Μπάτε σκύλοι, αλέστε...
Το να μιλήσουμε για στοιχειώδεις αρχές πνευματικές ιδιοκτησίας στη χώρα μας (και όχι μόνο), είναι αστείο. Με τέτοια δευτερεύοντα θ΄ασχολούμαστε τώρα;
Πριν πολλά χρόνια, έδωσα μιά μεγαλούτσικη ζωγραφιά στο μαγαζί "Μαγιοπούλα" στην Καισαριανή και την κρέμασαν σε ένα από τους τοίχους. Δε γνωρίζω αν βρίσκεται ακόμα εκεί. Είχε τον τίτλο "Το γλέντι με νεκρό φίλο" και εδώ βλέπετε ένα μέρος της
Στην αριστερή μεριά της συνεχίζεται με μιά ακόμα φιγούρα που παίζει μπουζούκι. Η σκέψη πίσω απ΄τη ζωγραφιά ήταν πως, ένα βράδυ τέσσερεις παλιοί φίλοι που είχαν χάσει τον πέμπτο της παρέας γιατί τους πέθανε, τον καλούν να ξαναγυρίσει για λίγο απ΄τον Άλλο Κόσμο και να κάναουν ένα γλεντάκι μέσα σε μιά βάρκα. Ο πεθαμένος φίλος είναι αυτός που έχει σκουρόχρωμο, λίγο πράσινο δέρμα και παίζει το μπαγλαμά. Κάτι θυμίζει απ΄τον Βασίλη Τσιτσάνη.
Από πάνω πετούσαν δυό μικροί άγγελοι που κερνούσαν τη παρέα με ποτηράκια ρετσίνα.
Υπήρχαν και τρεις γραμμές κείμενο που έλεγαν:
"απ΄τις ελάχιστες φορές που οι άντρες μίλησαν καθαρά,
ξυπόλητα, για τον εαυτό τους, για τους μαγνήτες που τους
τραβάν στους γκρεμούς, για το φόβο τους απέναντι στις
γυναίκες, ήταν μέσα στα ρεμπέτικα τραγούδια.
Τους ξέφυγε;
Πάντως, μάλλον ήταν η τελευταία φορά! Αν υπάρξει κι άλλη,
μάλλον η αίθουσα δε θα έχει ακροατήριο, ή θα είναι τίποτα
βαρύκοοι/ες, καραβοτσακισμένοι...
Γι αυτό, μέσα στα μπαγκάζια σας για το Νέο Κόσμο, χώστε και ρεμπέτικα.
Ιδίως οι γυναίκες!"
Αργότερα, έκανα το λάθος(;) να στείλω την εικόνα της ζωγραφιάς στην ιστοσελίδα
όπου βρίσκεται ακόμα. Κάποιοι, απ΄τους διάφορους αεριτζήδες που πετάν στην αγορά
CD´s με ρεμπέτικα και ψάχνουν να βρουν ιδέες για τα εξώφυλλα, αλλά δεν είναι βέβαια διατεθειμένοι να πληρώσουν (βλ. ελληνικό δαιμόνιο...), είδαν τη ζωγραφιά στη σελίδα, την πήραν και τη βάλαν εξώφυλλο. Νάτο!
Μιά βασική λεπτομέρεια, ασήμαντη για τους άσχετους, είναι πως, δε χρησιμοποιούμε μιά εικόνα χωρίς ν΄αφήσουμε "αέρα" γύρω γύρω, ιδιαίτερα όταν η μιά φιγούρα, η αριστερή, ακουμπάει τη μύτη της στην άκρη του εξώφυλλου. Αλλά αυτά είναι ασημαντότητες για την Ελλάδα της αρπακόλας και του γρήγορου κέρδους.
Έλεγε ένας φίλος τις προάλλες ότι, το πρόβλημα της κρίσης στην Ελλάδα του 2010 δεν είναι οικονομικό, είναι πολιτικό. Εννοούσε χίλια δυό που και οι γάτες μπορούν να καταλάβουν. Έχει διαμορφωθεί από χρόνια η πάγια τακτική του ψέμματος και του παντοειδούς κλεψίματος...
Στο συγκεκριμένο, η σκέψη είναι: αυτή τη ζωγραφιά κάποιος την έφτιαξε. Σιγά να μη το πάρει είδηση αν τη πάρουμε στο τζάμπα. Του κάνουμε και τη τιμή κιόλας που τη διαλέξαμε. Αν το μυριστεί, βλέπουμε τι κάνουμε".
Έτσι να συνεχίσουμε και να δείτε που θα μας βγάλει αυτός ο δρόμος...
Κάποια στιγμή θα τραβήξω μιά μήνυση. Κι αν το κάνω, τί θα γίνει τάχα; Θα τα πάρουν οι δικηγόροι. Άλλη κλίκα αυτοί. Χάος...
"Η Ελλάδα ποτέ δε πεθαίνει.
Αν προσπαθήσουμε όμως ακόμα λίγο,
μπορούμε να την πεθάνουμε..."
Νίκος Δήμου(;)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου