπός μας – που λησμόνησα να σας πω πως τ΄όνομά του είναι Παναής Αλτσίτζογλου – κάθησ΄ακόμα λίγο και μετά έφυγε κι αυτός. Κατηφόρησε προς το κέντρο. Είχε στα σχέδιά του να περάσει να κουρευτεί και μετά νά΄παιρνε το μετρό και νά΄ριχνε μιά ματιά σ΄ένα βυσινί AUDI που πάρκαρε κάθε μέρα έξω από μιά εταιρία και τού΄χε γυαλίσει.
Περπατούσε ήρεμα, φορώντας ουδέτερα γυαλιά ήλιου γιά να μη φαίνονται τα γκρίζα, λαμπερά μάτια του και προσπαθώντας να μη τραβάει τη προσοχή με το μέγεθός του. Κοίταζε γύρω δήθεν αδιάφορα, αλλά το μυαλό του έβγαζε σπίθες απ΄τις πολλές στροφές. Τις τελευταίες μέρες τού΄χε καρφωθεί στο μυαλό ότι τον παρακολουθούνε. Ήταν πιό πολύ μιά αίσθηση, παρά κάτι συγκεκριμένο που είχε προσέξει. Υπήρχαν όμως μέσα του καλοακονισμένες προεκτάσεις των αισθήσεων, εξασκημένες από παλιά πείρα. Δεν έκαναν ποτέ λάθος, ούτε και τώρα.
Πραγματικά, ήταν δυό λαγωνικά που τον παρακολουθούσαν. Η απόφαση πάρθηκε σ΄ένα τμήμα της Ασφάλειας, μετά από μιά σύντομη συζήτηση. Η υπόθεσή του δε τους ενδιέφερε, αλλά ήταν κάποιος ανώτερος που του είχαν τριβελίσει το κρανίο διάφορα χαρτιά που περνούσαν μπροστά του και αφορούσαν τον Αλτσίτζογλου. «Πόσο καιρό θα μας κοροϊδεύει αυτός; Χρόνια τώρα κινείται στο σκοτάδι, συνεργάσιμος δεν είναι, να τα σκάει δε τα σκάει, ε, νισάφι! Ρε, Λευτέρη, γιά έλα ΄δω. Το και το. Έχε τα μάτια σου δεκατέσσερα μονάχα, ο μάγκας είναι επικίνδυνος. Δε τό΄χει σε τίποτα να σε κάνει φέτες. Πάρε κι άλλον ένα μαζί σου και κράτα με ενήμερο!». Κι έτσι, τον πήραν στο κατόπι. Ο έτσι Λευτέρης τον ακολουθούσε από καμιά δεκαπενταριά μέτρα και ο άλλος, από απέναντι.
Μη νομίσετε τώρα ότι αυτή η ιστορία θα γυρίσει σε αστυνομική, μου είναι αδιάφορο κάτι τέτοιο. Ο προβολέας είναι γυρισμένος μονάχα πάνω στο ψυχρό, στεγανό και δυσκολοδιάβατο ψυχικό τοπίο του Παναή Αλτσίτζογλου. Όλα τ΄ άλλα είναι βοηθητικές παρενθέσεις.
Στο κουρείο αναγούλιαζε με τη γύρω ατμόσφαιρα και τα λεγόμενα. Ο κουρέας ήταν λίγο γυναίκα και παρλάριζε ασταμάτητα με τρεις άλλους που περίμεναν και λέγαν ότι τους κατέβαινε στη γκλάβα. Πλήρωσε κι έφυγε βιαστικά.
Κατέβηκε στο μετρό και ενώ έδειχνε πως θα έμπαινε σ΄ένα βαγόνι, έκανε μιά γρήγορη κίνηση και μπήκε στο διπλανό του. Υπέθεσε πως αυτός ή αυτοί που τον παρακολουθούσαν είχαν σκοτωθεί να προλάβουν να μπουν στο ίδιο, ή μπορεί και να ήταν στο διπλανό. Έβγαλε μιά εφημερίδα κι έκανε πως διάβαζε. Κατέβηκε μετά από δυό σταθμούς, κρατώντας στο χέρι του ένα αντικείμενο που κατέληγε σε μιά λεπτή λαμίτσα. Προχώρησε ήρεμα στην πλατφόρμα και, ξαφνικά, έστριψε, άνοιξε πολύ γρήγορα τον κλεισμένο ανελκυστήρα προσωπικού και χώθηκε μέσα. Βγήκε δυό ορόφους πιό πάνω και, τό΄βαλε στα πόδια. Σταμάτησε ένα ταξί και το άφησε πέντε στενά πριν την εταιρία που λέγαμε. Στάθηκε καμιά εκατοστή μέτρα μακριά της και έστειλε ένα μήνυμα στο φιντάνι του με ένα Χ+Κ. Το Χ σήμαινε «με παρακολουθούν» και το Κ «καθάρισε». Τα υπόλοιπα δε τον αφορούσαν, ήταν δουλειά άλλων.
Άναψε ένα τσιγάρο και με μιά μικρή κάμερα με δυνατό ζουμ, πήρε μερικές φωτογραφίες το βυσινί αυτοκίνητο και την εταιρία.
Μήνυμα στο κινητό. Από ένα παλιό γνωστό που δούλευε «μέσα». Ένα Κ+Χ. «Σε κυνηγάνε, χάσου».
Βρήκε μιά απόμερη γωνιά, έριξε κάτω το κινητό του και το σύντριψε με μιά δυνατή τακουνιά. Το πέταξε σ΄ένα καλάθι αχρήστων και γύρισε πίσω με το λεωφορείο.
|
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου