Προς όλες/ους εσάς που έχετε Μικρασιατικές καταβολές

Η μνήμη είναι ένα φάντασμα που ζει μέσα σ΄ένα ανελκυστήρα. Βγαίνει από κει όταν είμαστε σε μικρή ηλικία και μας σταμπάρει μ΄ένα πυρωμένο σίδερο. Οι αναμνήσεις χαράζονται στο δέρμα, στις αισθήσεις μας. Μιά οσμή, ένα άγγιγμα μαλακού χεριού, ένας οξύς ήχος, μιά αγαπημένη γεύση.

Τ΄αφήνει γιά λίγα χρόνια και μετά τα παίρνει πίσω, μπαίνει στον ανελκυστήρα και καεβαίνει βαθιά μέσα στις σήραγγες του νου. Ξεχνάμε.

Βροχές από νέες εμπειρίες, αισθήσεις, εντυπώσεις, επικαλύπτουν τα πάντα. Όλ΄αυτά, χρωματισμένα από τις πρώτες αναμνήσεις. Δε το καταλαβαίνουμε όμως, ούτε καταλαβαίνουμε γιατί πράττουμε έτσι κι όχι αλλιώς.

Μετά, αρχίζει η τρεχάλα της ζωής που σταματάει πολύ αργά. Τότε, ακούγεται ο θόρυβος του ανελκυστήρα που ανεβαίνει πάλι ψηλά. Η μνήμη βγαίνει και ξύνει τα πάλιά σημάδια, να βρει τη στάμπα που κρύβεται από κάτω.

Η αναζήτηση της εφηβείας που κλείνονταν στο ερωτηματικό "ποιός/ά είμ΄εγώ;", ξαναρχίζει. Αυτή τη φορά με άλλο τρόπο. Το ερώτημα που ζητάει απάντηση είναι, "αυτό που νόμιζα πως ήμουν ως τώρα, είναι ο πραγματικος μου εαυτός;". Μιά καινούρια αναζήτηση ξεκινάει. Αν τη βάλει κανείς μπροστά και δε την πνίξει...

Τα διαφορετικά γονίδια που κουβαλάτε μέσα σας, θα ζητήσουν αναγνώριση. Σώπασαν γιά χρόνια, τώρα όμως διεκδικούν το δικαίωμα της διαφορετικότητας. Αυτή που αποφεύγατε προηγούμενα.

Θα ψάξτε να βρείτε τα παλιά ίχνη. Φωτογραφίες, γράμματα, αντικείμενα των ανθρώπων σας που έφυγαν που όμως γνέφουν με αχνές χειρονομίες. Χειρονομίες που δε τις βλέπουμε και γίνονται συγκεκριμένες μόνο μέσα στα όνειρα της νύχτας...