Nelson Cavaquinho 
(Καβακίνιου)
Οκτώβριος 29, 1911 – Φλεβάρης 18, 1986, πραγματικό όνομα Nelson Antônio da Silva) 

ένας Βραζιλιάνος ρεμπέτης...

σκέψεις παράλληλες για ένα Βραζιλιάνο 
και για το Μάρκο Βαμβακάρη.

Το Thorax and Mind ανοίγει την αγκαλιά του

και προσκαλεί απ΄τον Άδη έναν απρόβλεπτο

επισκέπτη

Πρώτα, ας μη πούμε τίποτα.

Ακούστε μόνο.

Με την καρδιά ακούστε! 

Επειδή αισθάνομαι δισταγμούς, αντίστοιχους με μιάς μαγείρισσας που προσφέρει ένα ασυνήθιστο φαγητό σε καλεσμένους που είναι δύσκολοι, δίνω μερικές προςτοιμαστικές εξηγήσεις.

Οι Βραζιλιάνοι είναι τρυφεροί στις μουσικές τους, ερωτικοί, συναισθηματικοί και μαλακοί.

Θα μπορούσα να κατεβάσω τραγούδια του Nelson C. σε επανεκτελέσεις με επαγγελματίες. Προτίμησα τον ίδιο το συνθέτη, σε μεγάλη ηλικία με τη φωνή του, κάποιες στιγμές να φαλτσάρει, να μη του βγαίνει, να βραχνιάζει.

Θέλοντας να βρω κάποιες αντιστοιχίες με τους δικούς μας Ρεμπέτες, σκέφτηκα πως ο Nelson ήταν κάτι ανάμεσα στο Γιώργο Κατσαρό και στο Μάρκο Βαμβακάρη. Τελικά, πολύ πιό κοντά στο Μάρκο. Σκεφθείτε λοιπόν ότι ο Μάρκος (10 Μαΐου 1905 - 8 Φεβρουαρίου 1972), όταν πέθανε στα 67 του ήταν ερειπωμένος οργανικά. Ο Nelson, ( October 29, 1911 – February 18, 1986), πέθανε στα 75 του. Είχε κι αυτός μιά κουρασμένη ζωή πίσω του με φτώχεις, μοναξιά, πιοτά, τσιγάρα, τη θλίψη των πληρωμένων ερώτων, μιά μακριά περιπλάνηση στις ζεστές και υγρές νύχτες του Rio.

Σε μερικά video μιλάει για τη ζωή του. Μη το κλείσετε. Προχωρείστε πιό κάτω και ξαναρχίζει άλλο τραγούδι.

Προσπαθείστε να δείτε το συναίσθημα που κρύβεται πίσω απ΄το ανέκφραστο πρόσωπό του, γιατί όταν τον έβλεπε η κάμερα αυτός δεν ήταν εκεί. Είχε κιόλας φύγει απ΄αυτό τον κόσμο και μόνο το αποτύπωμά του ήταν παρόν... 

Το όργανο που τον ακούσατε να παίζει στο πρώτο (παραπάνω) video λέγεται cavaquinho (καβακίνιου). Πρόκειται για μιά μικρογραφία της κιθάρας, είναι ένα κιθαρόνι που το έφεραν οι Πορτογάλλοι άποικοι σ΄όλες τους τις αποικίες και μεταξύ αυτών στη Βραζιλία. Εκεί απόκτησε πρωταρχικό ρόλο στη σάμπα.

 Έχει 4 χορδές, μεταλλικές ή νάϋλον και έχει διάφορες παραλλαγές στο σχήμα του (περισσότερα στοιχεία στο http://en.wikipedia.org/wiki/Cavaquinho). Όπως μπορείτε ν΄ακούσετε στο παρακάτω έξοχο παράδειγμα, μπορεί να παίζει ακομπανιαμέντα αλλά κρατάει άψογα κι άλλα όργανα σε σόλο.

