Μάμπο και σάμπα...
Μετά από το 1950 ανοίξαμε επιτέλους (...) τις πύλες του ελλαδικού ναού μας και, σαν ελευθερωτές του νου και της καρδιάς, καλωσορίσαμε τις νέες εκ του εξωτερικού μόδες. Μιά χαρά, σε τελευταία ανάλυση. Γιατί όχι; Ήταν σα μετάγγιση αίματος στις μπουκωμένες αρτηρίες.
Το Ρεμπέτικο που θύμιζε, που μιλούσε ακατάπαυστα για χωρισμούς, εγκατάλειψη, φτώχεια κλπ., υποχώρησε άτακτα. Συνέχισε βέβαια το λαϊκό τραγούδι γιατί οι περισσότεροι δε μπήκαν στο τρένο της ανανέωσης. Το παρακολουθούσαν.
Αυτό το μικρό κειμενάκι επικεντρώνει σε δύο παραδείγματα τραγουδιών-παραπόνων.
Το πρώτο, από το 1954, του Βασίλη Τσιτσάνη που άργησε πολύ να κουραστεί. Η έμπνευσή του δε τον εγκατέλειπε, άσχετο με το τι λένε διάφοροι σημερινοί για τα μεταπολεμικά του τραγούδια. Με τη γνωστή του, καλυμένη ή όχι, ειρωνική διάθεση, δίνει στην Πόλυ Πάνου να του πει το
Μάμπο με τρελές πενιές (1954)
Πόλυ Πάνου
http://www.fileden.com/files/2008/6/6/1947074/1224.mp3
Ο ευέλικτος Μανώλης Χιώτηςπου έχει ήδη αρχίσει να απογειώνεται προς άλλα τοπία, πετάει στην αγορά το
Σάμπα μου ξηγιέσαι (1950)
Προσέξτε τις δύο αντρικές φωνές που λένε "σάμπααα..." και μοιάζουν σα να είναι με το στόμα ανοιχτό και με δέος να διαπιστώνουν την αλλαγή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου