Μάνα, θέλω έναν άντρα...
Τα καταλαβαίνω τα νέα παιδιά...
Όταν τελειώσουν οι "μέρες του κρασιού και των λουλουδιών" (για τα ελληνικά δεδομένα= πληρώνω για να διασκεδάζουν και να αγοράζουν τα παιδιά μου γιατί εμένα μου έλλειψαν όταν ήμουν στην ηλικία τους, άρα τα καταστρέφω), το μοντέλο που τους προσφέρεται για ζωή είναι τόσο βαρετό, τόσο ανοργασμιακό, ναρκωμένο, φιλήσυχο και...και...και..., που δεν έχουν και πολύ παράξενο να προσανατολίζονται προς εύκολα λεφτά, ακόμα και βρώμικα, χωρίς κόπο.
Το λέω αυτό λίγο ξεκάρφωτα. Ουσιαστικά, θέλω να πάω κάπου τελείως αλλού. Η επίσημη δικαιολογία μου, το ακόλουθο:
"Αφού ο κόσμος παίρνει ένα παραληρηματικό δρόμο,
εμείς πρέπει να υιοθετήσουμε μια παραληρηματική οπτική"
Jean Baudrillard
Ακούω ένα τραγούδι της μικρασιάτικης σχολής που λέγεται "Θέλω να είσαι τζέντελμαν" (όπως έλεγαν οι μάγκες), του Γρηγοράκη Ασίκη, με την υπέροχη Γεωργία Μητάκη.
http://www.4shared.com/audio/13FC3r1u/THELW_NA_EISAI_TZENTLEMANASIKH.html
Θέλω να είσαι τζέντελμαν, 1936
Αφού εσύ μου τά΄ριξες
γιατί να με σκοτίζεις;
Εγώ ξηγιέμαι ξάστερα
κι εσύ όλο με βρίζεις.
Θέλω να είσαι τζέντελμαν
νά΄χεις και ασικλίκι,
να μου τα παίρνεις έξυπνα
κι όχι με νταηλίκι.
Η πρώτη καλησπέρα σου
την τσάντα μου κοιτάζεις
κι όταν τη δεις που είν΄αδειανή
αρχίζεις και γκρινιάζεις.
Σα να μού΄χεις γραμμάτιο
και με τουπέ τα παίρνεις,
γραμμή στο τζογαδόρικο
μου πας και τα πασέρνεις.
Σο κάτω κάτω της γραφής
θα σου την αμολήσω,
γιατί βιολί δεν είν΄αυτό
στη ψάθα να ψοφήσω.
Ναι, είναι ένα απλό τραγούδι χωρίς πολλά καμώματα, όπου παραπονιέται δυναμικά, όχι παθητικά, μιά γυναίκα που εκδίδεται, στον αγαπητικό της (βλ. νταβατζή).
Ούτε οι στίχοι λένε τίποτα(στους ανυποψίαστους) στα καλογυαλισμένα αυτιά που ακούνε έντεχνη ποιητικοφανή μουσική ή εκστασιάζονται με τη κλασσική εποχή. Δε μιλάω για τους άλλους, τις νοικοκυρές και τους κολπαδόρους, που έχουν αφεθεί να τους απάγουν τη ψυχή και ακούνε διάφορα καψουροειδή σκυλάδικα με ημερομηνία λήξεως ενός μηνός...
Λέω μονάχα ότι μέσα σ΄αυτό το λαϊκό τραγουδάκι του παρελθόντος, συμβαίνει κάτι. Κάτι κινείται. Δεν είναι ένα κοιμισμένο λίκνισμα ερμηνειών όπου σε παίρνει ο ύπνος.
Μιλάει για μιά ζωή που συμβαίνει στα κατώγεια, εκεί κάτω; Ναι!
Είναι μεγάλες οι διαφορές μ΄αυτά που συμβαίνουν στα ανώγεια, εκεί "πάνω";
Ας μη κοροϊδευόμαστε.
Ξαναβάζω κάτι που έχει γράψει η Μεγάλη και ξύπνια Billy Holiday που είχε φάει τη ζωή με το κουτάλι και, ανάμεσα σε πολλά άλλα, υποστεί την ηλιθιότητα του λευκού ρατσισμού.
Εξηγώ ότι όταν λέει Πάνω Πόλη εννοεί τα φτωχά στρώματα του Χάρλεμ.
"...Ανακάλυψα ότι η βασική διαφορά ανάμεσα στην Πάνω Πόλη και στην Κάτω είναι πως στην Πάνω οι άνθρωποι είναι πιό ντόμπροι. Ή μαλλον έτσι μου φαίνεται πως είναι. Στην Πάνω Πόλη μιά πουτάνα είναι πουτάνα, ο νταβατζής νταβατζής, ο κλέφτης κλέφτης, η αδερφή αδερφή, η τζιβιτζιλού τζιβιτζιλού, τα μαμόθρευτα μαμόθρευτα. Στο κάτω μέρος ήτανε διαφορετικά - πιό μπερδεμένα. Μιά πουτάνα ήτανε πολλές φορές κυρία της καλής κοινωνίας, ο νταβάς υπάλληλος σε διοικητική θέση, η αδερφή πλαίυμπόυ, η τζιβιτζιλού ντεμπυτάντ, το μαμόθρευτο κάποιος που δεν μπορούσε να προσαρμοστεί κι είχε προβλήματα".
Τώρα πιά οι διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα σε ημάς και τους "άλλους" δεν είναι καθόλου ευδιάκριτες, ή καλύτερα, δεν υφίστανται. Ωστόσο υπάρχουν, εν δυνάμει...
Το 1932, σε μιά Ελλάδα που ξεχειλίζουν τα κοινωνικά προβλήματα, κυκλοφορεί το τραγούδι των "άλλων", "Θέλω μαμά ένα αντρούλη" με την Ελένη Παπαδάκη, έναTango σε σε μουσική Bobby Collazzo και στίχους Πωλ Μενεστρέλ.
Ακούστε το και προσέξτε τους στίχους
Τέσσερα χρόνια αργότερα, το 1936, έρχεται η απάντηση από το Γιώργο Ροβερτάκη, το τραγούδι "Μάνα, θέλω έναν άντρα", με τη Γεωργία Μητάκη.
Δεν ανήκω στις τάξεις των αφελών για να πιστεύω πως, σύμφωνα με τους στίχους, υπήρχαν γυναίκες που ήθελαν ένα τέτοιο άντρα σα κι αυτόν που περιγράφει το τραγούδι. Αυτά ήταν θέματα μόδας, απευθύνονταν σε ανδρικό κοινό και οι γυναίκες σίγουρα χαμογελούσαν συγκαταβατικά. Αυτό όμως είναι μιά άλλη κουβέντα. Το σημαντικό είναι πως, τουλάχιστο, δεν είναι νερουλό, όπως το "Θέλω μαμά ένα αντρούλη"...
Αντεπιχειρήματα, δεκτά...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου