Αφιερωμένο εξαιρετικά

σ΄όλους τους κλέφτες...

Το υπέροχο και αξεπέραστο τραγούδι "Ο πρεζάκιας" (1935) του Γιάννη Εϊτζιρίδη (Γιοβάν Τσαούς) με τον Αντώνη Καλυβόπουλο  αφιερώνεται,

1.   στην κοκορόφτερη δήθεν αστική τάξη της πατρίδας μου, ένα συνοθήλευμα με μηδενική εθνική συνείδηση. Σε όλους/ες που έχουν παίξει το παιχνίδι τους πάνω στην πλάτη αυτής της όμορφης και ταυτόχρονα παρανοϊκής και κακόμοιρης χώρας.

2.   στην τάξη των "μεγαλοδικηγόρων" και  "μεγαλογιατρών" που δηλώνουν ποταπά εισοδήματα, σ΄αυτούς που πουλάνε τους πελάτες τους κι αυτούς που σκίζουν τις κοιλιές των γυναικών με αναίτιες καισαρικές για να ανεμίζουν τα μαύρα  χαρτονομίσματα, καθώς μεταφέρουν τα πλαδαρά σώματά τους με πολυτελή αυτοκίνητα μέσα στις δηλητηριασμένες πόλεις, ζώντας στην οσμή των δικών τους σεσηπότων πτωμάτων.

3.   σ΄όλους τους παρακατιανούς υδραυλικούς, ηλεκτρολόγους, ηλεκτρονικούς και άλλους δήθεν τεχνίτες της γενικότερης ασχετωσύνης που τσεπώνουν χρήματα χωρίς αποδείξεις. Σ΄όλους αυτούς που ζουν κοροϊδεύοντας τους συμπολίτες τους και μεγαλώνουν παιδιά με τη μαύρη ιδεολογία τους, παιδιά που πρόκειται να συντριβούν και να τσακιστούν σα τραπουλόχαρτα.


4.   σ΄όλα τα εκφυλισμένα κυκλώματα αλληλοσυμφερόντων, σκοτεινών αλληλοεξυπηρετήσεων και λυκοφιλιών που έχουν υφάνει ένα αραχνένιο ιστό πάνω απ΄όλη τη χώρα και που κανείς δε τολμάει ν΄αγγίξει έστω και ένα νήμα γιατί ταρακουνιέται όλος ο ιστός και δε συμφέρει κανέναν...

Σ΄όλους αυτούς/ές που απομυζούν μιά χώρα που δεν έχει μέλλον...

ΥΓ. Το τραγούδι και το περιεχόμενό του δεν είναι τυχαία διαλεγμένο. Ο νοών νοήτω...