Νοσταλγικές διπλώσεις ή αναρχικές ανατάσεις; (1)

Εverybody seems to think I'm crazy.
I don't mind, maybe they're crazy
running everywhere in such a speed
till they find there's no need

Φαίνεται σαν όλοι να νομίζουν πως είμαι παλαβός.
Δε με νοιάζει. Ίσως αυτοί να είναι τρελοί
καθώς τρέχουν φρενιασμένα εδώ κι εκεί,
ώσπου να καταλάβουν πως δεν υπάρχει λόγος.

Μ΄εκνεύριζαν παλιά αυτοί οι στίχοι του John Lennon. Ναι βέβαια, έλεγα, είναι πολύ εύκολο να πετάς τέτοιες εξυπνάδες όταν οι τσέπες σου είναι ξέχειλες από λεφτά.

Τώρα πιά δε θυμώνω. Όχι μόνο γιατί έχω κουτουπώσει το χωροφύλακα της Αριστεράς μέσα μου, αλλά και γιατί σύνδεσα αυτούς τους στίχους και με άλλα πράγματα και κατάλαβα.

Κατάλαβα ότι τα περισσότερα χρόνια της ζωής μας τα περνάμε σε μιά αδιάκοπη τρεχάλα γιά χιλιάδες κατανοητούς λόγους. Ένα μεγάλο μέρος απ΄αυτούς είναι έως άχρηστοι και αναίτιοι, αλλά ας μη μπούμε σ΄αυτά. Τρέχοντας, προλαβαίνουμε να μισοαντικρύσουμε κάποια πράγματα που μας ενδιαφέρουν να τα βιώσουμε καλύτερα, αλλά αυτό απαιτεί κάποιο χρόνο που δε τον διαθέτουμε. Στο μεταξύ, πολλά απ΄αυτά τα πράγματα εξαφανίζονται. Όταν χαμηλώσουμε ταχύτητες και ψάξουμε να τα βρούμε, δεν υπάρχουν πιά. Τότε μας πιάνει μιά θλίψη και νοσταλγούμε και αυτά που δε κάναμε.

Την 1/8/08 έκανα μιά ανάρτηση σ΄αυτό το blog που είχε γιά τίτλο, "Είναι αυτό το blog νοσταλγικό;". Είχα γράψει τα παρακάτω:

H νοσταλγία είναι προσευχές σε πεθαμένους ιστούς. Έρχεται όμως από μόνη της, δε μας ρωτάει. Μιλάμε γιά νοσταλγίες μακρινών πραγμάτων, όχι γιά το περσινό νησί ή το προπέρσινο ηλιοβασίλεμα. Το μυαλό έχει τους δικούς του νόμους. Κάθε δεκαετία (;) κουνιέται απ' τη θέση του, παίρνει μιά άλλη στάση. Επανατοποθετείται, αλλάζει τρόπο θέασης, επεξεργάζεται διαφορετικά. Εμείς, μπορεί περί άλλων να τυρβάζουμε, αλλ' αυτό κάνει τη δουλιά (με ιώτα) του. Θέλει άλλα, θέλει λιγότερα, έχει μάθει και δε την πατάει το ίδιο εύκολα. Αν τα αντιλαμβανόμαστε όλ' αυτά, είναι μιά άλλη ιστορία. Αν ναι, κατά κανόνα, εισπράττουμε αρνητικά τις αλλαγές του μυαλού μας. Νομίζουμε πως μεγαλώνουμε, πως γερνάμε. Το ίδιο πιστεύουν και οι γύρω μας. "Πάει αυτός/ή, τραβήχτηκε", μουρμουρίζουν και συνεχίζουν οι ίδιοι το τρέξιμο, το λαχάνιασμα, το πέσιμο στις ίδιες λακούβες...Η νοσταλγία σε βγάζει έξω από το ρινγκ της πυγμαχίας της ζωής. Το θέμα είναι όμως, ποιά είναι η ζωή; Μέσα στο ρινγκ ή έξω από το ρινγκ; Η νοσταλγία μπορεί να σε κολλήσει σε κάτι και να μη ξεκολλάς με τίποτα. Νά'σαι μέσα στο βούρκο της και να παραδέρνεις, ενώ σε τραβάει όλο και πιό κάτω, να μιξοκλαίς γιά πράγματα χαμένα. Το blog αυτό δεν έχει σχέση με τέτοιου είδους νοσταλγίες. Μιλάει γιά επιστροφές σε αλήθειες, απ' αυτές που τις βάζουμε στη μπάντα, γιατί δε προλαβαίνουμε να τις επεξεργαστούμε. Μιλάει γιά νοσταλγίες δημιουργικές, αιχμηρές, εκδικητικές, φλεγόμενες, που βάζουν μπροστά άγρια σκαψίματα στο υποσυνείδητο γιά να ξεθάψουν τιμαλφή μνήμης που είχαν σκεπαστεί από αδιάφορες αηδίες, κουτές προσμονές, φρούδες ελπίδες, επενδύσεις σε τρύπια χαρτιά. Μιλάω γιά νοσταλγίες εξέγερσης, γιά αναρχικές νοσταλγίες, γιά μεγάλα ΟΧΙ! Αν, ανάμεσα σ' όλ' αυτά υπάρξουν και κάποια υγρά που θυμίζουν δάκρυα, καλά είναι κι αυτά. Εκτονώνεται κανείς με τα δάκρυα...

(συνεχίζεται)