Η "απολύμανση" του ρεμπέτικου και ο σεβασμός - (διάφορα που φαίνονται παραληρηματικά (;)...)

Τα παρακάτω μπορεί να βιωθούν σα συντηρητικές κουβέντες. Αν η σοβαρότητα και ο σεβασμός είναι συντηρητικές έννοιες τότε ναί, είναι.

Μιά και στην προηγούμενη (αμέσως από κάτω) ανάρτηση αναφέρθηκε ο όρος επικοινωνιακός, ας πούμε δυό λόγια παραπέρα.
Ο όρος είναι όμορφος, το κάθε τι είναι όμορφο, όπως και το θαύμα της ζωής αλλά, εξαρτάται πως το χρησιμοποιούμε και ποιός το κάνει.

Τους ανθρώπους πρέπει να τους σέβεται κανείς, ιδιαίτερα όταν είναι "ξεστρατισμένοι". Εξηγούμαι, γιατί το επίθετο χρειάζεται απολύμανση.

Ξεστρατισμένος, γιά μένα, είναι κάποιος που οι αντικειμενικές και οι προσωπικές συνθήκες τον υποχρέωσαν/έσπρωξαν να βγει έξω απ΄τον κύριο κορμό της ζωής, να υιοθετήσει άλλες συμπεριφορές και πρακτικές, να είναι αυτοκαταστροφικός, να δημιουργεί κόντρες και επεισόδια που δεν οδηγούν πουθενά. Όλ΄αυτά και πολλά άλλα, όταν βρεθεί ανάμεσα σε όμοιούς του, καθαγιάζονται και γίνονται modus vivendi (τρόπος ζωής). Κάπως έτσι θα μπορούσαμε, πρόχειρα, να ορίσουμε τους "ρεμπέτες", μάγκες κλπ., κλπ. εκείνης της εποχής. Οι άνθρωποι αυτοί όμως, όπως κι όλοι οι άνθρωποι, γίνονταν αρνάκια, όταν τους μεταχειριζόσουνα με σεβασμό.

Σήμερα, στο 2009, το να πιάνει κανείς μπροστά σε κοινό θέματα που έχουν να κάνουν με το "ρεμπέτικο" και να χρησιμοποιεί φρασεολογία δήθεν μαγκίτικη, θεωρώ πως είναι, το λιγότερο, γελοίο. Ο λόγος που μιλάμε γι αυτά τα θέματα μπροστά σε κοινό είναι, κύρια, γιά να εξηγήσουμε πόσο η ιστορία αυτή είναι διαστρεβλωμένη. Είναι γιά να "απολυμάνουμε", ν΄απομυθοποιήσουμε, να διαλύσουμε τα πέπλα υποκρισίας,. Είναι γιά να σύρουμε ΄παράλληλες ανάμεσα στο τότε και το σήμερα, γιά να θυμίσουμε ότι ο πανικός και η εθελοτυφλία μπροστά σε θέματα σαν, γιά παράδειγμα, αυτό του χασισιού, δεν είναι παρά ένα προπέτασμα καπνού, όταν δε παρουσιάζονται ποτέ αξιόπιστες στατιστικές γιά το πόσο μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού στέκεται στα πόδια του με αντι-καταθλιπτικά σκευάσματα, το σκοτεινό ρόλο του κυκλώματος των γιατρών κλπ., κλπ.

Όταν παραβλέπουμε τέτοια και προσπαθούμε να παίξουμε τους "μάγκες του γλυκού νερού", ενώ σκοπός μας είναι να κάνουμε τις/τους άλλες/ους ν΄αγαπήσουν το "ρεμπέτικο", πετυχαίνουμε ακριβώς το αντίθετο αποτέλεσμα. Μπορεί να τους κάνουμε να γελάσουν/χαμογελάσουν μ΄αυτά τα περίεργα που λέμε, μας βρίσκουν όμως γραφικούς.

Δεν έχει σημασία ποιό και πως είναι το κοινό, δε μπαίνουμε σε τέτοιους λαβύρινθους. Το οποιοδήποτε κοινό είναι σεβαστό γι αυτό που είναι και οι πελάτες έχουν πάντα δίκηο. Προφανέστατα, δεν είναι καθόλου έτσι, αλλά το να το πεις ή να το δείξεις προβοκάροντας, είναι ανώφελη και λανθασμένη τακτική.

Είναι απείρως προτιμότερο, όταν θα φύγουν να αναρωτιούνται, "πως αυτός ο σοβαρός άνθρωπος ασχολείται με κάτι τόσο "παρακατιανό", παρά να σε θεωρήσουν κωμική και γραφική φιγούρα, ακόμα κι αυτό σήμερα "πουλάει" και θα τους κάνει να ξανάρθουν...

Το να αυτοϊκανοποιείται κανείς με την άποψη "το ρεμπέτικο είναι αυτό που είναι και όσες/οι δε καταλαβαίνουν είναι θύματα", είναι μιά τυφλά εγωιστική άποψη και δεν έχει αντίκρυσμα. Απλά, αυξάνει την προκατάληψη γι αυτή την ιστορία.

Ίσως αναρωτηθήκατε, με αφορμή τι, γράφτηκαν όλα τα παραπάνω; Ας αφήσουμε τη απορία να πλανάται...