Bem Sambado, choro de Bira do Cavaco


για τη μουσική choro βλ. http://choro-music.blogspot.com/

Bandolim de Ouro 26 Junho_Deo Rian.MOD

το video περιέχει δύο τραγούδια. Το κατέβασα για το δεύτερο

Τα τραγούδια του Nelson C. έχουν απλούς στίχους, όπως και του Μάρκου, και μιλάν πολύ για το θάνατο, τον έρωτα, τη μοναξιά, την εγκατάλειψη, τη προσμονή επιστροφής της αγαπημένης. Χωρίς "σκληράδες", χωρίς απειλές, μόνο τη διάχυτη πίκρα του ηττημένου...

Η νοσταλγία μ΄επισκέπτεται.

επίσκεψη όλο πόνο που δάκρυα μου φέρνει

κανείς μη δει το θρήνο μου.

Καλή νυχτιά σε όλους

κι εγώ παίρνω το δρόμο  μου

Και πάλι γυρνά η νοσταλγία

επίσκεψη όλο πόνο, τα μάτια μου δακρύζουν.

Μη δει κανείς το θρήνο μου

Καλή νυχτιά σε όλους

κι εγώ παίρνω το δρόμο μου

Οι φίλοι τη πληγή μου δε τη σέβονται

κι αυτό με κάνει να πονώ

το γέλιο φεύγει, η νοσταλγία έρχεται.

Δεν είν΄η πρώτη μου φορά για κάποια που υποφέρω

Και πάλι γυρνά η νοσταλγία

με πόνο με γεμίζε.ι

κανείς το θρήνο μου μη δει.

Καλη νυχτιά σε όλους.

Εγώ πιά φεύγω... 

Αν προσέξετε το βλέμμα του μπορείτε να δείτε την πείρα της ζωής, τη σκιά της μοναξιάς και μιά υπολανθάνουσα ειρωνεία, ανάμεικτη με αδιαφορία. Είναι αυτή η μάσκα που δε τη βάζεις αλλά φυτρώνει σε κάποια πρόσωπα, όταν φτάσουν σε κάποια ηλικία κι έχουν πίσω τους μιά ζωή γεμάτη. Δύσκολη αλλά γεμάτη. Τα μετέπειτα, όποια κι αν είναι, συναυλίες, δημοσιότητα, δοξολογίες κτρ., τα θες από μέσα σου δεν είναι ότι δε τα θες αλλά, είναι εκ του περισσού. Αφενός είναι χλιαρά και αφετέτου είναι, συνήθως, πολύ αργά.

Άσε που δε μπορείς όλους αυτούς, του "άλλου κόσμου" που χαμογελάνε (σε συνεχή βάση) και λένε αηδίες...

Αφήνεσαι και σε πάνε, αλλά τους βλέπεις σαν αφελή κι εφήμερα κουνούπια...

Περί Μάρκου

Παρεπιπτόντως, θά΄πρεπε να είσαστε από μιά γωνιά και να είχατε δει το Μάρκο όταν κλήθηκε από τον Ηλία Πετρόπουλο (8-5-1968) να παίξει στο Hilton.

Πιστεύω πως είναι έως και εγκληματικό να παίρνει κανείς έναν άνθρωπο σα κι αυτόν και να τον μπάζει μέσα σ΄αυτό που αντιπροσώπευε το Hilton το 1968, αλλ΄αυτό είναι μιά άλλη κουβέντα. Μπορείτε να φανταστείτε τι ειδους κοινό ήρθε για να τον δει.

Έτζι είναι όμως. Για ν΄αποκτήσεις δημοσιότητα (για τον Ηλία μιλάω), πρέπει να στήσεις... ξέρετε τι. Και ο μεν Πετρόπουλος ήθελε να μπει στο μάτι του "κατεστημένου", ο Μάρκος όμως είπε, "δε μ΄αρέσει εδώ..." 

---

πίσω, στον Nelson

Γιατί σας έδωσα ένα νήμα για ένα Βραζιλιάνο, αντίστοιχο του ειδώλου Μάρκος;

Για να θυμίσω ότι ο κόσμος μας, αυτά τα δισεκατομμύρια που κινούνται μέρα νύχτα απάνω του, έχουν παρόμοια όνειρα, βάσανα, ελπίδες, απογοητεύσεις και η ζωή, ένα βήμα έξω απ΄τις ανθρωποφάγες πόλεις, κυλάει με το δικό της τρόπο, τελείως αδιάφορη...