Αλκιβιάδης ο Μαύρος

Όταν ήμουν πολύ νέος δεν είχα στέκια όπως οι άλλοι της συνομοταξίας μου. Έτσι πέρασε και το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου, χωρίς. Πολύ πολύ αργότερα, βρήκα ένα δυό όπου πήγαινα σπάνια, αλλά μου κάθησαν στην καρδιά και με παρηγορούσαν. Το ένα ήταν ο "Μπαγασάκος" στην Καλλιδρομίου των Εξαρχείων και το δεύτερο, το "Νυχτερινό" στο Παγκράτι. Ήταν την εποχή που νομίζαμε ότι ο πολύς Σαντάμ Χουσεϊν είχε τα μέσα να πυρπολήσει όλη την οικουμένη (...). Πήγαινα λοιπόν στο "Νυχτερινό" στη χάση και στη φέξη, με τον πολύ γκαρδιακό φίλο μου Κ.Μ. Πηγαίναμε οι δυό μας, ακούγαμε και τραγουδούσαμε ρεμπέτικα, βγάζοντας ψηλές κορόνες και κάνοντας διφωνίες. 

Το μαγαζί ήταν μάλλον συμπαθητικό, έως αδιάφορο. Βρίσκαμε πάντα ένα τραπέζι μπροστά στο πάλκο και αφηνόμασταν χαλαροί στην έκσταση που δημιουργούσαν οι μουσικοί. Ήταν εκεί, το 1992, ο Βαγγέλης ο Κορακάκης, όταν τραγουδούσε σχεδόν μόνο ρεμπέτικα, η Αφεντούλα Ραζέλη, ο Στέλιος Φανός, χαμογελαστός και φευγάτος που έπαιζε ότι του ζητούσες, μιά δαιμονισμένη ρεμπέτικη κιθάρα, ο Σωτήρης Γεραλής, που έπαιζε όπως ο Βαγγέλης Παπάζογλου, νευρικά και με φίνα γεμίσματα που έδειχναν βαθιά γνώση και εξαιρετικό αυτί και στην άκρη άλλο ένα μπουζούκι, ο Αλκιβιάδης ο Μαύρος.

Θυμάμαι που μ΄άρεζε πολύ ο τρόπος που έπαιζε. Δε καταγίνονταν με δεξιοτεχνίες, έπαιζε με σίγουρες και αισθαντικές πενιές. Θυμάμαι το σοβαρό και φιλικό πρόσωπό του και ένα τραγούδι απ΄αυτά που δε παίζονται ποτέ, το "Ιπποδρόμιο" του Γ. Μητσάκη. Ήταν αλλιώτικος. Μού΄δινε την εντύπωση ότι ήταν και δεν ήταν παρών. Όταν έπαιζε όμως, έτσι πως τον μισόβλεπα με τα χαμηλά φώτα,

μιά μεγάλη πανσέληνος γλιστρούσε μες το μαγαζί.

Σηκωνόταν προς το ταβάνι, πήγαινε και στεκόταν

πίσω απ΄τον Σωτήρη και τον Άλκη και τους τσουρούφλιζε

τα μαλλιά. Ο Σωτήρης μάλλον δε την έβλεπε, γιατί είχε σχεδόν

συνέχεια κλειστά τα μάτια, ο Άλκιβιάδης ίσως...

Με ταξίδευαν αυτοί οι δυό, γιατί είμαι χειροπόδαρα δεμένος με τις πρώτες εκτελέσεις των παλιών. Δεν αντέχω τα επιπρόσθετα που βάζουν οι νέοι παίκτες. Πρόβλημα δικό μου είν΄αυτό. Και ο Αλκιβιάδης με το Σωτήρη μ΄έκαναν να νιώθω σα νά΄κουγα την πρώτη εκτέλεση. Δεν ήταν ότι αντέγραφαν κατά γράμμα τις πενιές, ήταν ο ρυθμός, το ύφος και η αίσθηση που βγάζαν. Γι αυτό και μού΄μειναν μες την καρδιά.

Ο Άλκης (όπως προτιμάω να τον λέω, γιατί έχει το ίδιο όνομα με τον πιό αγαπημένο μου φίλο που μου πέθανε), παίζει και τραγουδάει στο "Περιβόλι τ΄Ουρανού" και έχει το δικό του blog, το http://rembetikoidialogoigmail.blogspot.com