Αυτός ο άνθρωπος, πέρα απ΄όσα έχουν χιλιογραφτεί, ήταν μιά πολύ ιδιαίτερη περίπτωση. Έκανε μιά κάθετη τομή στο Ρεμπέτικο χωρίς να το καλοξέρει. Έβγαλε κάτι τελείως δικό του, φρέσκο, νέο και απλό. Όχι μόνο μουσικά. Το σημαντικότερο, εξιστόρησε τα πάθη του, τις ατυχίες του, τη ζωή του. Δε τό΄κανε μόνο τότε στα τραγούδια, τό΄κανε κι όταν μίλησε αργότερα για τον εαυτό του. Έκανε αυτό που κανείς άλλος δε τόλμησε, τότε και τώρα. Τά΄βγαλε όλα στη φόρα. Όχι με απώτερους σκοπούς, μονάχα γιατί μιά μοναδική γλώσσα

είχε, αυτή την απλοϊκή της καρδιάς του.

Ίσως πολλοί να παραξενεύονται σήμερα που τόσοι νέοι τον λατρεύουν. Δεν είναι δα και τόσο συνηθισμένο νά΄χουν οι νέοι έναν ηλικιωμένο και μακαρίτη για ίνδαλμα. 
Υπάρχει όμως ένα μυστικό που δε θίγεται.


Οι νέοι άνθρωποι, πριν τους πάρει η κατρακύλα, λατρεύουν την ειλικρίνεια. Αυτό είναι το μυστικό της περίπτωσης Μάρκου.


Κι ένα ακόμα. Ότι δεν ενέδωσε, δε πουλήθηκε, δε το γύρισε, δεν έγραψε "άλλα". Έμεινε ο ίδιος ως το τέλος. Και να ήθελε, δε θα μπορούσε. Γιατί μόνο μιά γλώσσα ήξερε, αυτή της καρδιάς του.