Τα πρόσωπα - δεν είμαι ρομαντικός...

εικόνα του Dick Bengtsson

Όταν μετακόμισα στο εξωτερικό, σε μιά μετα-μοντέρνα χώρα "επιστημονικής φαντασίας", ένιωσα πολύ γρήγορα πως ένα απ΄αυτά που μού΄λειπαν ήταν, οι φάτσες στο δρόμο. Εννοώ, πρόσωπα με κάτι ενδιαφέρον πάνω τους, ώστε να μη γλιστράει η ματιά και πέφτει κάτω. Που να έχουν μάτια, βλέμμα και όχι δυό μελαγχολικές και ανέκφραστες κουμπότρυπες που αποφεύγουν ακόμα και να κοιτάξουν...
Αργότερα, κατάλαβα πως η "ανάπτυξη" αποπροσωποποιεί τους ανθρώπους, τους κάνει να χάνουν τα χαρακτηριστικά τους.

Δυό χρόνια αργότερα, αποφάσισα να κάνω ένα ταξίδι στην Ελλάδα, μέσω Ιταλίας. Μόλις έφτασα στο Μπρίντιζι, ανακουφίστηκα. Είδα φάτσες και πήγε η καρδιά μου στη θέση της.

Δηλαδή, αυτά είναι επικίνδυνα πράγματα και μπορεί να γίνει κανείς και αντιδραστικός. Έπιανα τον εαυτό μου να σκέφτεται ότι, καλύτερα έτσι οι γυναίκες...



παρά, βρε παιδί μου, το ξεπλυμένο ξανθό, γιά να μη πω γιά το κακέκτυπο στην Ελλάδα των τηλεοπτικών, κινηματογραφικών, μοντελοειδών κτρ., "καλλονών"...

Τα πρόσωπα είναι ενδιαφέροντα όταν έχουν κάτι να "διηγηθούν". Αλλιώς, μιλάμε γιά μάσκες. Και οι μάσκες βρίθουν, όσο περνάει ο καιρός και περισσότερο...


Δείτε αυτά τα πρόσωπα, σκιτσαρισμένα από τον Ράλλη Κοψίδη (http://users.thess.sch.gr/dipap/kopsidis.htm)




Άσχετα απ΄το τι μπορεί να νομίζετε, υπάρχει σ΄αυτά τα πρόσωπα κάτι να δεις. Τέτοιες φάτσες υπάρχουν ακόμα σε διάφορα σημεία των πόλεων και χωριών της Ελλάδας αλλά, όσο περνάει ο καιρός, εξαφανίζονται...

Να τα βράσω με κολοκύθια τα καλοχτενισμένα, ανδρόγυνα, πλαστικοποιημένα, ανέκφραστα και παρφουμαρισμένα αντρικά πρόσωπα που μοιάζουν σα να βγήκαν από φωτοτυπικό μηχάνημα ή, από θλιβερά κακόγουστες αμερικάνικες τηλεοπτικές σειρές, τύπου Baywatch. Να μη δείξω παραδείγματα από γνωστά πρόσωπα και με κυνηγάνε...


Θυμάμαι κάτι που είχε γράψει ο εκκεντρικός Henry Miller ( http://en.wikipedia.org/wiki/Henry_Miller) στον "Κολοσσό του Μαρουσιού" ότι, ο οποιοσδήποτε Έλληνας χασάπης είναι πολύ πιό ενδιαφέρων από οποιονδήποτε Εγγλέζο λόρδο". Αυτά, κάπου στα 1950. Σήμερα, απόμεινε μονάχα η πονηριά ΚΑΙ στους χασαπάδες...