Η κατάστασή μου είναι τραγική...

Το να έχει κανείς ένα blog μόνο γιά το ρεμπέτικο και να γράφει όπως γράφω εγώ, ισοδυναμεί με το να δολοφονεί το χρόνο του. Το να θέλεις να πεις κάποια πράγματα με διαφορετικό τρόπο, είναι το ίδιο απίθανο να σε "ακούσουν", όσο και το να συναντήσεις μιά καμηλοπάρδαλη μέσα στην τουαλέττα, ή να συμμετέχεις σε δρόμο ταχύτητας 100μ. φορώντας βατραχοπέδιλα. Ο κόσμος που μπαίνει μέσα στα blogs είναι, κατά κανόνα, νεανικός και εστιάζει σε άλλα πράγματα. Το να γράφεις, όπως κάνω εγώ, κυρίως γιά το Μικρασιάτικα και να μην εστιάζεις μονάχα πάνω στα υπέροχα χασικλίδικα τραγούδια, κάνει το πράγμα ακόμα πιό ουτοπικό. Τα τραγούδια αυτών των ανθρώπων είναι, στην πλειονότητα, άγνωστο τοπίο. Το να τραβάς παράλληλα νήματα ανάμεσα στη δεκαετία του 30΄και το σήμερα, κάνει το όλο εγχείρημα ακόμα πιό αφηρημένο και φευγάτο. Έτσι, αν το blog "Thorax and mind" υποβαλλόταν σε μιά ακτινογραφία, υποθέτω πως ο/η γιατρός θα έλεγε, "η κατάστασή σου είναι τραγική..."

Το όλο εγχείρημα μου θυμίζει μιά πολύ ιδιαίτερη και προωθημένη τηλεοπτική διαφήμιση των αυτοκινήτων SAAB. Ο τηλεθεατής αντικρύζει τη σκηνή ενός θεάτρου, τη στιγμή ακριβώς που οι κόκκινες κουρτίνες κλείνουν. Ακούγεται ΕΝΑ χειροκρότημα, η κάμερα γυρίζει και μας δείχνει ΕΝΑ ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΘΕΑΤΗ. Είναι ένας νέος άντρας ντυμένος με σμόκιν που στέκεται όρθιος και δείχνει ότι εκτίμησε ιδιαίτερα το έργο. Η εικόνα παγώνει και πέφτει το σλόγκαν "ΤΑ SAAB ΕΧΟΥΝ ΛΙΓΟΥΣ ΠΕΛΑΤΕΣ ΑΛΛΑ ΕΚΛΕΚΤΟΥΣ"

Δηλαδή, γιατί το γράφω όλο αυτό; Παραπονιέμαι που δεν υπάρχει επικοινωνία; ’Αμπα. Αφενός, πιστεύω πως μόνοι/ες γεννιόμαστε και μόνοι/ες πεθαίνουμε και, τίποτα τραγικό δεν υπάρχει σ΄αυτό. Μόνοι/ες ακόμα κι αν αποφασίσουμε ν΄αυτοκτονήσουμε ζευγαρωτά, όπως έκανε το ζεύγος Coestler (Arthur Coestler) που αυτοκτόνησαν κρατημένοι από το χέρι, στο νοικιασμένο δωμάτιο ενός ξενοδοχείου. Αφετέρου, έχω περάσει κάπου αλλού. Το ρηθέν του J.L. Baudrillard "ποιός ο λόγος να μιλάμε όταν μπορούμε να επικοινωνούμε;", το καταλαβαίνω απόλυτα και το έχω καταπιεί με δική μου θέληση. Κατόπιν, έχω δεχτεί τη φύση γύρω μου. Ένα έντομο που πετάει πάνω από ένα άνθος, δε χολοσκάει γιά καμιά ιδιαίτερη επικοινωνία, απλά φροντίζει τον εαυτό του. Δυό ερωτευμένες ζέβρες που τρέχουν παράλληλα ανάμεσα σε χιλιάδες άλλες, κάνουν παρόμοια. Ποιός λοιπόν ο λόγος γιά ανησυχίες, στεναχώριες κτρ.; Άλλωστε, σήμερα είναι Κυριακή 25 Μαϊου του 2008, της Σαμαρείτιδος, Γ΄Ευρέσεως κεφ. Προδρόμου, με ανατ. Ηλίου 05:08, δύση Ηλίου 19:37, η Σελήνη είναι 20 ημερών και είμαι απόλυτα ικανοποιημένος που μπορώ να "οράν φάος ηελίειο" (ομηρ. = ζω)

