Η αδιαφορία τσακίζει κόκκαλα;
H λέξη αδιαφορία είναι κυρίαρχη στα blogs του Elkibra και επανέρχεται αδιάκοπα. Ίσως και να εκλαμβάνεται σα γκρίνια, πράγμα τραγικό γι αυτούς/ές που το ερμηνεύουν έτσι. Τη λέξη τη χρησιμοποιώ κύρια γιά να τονίζω την αδιαφορία που υπήρχε τότε και υπάρχει ακόμα και σήμερα γιά τη μουσική των Μικρασιατών και Πόντιων απ΄τη μεριά των Ελλαδιτών και του κράτους. Τί είπα, κράτους; Mα, γιά ποιόν και τι ενδιαφέρθηκε ποτέ αυτό που, 

χάριν παιδιάς, το λέμε "κράτος; Κράτος βέβαια δεν είναι κάτι αφηρημένο, είμαστε κι εμείς και μεταφέρουμε μεγάλο μέρος των ευθυνών που το έφεραν στο σημερινό σημείο, αλλ΄αυτό είναι μιά άλλη κουβέντα. "Τί να κάνουμε;", μού΄λεγε σήμερα ένας πολύ συγκροτημένος 

και ανοιχτομάτης φίλος, σε τηλεφωνική επικοινωνία με την Ελλάδα, "αυτή είναι η πατρίδα μας"...

Θά΄θελα όμως να πω δυό λόγια γιά τις διαφόρων ειδών αδιαφορίες.

Ξεκινάω πρώτα, γιά λόγους (ας πούμε) τακτικής, με την πιθανή αδιαφορία του/της 

αναγνώστη/τριας που διαβάζει (ακόμα) αυτο το κειμενάκι, τη δική σου πιθανή αδιαφορία.

Μπορεί να σκέφτεσαι, "ωχ, μπλα, μπλα, μπλα, πάλι τέτοια; Τά΄χω ξανακούσει αυτά, δε 

γουστάρω, ΟΚ;". To χέρι μετατοπίζει το βελάκι επάνω δεξιά ή αριστερά, και το blog

elkibra-rebetiko.blogspot.com, εξαφανίζεται. Ο πελάτης έχει πάντα δίκιο...

Αν συνεχίζεις να διαβάζεις σ΄ευχαριστώ και σου εύχομαι καλές γιορτές

Λοιπόν, η αδιαφορία έχει πολλά πρόσωπα και πολλαπλές λειτουργίες. Κάποιες χρήσιμες, οι περισσότερες απάνθρωπες και καταστροφικές.

Μιά χρήσιμη είναι αυτή που μπαίνει μπροστά όταν υπερβαρύνεται ο άνθρωπος και διαβλέπει ότι δε θα τη βγάλει καθαρή. Αρχίζει λοιπόν ν΄αδιαφορεί, αποστασιοποιείται, επί το 
κομψότερον. Τότε η αδιαφορία λειτουργεί σαν αμυντικός μηχανισμός. 

Πίσω από ένα τέτοιο ορισμό θα μπορούσαν να κρυφτούν όλοι οι Έλληνες πολίτες, δικαιολογώντας την αδιαφορία τους απέναντι σ΄αυτό που είπαμε πως, χάριν παιδιάς, το ονομάζου

με ελληνικό κράτος. Αυτό όμως σκάβει καθημερινά τον ίδιο μας τον τάφο και, καλύτερα να το ξεχάσουμε.

Το ελληνικό κράτος, οι κρατούντες δηλαδή, αδιαφορούν (έτσι έχει αποδείξει η εμπειρία) και εκεί βρίσκεται η τραγωδία. Να εκλέγεσαι και μετά ν΄αδιαφορείς (άσχετα αν παίζεις 

κοινωνικοπολιτικό θέατρο μέρα νύχτα), είναι η ύστατη ηλιθιότητα και απ΄αυτό το είδος 

βρίθει η Ελλάδα.

Μιά κρατική μηχανή μπορεί και ν΄"αδιαφορεί" συνειδητά, να κάνει δηλαδή πως δε βλέπει, επειδή κρίνει ότι δε μπορεί ν΄αντιμετωπίσει κάτι και αφήνει τη λαϊκή κατακραυγή να 
κουραστεί και ν΄αποτραβηχτεί. Αυτό είναι κάτι άλλο, εν μέρει κατανοητό μέσα στις πολιτικές πρακτικές που, δυστυχώς, τις καταλαβαίνει κανείς καλά , μόνο όταν μπει στα 
γρανάζια της εξουσίας.

Η αδιαφορία όμως που, καθ΄έξιν, χαρακτηρίζει το ελληνικό κράτος, και η ασθένεια έχει
μεταδοθεί και μολύνει ακόμα και τα βαθύτερα κύτταρα των πολιτών, είναι κάτι άλλο. 
Γίνεται δε ακόμα χειρότερη γιατί πάει και κάθεται δίπλα σε άλλα χαρακτηριστικά του 
Έλληνα όπως, η υπερβολική "σιγουριά", ο θεότυφλος εγωισμός, ένας κοκκορίζων 
εθνικισμός(είμαστε οι καλύτεροι και οι πιό πονηροί όλων-για να δούμε όμως τώρα τι θα 
κάνουμε...).


Η χειρότερη και πιό τραγική μορφή αδιαφορίας είναι αυτή όπου, ενώ κάτι είναι οφθαλμοφανές ότι είναι καλό/σωστό, δε λες τίποτα. Δε λες γιατί υποφέρεις από ψυχική φτώχεια, δε
σου μάθαν ποτέ να επιβραβεύεις και νομίζεις πως αν εκθειάσεις κάτι ή κάποιον/α, πέφτεις εσύ σε κατώτερη μοίρα. Νομίζεις ότι τηρώντας σιωπή και επιδεικνύοντας αδιαφορία
τσακίζεις τον άλλον (ενώ, ουσιαστικά, τον ζηλεύεις), και ενώ ο άλλος χρειάζεται και τη βοήθειά σου γιά να πάει παρακάτω δε του τη δίνεις, περιμένοντας ότι θα σε παρακαλέσει. Τον κάνεις να πιστεύει ότι του κάνεις χάρη, γιά την οποία θέλεις και...προμήθεια...
Η ύψιστη ανοησία και ελαφρότητα.
Σας θυμίζουν κάτι όλ΄αυτά;

Θεούλη μου, γιατί λέω τέτοιες κουβέντες Άγιες μέρες που είναι;
Θου Κύριε...