Οι λέξεις μου σώθηκαν...

Tώρα, αυτό το φουκαριάρικο εξάμβλωμα δεν έχει καμιά θέση σ΄αυτό το blog. Το βάζω μονάχα για τα κύματα αηδίας που εκπέμπει. Όχι όμως μόνο γι αυτό, αλλά και για το περιεχόμενο των στίχων του. Υποτίθεται πως οι συμβουλάτορες έκριναν, ως χάνοι, (πιστεύοντας, όπως πίστευε και η επίσημη "πολιτική"  ότι όλοι οι άλλοι είναι χάνοι), ότι οι στίχοι αυτού του"τραγουδιού" είναι ένας ψυχολογικός αναβατήρας για την πληγωμένη (η κακομοίρα που δεν ήξερε τίποτα και είναι μόνο θύμα...) εθνική συνείδηση. Και όχι μόνο αυτό αλλά, οι συμβουλάτορες σίγουρα πιστεύουν πως "οι ξένοι"που λατρεύουν την Ελλάδα και τα ούλα της, θα δουν θετικά ένα τέτοιο στιχουργικό περιεχόμενο και το "τραγούδι" θα πάρει περισσότερα points.

H αφέλεια.

Υπάρχουν τρία σκέλη στο πρόβλημα. 

Το ένα, που το αναμασάμε επί δεκαετίας είναι, "πόσο ηλίθιους μας θεωρούν;"

To δεύτερο, "είναι ηλίθιοι αυτοί που μας θεωρούνε ηλίθιους!"

και το τρίτο, "μήπως όμως γίναμε άπαντες πλέον ηλίθιοι;"

Κι όταν μάλιστα έχει κανείς δει πριν χρόνια πολλά, πράγματα σα τα δυό παρακάτω video, τι να πεις για κάποιον Αλκαίο και τους φίλους του που δήθεν χορεύουν για ένα "τραγούδι" που προσπαθεί φτηνιάρικα να αντιγράψει εκείνο το άλλο της Παπαρρίζου που, ας πούμε, είχε και κάποια ζωή μέσα του...