ΥΓ. Επιπλέον, δεν είναι μόνο το θέμα του περιεχομένου του blog, είναι και το θέμα της γλώσσας. Είχαμε έναν Ηλία Πετρόπουλο που τά΄λεγε έξω απ’ τα δόντια γιά όλα, όλους/ες. Ο Πετρόπουλος είχε στιλ, ήταν ικανός. Ο καθένας που πετάει σήμερα στο Διαδίκτυο τις φασουλομαγκίτικες εξυπνάδες και τα "πλαστικά νταηλίκια", όπως είπε ένας σεμνός φίλος, είναι γιά να περνάει η ώρα. Ούτε καν σκόνη δε σηκώνεται...
Ο πάσα ένας βρίζει στην Ελλάδα, νταηλίζει, καταργεί, αργοσχολεί, ξύνεται και λιάζεται. Ή, δοξολογεί, ειδωλοποιεί, δραματουργεί με φρέσκα κρεμυδάκια, "γονυπετεί" ραγιάδικα... Έχει πιά περάσει ο καιρός, τα γεγονότα μας έχουν προ πολλού ξεπεράσει, αλλά ποτέ δεν είναι αργά. Ποτέ δεν είν΄αργά γιά μιά γλώσσα αξιοπρεπή, σοβαρή, ήρεμη, με επιχειρήματα. Όσοι έχουν να πουν κάτι, το λένε. Οι άλλοι ας ακούνε, ώσπου νά’ρθει η σειρά τους να έχουν κι αυτοί κάτι να πουν. Έτσι ήταν πάντα η ιστορία του ανθρώπου, κι αυτό το λέγαν σεβασμό. Ποτέ άλλοτε δε μιλούσαν ΟΛΟΙ. Όταν λέω επιχειρήματα δεν εννοώ γονυκλισίες απέναντι στα "αγιοποιημένα" "στοιχεία". Ποιά στοιχεία; Στοιχεία αποτελούν μόνο οι δίσκοι, μόνο αυτό που ακούμε. Ούτε καν οι ετικέτες δεν αποτελούν ατράνταχτα στοιχεία. Όλα τ΄άλλα, ότι ειπώθηκε από τους "αγίους", ότι γράφτηκε, είναι όλα σχετικά, υπαγορευμένα από τη διάθεση των ατόμων εκείνη τη στιγμή, από ψυχολογικές διεργασίες μέσα τους, από το σε ποιόν/άν μιλούσαν, τι ήθελαν να κρύψουν. Πηγές, ουσιαστικά, δεν υπάρχουν, υπάρχουν ερμηνείες και στοχασμοί πάνω στις "πηγές". Κι όταν λέω άλλη γλώσσα κι άλλο τρόπο αντιμετώπισης εννοώ, γλώσσα και συμπεριφορά μάγκικη, ΜΕ ΤΗΝ ΑΛΗΘΙΝΗ ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΗΣ ΛΕΞΗΣ. Και ποιά είν΄αυτή; Όλο αυτό το γνήσιο, αντρικό, μάγκικο και όχι κουτσαβάκικο, και ταυτόχρονα τρυφερό κι ερωτικό που ξεπετάγεται από τους στίχους του παρακάτω, γιά παράδειγα, τραγουδιού. Ενός τραγουδιού που είναι γραμένο γιά άντρα, αλλά το τραγουδάει λεβέντικα η υπέροχη Μαρίκα Μπρουσαλιά Καναροπούλου

Τούρνα/ Μαχμούρικο (1934)
Περιστέρη/στίχοι Μάτσα-Περιστέρη

Βρε μαχμούρικο γιαβρί, η καρδιά μου σε πονεί
πες μου, όταν σ΄αντικρύζω, κούκλα μου, γιατί δακρύζω ;
Κλαίω, μικρό μου, αχ μωρό μου,
με πήρες στο λαιμό σου, κούκλα μου, στο Θεό σου,
βρε, δε με λυπάσαι, (αχ) κακιά, πανάθεμά σε!

Έχεις ένα σεβνταλή, έχεις μ΄ ένα μερακλή
και μου έκαμαν καρτέρι, κούκλα μου, στο Περιστέρι
με τα μαχαίρια, αχ, στα χέρια,
θέλουν να με ξεκάνουν, κούκλα μου, να σε πάρουν(;)
βρε, δε με λυπάσαι, αχ, παναθεμά σε,
αχ, δε με λυπάσαι, κακιά, πανάθεμά σε!

Ωωωχ, γειά σου Μαρίκα Μπρούσαλη!