Ο Υπνοβάτης που τον λέμε Ρεμπέτικο...
by Kostas Ladopoulos on Saturday, 30 April 2011 at 15:29
Οι άνθρωποι βαριούνται εύκολα, το ξέρετε. Και η βιομηχανία του θέματος και της μουσικής το ξέρει, εκατό φορές καλύτερα από μας. Αυτή τη στιγμή, χάρη και στο Internet, έχουμε πρόσβαση σε ωκεανούς εικόνων και και μουσικής. Αυτό, απ΄τη μιά μεριά.
Στην άλλη, έχουμε το φτωχό και σεμνό (κάποτε...) Ρεμπέτικο. Ναι, το ενδιαφέρον γι αυτό ανεβαίνει, είναι φανερό. Γιατί; Γιατί τροφοδοτείται συνεχώς απ΄τις νεαρές ηλικίες που μπαίνουν μέσα του και τ΄ανακαλύπτουν απ΄την αρχή. Οι νεαρές όμως ηλικίες και οι νέοι άνθρωποι, όπως είναι γνωστό, ξαναρχίζουν τα πράγματα από την αρχή. Δε συνεχίζουν απ΄εκεί που σταματήσαμε εμείς. Έχουν την ανάγκη να περάσουν απ΄το Μάρκο, το Δελιά κλπ., απ΄τις απλούστερες μορφές και μετά να μπουν παραμέσα ή να γυρίσουν πιό πίσω, στα πιό απαιτητικά Μικρασιάτικα (Σμυρνέικα). Απλώς η όλη διαδικασία κινείται πιό γρήγορα γιατί το υλικό είναι περισσότερο προσβάσιμο πιά. Όμως, αν το δει κανείς ψυχρά, επαναλαμβάνονται, λιγότερο ή περισσότερο, πανομοιότυποι και ομόκεντροι κύκλοι.
Δεν είναι κρίμα;
Το ρεμπέτικο δε πρόκειται να ξαναγεννηθεί. Μεμονωμένες και ρομαντικές προσπάθειες να γραφτούν νέα τραγούδια με απλούς, μαγκίτικους στίχους, μπορεί να δημιουργούν ένα μικρό πυροτέχνημα που όμως σβήνει, αν καν προσεχτεί.
Προσπάθειες να μπολιαστεί το Ρεμπέτικο με rock είναι κωμικοτραγικές. Στο επόμενο στάδιο μπορεί ν΄ακούσουμε rap Ρεμπέτικο...
Τελοσπάντων, οι νέοι μπορούν να κάνουν ότι θέλουν. Είναι όμως κρίμα που όλοι αυτοί που έχουν μπει βαθιά μέσα στο Ρεμπέτικο μασάν τα ίδια και τα ίδια λόγια μην έχοντας να προσθέσουν τίποτα καινούριο, πέρα απ΄το ότι άνοιξαν τις ντουλάπες και τα σεντούκια και βγάλαν έξω τις πλάκες. Ένδεια...
Οι άνθρωποι εξελίσσονται μέσα από ανταλλαγές σκέψεων, προβληματισμούς, απομυθοποιήσεις ειδώλων. Απομυθοποίηση δε σημαίνει γκρέμισμα ή καταδίκη. Σημαίνει, αφαίρεση του πέπλου της πάχνης για να δούμε καθαρότερα το αντικείμενο.
Απορώ κι εγώ ο ίδιος με τον εαυτό μου και γιατί με πιάνουν τα διαόλια μου, όταν ακούω το Μίκη Θεοδωράκη να λέει κάποιο φουκαρά μουσικό ορχήστρας που εκνευρίστηκε όταν άκουσε ότι ο Μ. Χιώτης με το μπουζούκι του θα είναι σολίστ, εν έτει 1961.
αν δε το αντέχετε, πηγαίντε στο 4:27
Όταν αφήσει αυτό τον κόσμο ο Μίκης θα βομβαρδιστούμε από αφιερώματα και η μουσική του θα έρθει ξανά επάνω για ένα διάστημα. Η Αριστερά θα τρίβει τα χέρια της, μη καταλαβαίνοντας για πολλοστή φορά ότι τέτοια σκιρτήματα είναι περαστικά και δε διαρκούν γιατί οι άνθρωποι δεν είναι κινούμενα λάβαρα. Μπορούν να γίνουν όταν σφίξει πολύ η θηλειά στο λαιμό. Μετά, ξαναγυρίζουν στην ηρεμία, τη καθημερινή ζωή, τον έρωτα, τα γλέντια. Ένα νέο κύμα νοσταλγίας λοιπόν μπορεί να πλημμυρίσει ξανά τη χώρα που περνάει κρίση και γυρίζει προς τα μέσα, ακόμα περισσότερο απ΄αυτό που έκανε πάντα. Η νοσταλγία αυτή θα αναφέρεται σε μιά εποχή προδομένη και τίποτα δε θα απομυθοποιηθεί, γιατί δε συμφέρει.
Το Ρεμπέτικο δεν είναι μιά νοσταλγική υπόθεση κι αυτό, ίσως, το ξέρουν αυτοί που έχουν ανοιχτά μάτια. Κανείς δε θα ήθελε να γυρίσει στις εποχές που γράφτηκε, εκτός απ΄αυτούς που δε ξέρουν τι εστί βερύκοκο. Απλά, είναι μαγικά τα τραγούδια και μας αρέσει να τ΄ακούμε. Το Ρεμπέτικο είναι ένα άλλο κεφάλαιο. Το τι θα το κάνουμε είναι μιά μεγάλη αλλά αναγκαία συζήτηση. Πρέπει μοναχά να θυμόμαστε πως, ακόμα κι ο πιό ηλίθιος στρατηγός ξέρει πως οφείλει να παρακολουθεί τις κινήσεις του εχθρού του.
Ακόμα κι αυτά όμως που κλείνονται μες το Ρεμπέτικο, όπως η αγάπη κι ο έρωτας, ακόμα κι αυτά μπορούν κάποτε να γίνουν φορτικά. Σε όσες κι όσους δε το καταλαβαίνουν και δε το βλέπουν στη καθημερινή πραγματικότητα, μαγεμένοι απ΄τα ατέλειωτα ερωτικά ξυπνητήρια που χτπάνε στη χώρα, τις και τους παραπέμπω σε κάποια τραγούδια που έγραψαν γνωστά είδωλα του Ρεμπέτικου, όταν παράφαγαν και βάρυνε το στομάχι τους...
Δυό, έτζι για παράδειγμα.
Καλόγηρος (Βαρέθηκα τις γκόμενες), 1946, Μάρκος Βαμβακάρης,
http://youtu.be/NxhO-2BmOosΒαρέθηκα τους έρωτες, 1938, Γ. Παπαϊωάννου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου