Αυτό δεν είναι ποίημα,
μιά περαστική ανάσα είναι...

Α, πως θά΄θελα σε μιά μπρατσέρα νά΄μπαινα,

ένα πρωί, προτού κανείς ξυπνήσει.

Να φύγει για τα μέσα

και να πααίνει, να πααίνει,

λιμάνια να μη πιάνει,

αθρώπους να μη συναντάει.

Να ξεχάσω τι έμαθα,

τι κατάλαβα,

ν΄αφήσω μοναχά το κούτελο να το φυσάει και υγραίνει

ο άνεμος και το νερό

και να πααίνω, να πααίνω,

ώσαμ΄εκεί που τελειών΄η θάλασσα

και τότε να γλυστρήσει μαλακά η μπρατσέρα

προς τα κάτω

καθώς που θα ψελλίζω

ένα μεγάλο ευχαριστώ.