Είναι κάποιοι άνθρωποι που το ίδιο δευτερόλεπτο που τους γνωρίζεις, νιώθεις ένα σεβασμό γι αυτούς. Ο Νίκος Φρονιμόπουλος ανήκει στη κατηγορία αυτή των ανθρώπων. Τον έχω συναντήσει ελάχιστες φορές και θυμάμαι ότι ήταν μετρημένος - με την καλή έννοια - σε όλα του.
Ανοίγοντας το blog του νώθεις ένα είδος καλοκάγαθης ζήλειας (εννοώ θαυμασμό) γιά τη γαλήνη και τη μεθοδικότητα που αποπνέει σαν άνθρωπος, αλλά και σ΄αυτά που βγαίνουν από τα χέρια του.
Νιώθεις σα να γυρίζεις πίσω πίσω σ΄έναν ήσυχο, μερακλίδικο κόσμο τεχνιτών που τίποτα δε μπορούσε να ενοχλήσει το πρόγραμμα της δουλιάς (με ιώτα) τους.
Δε φτάνουν οι γνώσεις μου γιά να σχολιάσω την τέχνη του. Νιώθω όμως ξεκάθαρα πως έχει την ηρεμία και τη σχολαστικότητα ενός ωρολογοποιού και ένα απόλυτα πειθαρχημένο μεράκι.
Θα ήθελα να μπορούσα να του αναθέσω την οργάνωση, κόλλημα, ξύσιμο, λείανση και στόλισμα του διασπασμένου μου εγκέφαλου κι ακόμα, της καρδιάς μου.
Τον ευχαριστώ γιά την τιμή να βάλει το όνομά μου στο blog του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου