Εμείς και τα πουλιά

Από πολύ παλιά σκεφτόμουνα ότι μπορεί να είμαστε, με κάποιο τρόπο, μηχανές και μάλιστα. άτυχες μηχανές. Ίσως γι αυτό αγαπάω, προκαταβολικά, και είμαι τόσο ανοιχτός στην ιδέα των ανδροειδών πλασμάτων που βρίσκονται υπό κατασκευή.

Είπα άτυχες μηχανές γιατί τρέχουμε σα κουρδισμένοι, το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μας, για να "επιβιώσουμε" και εξ΄αυτού, να καταστρέφουμε τον πλανήτη που μας φιλοξενεί, στο όνομα της "ανάπτυξης" για το χατίρι του ανθρώπου...

Όταν όμως σταματάς, κάποιες στιγμές, και βλέπεις ένα video σα το παραπάνω, ένας προβολέας ανάβει μέσα σου και λες, "εγώ τι κάνω τώρα; Τί νόημα έχει η ζωή ιδιαίτερα των ανθρώπων και, πώς δεχτήκαμε να μας πείσουν να καταστρέφουμε το παιχνίδι της ζωής που, αμέτοχο και ολοκληρωτικά αδιάφορο για τις κακοκεφαλιές μας, επαναλαμβάνει σε μιά κατάσταση πλήρους Νιρβάνας, αυτό που προγραμματίστηκε να κάνει; "