Νοσταλγικές διπλώσεις ή αναρχικές ανατάσεις; (2)

Σε μιά απ΄τις περασμένες αναρτήσεις έγραφα κάποια ολίγα γιά το hüzün (τουρκ. μελαγχολία), αυτό το ιδιαίτερο συναίσθημα μελαγχολίας που αποπνέεται από το περιβάλλον, μπαίνει μέσα μας και μας σκεπάζει με ένα μουντό ψυχολογικό πέπλο.

Το περιβάλλον όμως της φύσης είναι αυτό που είναι. Ένα ηλιοβασίλεμα είναι ένα φυσικό και αυτονόητο φαινόμενο που συμβαίνει κάθε μέρα. Αν κάποιες/οι από μας κυριευόμαστε από κάποια μελαγχολία βλέποντάς το, είναι δικό μας πρόβλημα.

Το ανθρώπινο περιβάλλον, αυτό που εμείς δημιουργήσαμε, έχει άλλους νόμους. Πάλι, αυτό καθαυτό, δε φταίει. Αν ένα περιβάλλον, κατασκευασμένο από ανθρώπου, καλύπτεται από την πατίνα του χρόνου, είναι κάτι φυσικό. Αν αυτό μας επηρρεάζει, είναι πάλι δικό μας πρόβλημα.

Η νοσταλγία καταστάσεων του παρελθόντος, δημιουργεί κι αυτή με τη σειρά της ένα είδος μελαγχολίας. Τί είναι όμως η νοσταλγία;

"συναίσθημα τρυφερότητας και θλίψης εξαιτίας της ανάμνησης περασμένων ευχάριστων γεγονότων ή καταστάσεων", εξηγεί, σωστά και στερεότυπα, ο Εμμανουήλ Κριαράς στο ΝΕΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΛΕΞΙΚΟ ΤΗΣ ΣΥΓΧΡΟΝΗΣ ΔΗΜΟΤΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ (Αθήνα, 1995).

Ο ορισμός είναι, γενικά, σωστός. Γιά την περίπτωσή μου, αφαιρώ το ουσ. "θλίψη". Θλίψη είναι γιά μένα γήρανση, μη παραδοχή του ότι όλα παρέρχονται. Αντικαθιστώ τη "θλίψη" με το ουσ. "χαρά", εννοώντας ότι είμαι χαρούμενος που είχα την εύνοια να ζήσω και να γευτώ κάποια πράγματα.

Η φωτογραφία αυτή, που θα επαναληφθεί κάποιες φορές, κουβαλάει τέτοια στοιχεία νοσταλγίας, θλίψης, μελαγχολίας, επικάλυψης από την πατίνα του χρόνου...

(συνεχίζεται)