Το ανασήκωμα του χαλιού...

Αν ανασηκώσουμε ένα χαλί σκουπιδάκια βρίσκουμε. Μικρές μπαλλίτσες από σκόνη, τρίχες, λέπια απ΄το δέρμα μας. ΄Ολ΄αυτά που ανασηκώνονται με τα μικρά ρεύματα του αέρα που δημιουργούν τα περάσματά μας μέσα σ΄ένα σπίτι. Όλ΄αυτά σκουπίδια είναι και καταλήγουν μέσα στα σκοτάδια της ηλεκτρικής σκούπας.

Κουβαλούν όμως πληροφορίες στο DNA τους, όπως μας δείχνουν όλες αυτές οι νεο-αστυνομικές αμερικάνικες σειρές που φτηνοπουλιούνται στα κανάλια της οικουμένης.

Ε, τέτοιες "πληροφορίες" έσκυψε να μαζέψει το Thorax and Mind. 

Ψάχνοντας, ψαύοντας, ψαχουλεύοντας. Όχι με ρακοσυλλεκτική και νοσταλγική διάθεση, όχι!

Πήρε μιά μουσική μαγική που δε ξέρουμε τι να την κάνουμε -γιατί είναι πολύ γεμάτη και μεις πολύ άδειοι - και εστίασε πάνω σε λεπτομέρειες. Μικρές, "ασήμαντες" λεπτομέρειες που τις παίρνει ο αέρας της ζωής που βουίζει και δεν ασχολιούμαστε μ΄αυτές.

Έκανε απρόβλεπτους, σχεδόν σχιζοφρενικούς, παραλληλισμούς ανάμεσα στον Έκτορα και τον Πρόδρομο Τσαουσάκη, τον Little Richard και το Γρηγοράκη Ασίκη. Άκουσε τις ανάσες της Ρίτας Αμπατζή, αφουγκράστηκε τη σιωπή της Μαρίκας Καναροπούλου, κοίταξε με μεγεθυντικό φακό μέσα στα μάτια του Σταύρου Τζουανάκου και του Κώστα Νούρου, περιπλανήθηκε ανάμεσα σε πεθαμένες ψυχές. 

Όσοι κατάλαβαν, κατάλαβαν. Οι περισσότεροι δε τό΄καναν και δεν είναι παράξενο. Η στροφή ήταν πολύ απότομη, ο οδηγός έκοψε απότομα το τιμόνι και το στομάχι μπερδεύτηκε...

Είχε όμως το Thorax and Mind συνέχεια στο μυαλό του το παρόν και το μέλλον. Βλέποντας καθαρά τα σκοτεινά σύννεφα που έρχονται, θέλησε να επισημάνει ότι η μουσική αυτή που την ονομάζουμε Ρεμπέτικο είναι ένας προστατευτικό κέλυφος γιατί,

σε μία διάλεξη το 1961, ο Άλντους Χάξλεϊ περιέγραψε το αστυνομικό κράτος του μέλλοντος ως την «τελική επανάσταση»: μία «δικτατορία χωρίς δάκρυα» όπου οι άνθρωποι «αγαπούν την δουλεία τους». Ο στόχος, είχε πει, είναι να δημιουργηθεί «ένα είδος ανώδυνων στρατοπέδων συγκέντρωσης για ολόκληρες κοινωνίες έτσι ώστε να χάσουν ουσιαστικά οι άνθρωποι τις ελευθερίες τους... αλλά... δεν θα σκέπτονται σε καμία περίπτωση να εξεγερθούν λόγω της προπαγάνδας ή της πλύσης εγκεφάλου... που θα ενισχύεται με φαρμακευτικές μεθόδους».

Σήμερα είναι 15 Φεβρουαρίου του 201ο. Κάποιο αεράκι έχει σηκωθεί μέσα μου και μιά φωνή μου στο νου μου ψιθυρίζει πως, "πρόσεχε, η ζωή περνάει δίπλα σου και...".

Δεν είναι πως μου τελειώνουν τα θέματα, είναι ατέλειωτα. Όμως, βλέπω να προβάλλεται μιά αντίστροφη μέτρηση...

Η λέξη "τέλος" δεν ισχύει. Άλλωστε,


"πολλές φωτιές με τριγυρνούν
μα μιά΄ναι που με καίει.
Μονάχος μου την άναψα,
κανένας δε μου φταίει"