Ψιλοβρέχει
________
Η ανδρική μοναξιά
και η γυναικεία αδιαφορία

στο ρεμπέτικο...

Έχω αρκετές φορές αναφερθεί στη (σημερινή, τουλάχιστο) ανδρική μοναξιά, εν μέσω πολλών, στο ρεμπέτικο και, στην αδιαφορία και ανία των γυναικών. Δεν αναφέρομαι βέβαια στα νέα κορίτσια που συχνάζουν στα ρεμπετάδικα όπου νιώθουν παρόμοια, αν τα βλέμματα δε συγκεντρώνονται επάνω τους,  δεν ανεβαίνουν στα τραπέζια για να χορέψουν τσιφτετέλια ή δε χτυπάνε παλαμάκια σε κάποιους που χορεύουν ζεϊμπέκικο.

Όποτε λέω προφορικά τέτοια, με κοιτάζουν σα να κατέβηκα από άλλο πλανήτη. Δεν είναι παράξένο.

Να όμως που βρήκα ένα video που εικονογραφεί κάπως αυτά που λέω.

Δείτε το προσεκτικά, προσπαθώντας να παρακολουθείστε σε δυό επίπεδα, ταυτόχρονα.

Στο ένα,

βλέποντας τους συμμετέχοντες

στο άλλο,

προσπαθώντας να παρακολουθείστε τις ασυνείδητες σκέψεις του ανθρώπου που κινεί τη βιντεοκάμερα...

Τα "αντικείμενα" της λήψης είναι τρία. Αυτός που παίζει κιθάρα, ο άλλος που παίζει μπουζούκι και τραγουδάει, ένας ακόμα που τραγουδάει και μιά γυναίκα στο πλάι, που αποτελεί δευτερεύον και αδιάφορο στοιχείο.

Ο φακός κινείται, ουσιαστικά και κατά το σύνηθες, με κεντρικό στόχο το μπουζούκι και τον άλλο τραγουδιστή. Η κιθάρα, πάλι κατά το σύνηθες, πέφτει σε δευτερεύουσα μοίρα.

Οι κιθαρίστες αποτελούσαν και αποτελούν ένα παρακατιανό στοιχείο, απ΄τη στιγμή που το μπουζούκι πήρε το πάνω χέρι (και πρωτύτερα, αλλά όχι τόσο πολύ). Αυτό είναι τελείως παράδοξο γιατί το μπουζούκι μόνο του, λίγα λέει. Αν η κιθάρα είναι σωστή και ξέρει να κάνει γεμίσματα, το τραγούδι απογειώνεται.

Υπάρχει λοιπόν και μιά γυναίκα στο video που κάθεται στο πλάι, στο περιθώριο. Την πρώτη φορά που η κάμερα της κάνει τη τιμή να τη δείξει, τη βλέπουμε να σιγοτραγουδάει δειλά και μάλλον βαριεστημένα. Είναι απέξω και το ξέρει. Τη δεύτερη φορά που η κάμερα στρέφεται, με μισή καρδιά, προς τη μεριά της, εκείνη έχει πιάσει κάποια κουβεντούλα με κάποιο πρόσωπο που δε φαίνεται.

Αυτές τις γυναίκες τις καταλαβαίνω. Τα ρεμπέτικα γλέντια δεν έχουν τελειωμό, μπορούν να τραβήξουν 8ωρο και βάλε. Οι γυναίκες, κατά κανόνα, δε ξέρουν τα τραγούδια και δεν ενδιαφέρονται να τα μάθουν - γιατί να το κάνουν άλλωστε;  Οι αρσενικοί δε τις δίνουν σημασία, τη βρίσκουν μεταξύ τους. Τις τραβολογάνε όμως μαζί τους κι αυτές σκυλοβαριούνται. 

Εκείνες που δε καταλαβαίνω είναι αυτές που κάνουν ραδιοφωνικά ή τηλεοπτικά προγράμματα και, δήθεν ενδιαφέρονται για το ρεμπέτικο. Κατά κανόνα, στέκονται σούζα και επιτρέπουν τροπάρια κενολογίας των εναπομεινάντων αρσενικών υπολειμμάτων του ρεμπέτικου που λένε, λένε, λένε για τον εαυτό τους και για άλλους αρσενικούς. Γιατί, οι θηλυκές παραγωγοί δε ρωτάνε τίποτα γιά τις γυναίκες του ρεμπέτικου;  Άντε, να κάνουν καμιά ερώτηση γιά το φαινόμενο Εσκενάζι, τη Μπέλλου, τη Νίνου κι εκεί τελειώνει το θέμα.

Άκρατος εγωισμός απ΄τη μιά, πλήρης άγνοια από την άλλη...