Δεν είναι έτζι τα πράγματα

Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΙ ΣΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΤΩΝ ΡΕΜΠΕΤΗΔΩΝ

(Ηλία Σιδηρόπουλου)


http://mynima-hellas.com/2012/03/%CE%B7-%CE%B3%CF%85%CE%BD%CE%B1%CE%B9%CE%BA%CE%B1-%CF%83%CF%84%CE%B1-%CF%87%CF%81%CE%BF%CE%BD%CE%B9%CE%B1-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CF%83%CF%84%CE%B1-%CF%84%CF%81%CE%B1%CE%B3%CE%BF%CF%85%CE%B4%CE%B9%CE%B1/

απάντηση του παρόντος blog


Η ελληνική κοινωνία αλλοιθωρίζει ακόμα, στρέφει το πρόσωπό της αλλού και, ασυνείδητα, εκδηλώνει ανόητη υπεροψία και ασυνείδητο ρατσισμό απέναντι στους Έλληνες που ήρθαν το 1922 απ΄την αντίπερα όχθη.
Το φαινόμενο γίνεται ακόμα πιό κωμικοτραγικό όταν τέτοιες απόψεις προωθούνται από ανθρώπους που φαίνονται ν΄ανήκουν στην Αριστερά.
Άλλο το Μικρασιάτικο τραγούδι και τα ήθη που ήρθαν από κει και άλλο το Ρεμπέτικο. Κοινά ήθη απέναντι στις γυναίκες ναι, μεγάλες και σημαντικές οι διαφορές όμως.
Παραθέτω ένα μικρό απόσπασμα στα αγγλικά από την εργασία του Nicholas G. Pappas με τίτλο: Concepts of Greekness: The Recorded Music of Anatolian Greeks after 1922.
"... rebetika have been the subject of scholarly study only in recent years and, even within Greece, are the refuge of only amateur musicologists. Even in these studies, there has been a tendency to concentrate on the so-called "Piraeus rebetika", which are perceived by many to be the genuine performances, the "rebetika high" of Gail Holst and others. For them, the music of the Anatolian refugees was merely a pubescent version of what was to follow, rather than a musical and cultural tradition in its own right".
Για να μακρυγορώ, άλλη θέση είχαν οι γυναίκες Μικρασιάτισσες τραγουδίστριες και άλλα πράγματα αντίκρυσαν, έκπληκτες, όταν ήρθαν στην Ελλάδα.
Το ανακάτεμα του Βαμβακάρη, της Αγγέλας Παπάζογλου, του Τσιτσάνη, της Αγγελικής Καραγιάννη κλπ. σ΄ένα τορβά που του βάζουν ετικέτα Ρεμπέτικο είναι τελείως ερασιτεχνική και μυωπική.
Άλλη θέση ανάμεσα στους άντρες μουσικούς είχαν η Ρόζα Εσκενάζι, η Ρίτα Αμπατζή, η Μαρίκα η Πολίτισσα κλπ. και άλλη κατάσταση αντίκρυσε η αδερφή της Ρίτας, Φωφώ Αμπατζή-Καρίβαλη που ήταν και η πρώτη που ανέβηκε σε ρεμπέτικο ελλαδικό πάλκο με το Μάρκο, Μπάτη και Σια.
Όπως λέει και ο Nicholas G. Pappas παραπάνω, το Μικρασιάτικο τραγούδι και οι στάσεις του απέναντι στις γυναίκες, στάσεις που βέβαια ποίκιλλαν ήταν, με κάποιο τρόπο, η εφηβεία του Ρεμπέτικου. Είχε όμως μιά πολύ πιό προωθημένη, ΚΑΙ ΜΟΥΣΙΚΑ με τον τεράστιο πλούτο παραδόσεων που κουβαλούσε μέσα του, και πολύ πιό  ελεύθερη στάση απέναντι στις γυναίκες. Το πειραιώτικο Ρεμπέτικο σημάδεψε μιά οπισθοχώρηση, πάνω στο θέμα των φύλων, και μιά εφηβική στάση και φόβο απέναντι στις γυναίκες που θύμιζε τη στάση των νέων άγριων αγοριών πριν τα μαλακώσει η πρώτη τους αγαπημένη.
Αν τα πράγματα άλλαξαν αργότερα είναι μιά άλλη συζήτηση.