Είναι πολύ λογικό να σκεφτεί κανείς πως ο στραγγαλισμός, από τον Μεταξά, της μουσικής των Ελλήνων Μικρασιατών (πολύ τούρκικο μύριζαν...) δεν είχε μόνο, κατανοήσιμους, πολιτικούς λόγους . Πρόσφατο τραύμα της ήττας, ψυχολογικός ελιγμός, προσανατολισμός της χώρας στη Δύση, εθνικά κόμπλεξ (τι θα πούν οι ξένοι...), συναισθηματική υπερφόρτωση από τον ερχομό τόσων προσφύγων κτρ.
Σ' ένα άλλο επίπεδο και από διάφορες πλευρές, πρέπει να ήταν και το "φύγετε εσείς, να μπούμ' εμείς", σ' ότι αφορά το τοπίο της δισκογραφίας. Το αστείο είναι πως, μετά από λίγο, ξανάρχισε μιά "θολή", "τεχνητή", στο όνομα του αφηρημένου εξωτισμού, παραγωγή τραγουδιών με μιά "νοσταλγία"-"απόδραση" στην Ανατολή, γενικά και αόριστα. ΟΧΙ ΤΟΥΡΚΙΑ, αλλά ΑΝΑΤΟΛΗ(...). Μαχαραγιάδες, καραβάνια, χαρέμια, Αραπιά με σαμπάνιες(...), μιά σειρά από σαχλεπίσαχλα ανατολικοφανή ονόματα (Μακμπουλέ, Σεράχ κ΄Σια), κορμιά λυγερά "φλογοβόλα"και, γιά επιπλέον καρυκεύματα, λίγος Βόσπορος, λίγη Προύσσα κλπ. και, άντε πάλι απ' την αρχή πλην, παιγμένα με μπουζούκια.
Ο Βασίλης Τσιτσάνης που δε του άρεσαν τα μικρασιάτικα, άρχισε σωρηδόν την παραγωγή "εξωτικών" και ακολούθησαν οι "παρατρεχάμενοι". Εκεί, δεν υπήρχε καμιά αντίρρηση, κάθε άλλο. Όταν όμως μπήκε και η Ινδία στο τοπίο ε, εκεί σηκώθηκαν οι σημαίες της "Ελληνικότητας". Ε, όχι και Ινδία...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου