Ο Νούρος
και
η αποτυχία μου...
_____________
_____________
Τον Κώστα Μασσέλο (Νούρο ) τον ανακάλυψα πολύ αργά. Υπήρχε ανάμεσα στα τραγούδια που μάζευα, αλλά τ΄αυτιά μου ήταν "βουλωμένα". Δε καταλάβαινα. Τον είχα κατατάξει στην κατηγορία (α)μανέδες και οι μανέδες ήταν κάτι μελαγχολικό και αργό για μένα, ενώ εγώ έτρεχα για να προλάβω... Όλα τα πράγματα όμως έχουν την ώρα τους.
Όταν άρχισα να τον ψάχνω, κατάλαβα πως κάτι ιδιαίτερο έτρεχε μ΄αυτόν. Φόρεσα ακουστικά και τον άκουγα, ξανά και ξανά, τα βράδια με κλεισμένα τα φώτα Και βρήκα. Πρόσεξα τις μοναδικές διακυμάνσεις της φωνής του, τα πράγματα που μισολέει, πετώντας υποννοούμενα, άκουσα ακόμα και τη δυσκολία του να προφέρει κάποιους φθόγγους. Έψαξα τις φωτογραφίες του, τις εξέτασα με μεγεθυντικό φακό, μπήκα μέσα στις κόρες των ματιών του, σύνθεσα και φαντάστηκα προσπαθώντας να καλύψω τα κενά της ζωής του.
Σκάρωσα κι ένα διηγηματάκι που μπορείτε να το διαβάστε στο αποκάτω link
Ο Νούρος ήταν ένα γοητευτικό πρόσωπο για να γράψει κανείς ένα βιβλίο γι αυτόν. Έχει και κάτι ιδιότυπο. Ήταν ένας παλιός άνθρωπος, γεννήθηκε το 1892 και ταυτόχρονα, με κάποιο τρόπο και με σημερινή ματιά, είναι σύγχρονος για δυό λόγους.
Ο ένας, ότι ήταν το μοναδικό όνομα της δισκογραφίας για το οποίο ήταν ανοιχτά γνωστό πως ήταν αμφι και δε το έκρυβε
και ο άλλος, ότι τραγούδησε μιά σειρά από καταπληκτικούς μανέδες, με τη συνοδεία του Ογδοντάκη στο βιολί, όπου κάνει κάποια φωνητικά τολμήματα που κανείς άλλος σύγχρονός του δε τα τόλμησε. Επιπλέον, άλλαζε, συμπλήρωνε ή έγραφε δικούς του απλούς στίχους στους μανέδες, περνώντας, σε κάποιους απ΄αυτούς, μικρά κι αδιόρατα μηνύματα για τη ζωή του και ότι πέρασε.
Είναι όμως δύσκολος για μη εξασκημένο και γαλήνιο αυτί.
Έκανα ότι μπορούσα ως τώρα για να τον πλασάρω, αλλά απέτυχα.
Για όσους/ες έχουν υπομονή και περιέργεια,
υπάρχει ένας κήπος ανοιχτός που σας περιμένει...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου