"Γειά σου, ρε Ρίτα!"

Η, ουσιαστικά, απαγόρευση (1937) της μουσικής των Μικρασιατών προσφύγων, δηλαδή 1,6 εκ. ανθρώπων μέσα σ΄ένα ελλαδικό πληθυσμό 6,5 εκ. το 1930, ήταν το τελειωτικό ηχηρό χαστούκι που είπραξαν. Το "μήνυμα" ήταν πως, αν ήθελαν να έχουν μέλλον έπρεπε ν΄ακολουθήσουν ένα μονόδρομο, αυτόν της αφομοίωσης και της καταναγκαστικής αμνησίας...

Τα χαστούκια που είχαν ήδη φάει ήταν αρκετά. Ξερρίζωμα απ’ τον τόπο τους γιά ελλαδικά συμφέροντα, μηδαμινές ως μηδενικές αποζημιώσεις γιά ότι έχασαν (η Εθνική Τράπεζα κατακρατούσε το 25% από τις αποζημιώσεις...), η κοροϊδία των Ομολογιών, το οικονομικό "κραχ", δικτατορίες κλπ. Με την επιβολή του νόμου περί λογοκρισίας, πετάχτηκαν στη σιωπή. 3-4 μόνο απ’ τους μουσικοσυνθέτες και τραγουδιστές μίλησαν, πολλοί πέθαναν στη διάρκεια της Κατοχής από στερήσεις, κανείς, εκτός από τον Χατζηδουλή, δεν έψαξε να μιλήσει μ΄αυτούς που επέζησαν. Σα να μην υπήρξαν ποτέ...
Έτσι, ψάχνοντας σήμερα γιά στοιχεία έχουμε κάποια ελάχιστα κείμενα, τις φωτογραφίες που "συνέλεξε" ο Ηλίας Πετρόπουλος (σκεφθείτε να μην είχαμε κι αυτές) και τους δίσκους.

Ο ψύλλος

1932, Παντελίδη Σ.
όπου ο Νούρος που ήταν παρών στην αίθουσα φωνοληψίας, χαιρετάει τη συντοπίτισσά του Ρίτα Αμπατζή

http://www.fileden.com/files/2008/6/6/1947074/13%20O%20psullos.mp3