Το "μαύρο κατσίκι", ο ζεϊμπέκικος και το σφίξιμο...

Ένα απ΄τα χειρότερα πράγματα που μπορούν να συμβούν σ΄έναν άνθρωπο είναι να διασχίσει τη ζωή σφιγμένος, κάτι που αποτελεί ένα καθαρά ανδρικό χαρακτηριστικό. Θέλω να πω, να μη μπορεί να χαλαρώσει. Ξεκινάει από νωρίς αυτό, όταν όλα χτίζονται πάνω σε λάθος βάσεις. Στο σπίτι υπάρχει, συνήθως, ένας κολοκύθας πατέρας, νερόβραστος ή macho που το παίζει δερβέναγας. Δεν έχει να πει τίποτα, είναι κι αυτός σφιγμένος, γιά παραπλήσιους λόγους, και "μεγαλώνει" ένα γιό που δεν εμπιστεύεται κανέναν (πρώτιστα τις γυναίκες) και που δε γνωρίζει ποτέ τον εαυτό του.


Οπλίζεται το νέο άτομο μ΄αυτή την ηλίθια (δήθεν) υπερ-σιγουριά και ισχυρογνωμοσύνη γιά να κρύβει τη μεγάλη τρύπα που κουβαλάει μέσα του και νάτο, έτοιμο το σφιγμένο και δυστυχισμένο πλάσμα που φαίνεται ότι λατρεύει τον εαυτό του, ενώ είναι σφιγμένο και δυστυχισμένο και θα περάσει μιά ζωή μέσα στην καχυποψία, σε μιά απέραντη εσωτερική μοναξιά και σφίξιμο που, αργά ή γρήγορα, θα το ρίξει στο καναβάτσο μ΄ένα εγκεφαλικό (δηλαδή, ταμπλά), ένα έμφραγμα ή ένα καρκίνο, που είναι συνήθως το αποτέλεσμα της ταυτόχρονης έκρηξης αδιέξοδων δρόμων. Πολύ πιθανό να ζήσει μέχρι βαθιάς ηλικίας, τυραννώντας το περιβάλλον του.

Να σας δείξω έναν τέτοιον; Δε τον ξέρω τον άνθρωπο, μπορεί να κάνω και λάθος, λέω μόνο τι σφίξιμο βγάζει η εικόνα του και ο χορός που βλέπω.


Ψάχνοντας καλύτερα το video που έχει τον τίτλο στο youtube "The best zeibekiko ever" είδα πως κάποιος σημειώνει το εξής: "Λοιπόν, μετά από αρκετή μελέτη ανακάλυψα οτι ο Κύριος που χορεύει λέγεται Γιώργος Προβιάς (μπετατζής στο επάγγελμα) και είναι αυτός που δημιούργησε το γνωστό μας συρτάκι του Ζορμπά (τη χορογραφία)!"


Ο άνθρωπος αυτός ξέρει ότι τον παίρνει μιά κάμερα οπότε, κάνει ότι καλύτερο μπορεί γιά να καταχωρηθεί στα αρχεία της αιωνιότητας της βλακείας. Ενώ είναι κάποια ηλικίας (πρόωρα γερασμένος ο φουκαράς) προσπαθεί να νεάσει΄, κάνοντας ανόητες και δύσκολες φιγούρες που απαιτούν ένα νέο σώμα. Είναι σφιγμένος κάργα και γι αυτό, αυτό που βγάζει σαν αποτέλεσμα δεν είναι, κατά τη γνώμη μου ζεϊμπέκικο, αν και έτσι χορεύεται πιά. Γιά μένα είναι τινάγματα μιάς ανθρώπινης μηχανής, κάμψεις μεταλλικών σωληνώσεων και τριβές πάνω σε σκουριασμένα παξιμάδια και βίδες.


O ζεϊμπέκικος χορός περιέχει μιά αντίφαση. Δεν είναι χορός χαράς, είναι η έκφραση του εσωτερικού πόνου, τα ντέρτια του ανθρώπου. Όλ΄αυτά "δημοσιοποιούνται" μπροστά σε κοινό. Λογικά, τον ζεϊμπέκικο θά΄πρεπε να τον χορεύουμε μόνοι μας, μέσα σ΄ένα δωμάτιο. Ποιός ο λόγος της έκθεσης μπροστά σε άλλους; Μήπως είναι μιά πράξη "εξομολόγησης"; Να, ένας καλός τρόπος να τον εξηγήσουμε. "Εξομολόγηση". Η εξομολόγηση όμως είναι μιά πράξη ταπεινοφροσύνης, με την καλή και δυναμική έννοια. Ωστόσο, ακόμα κι αν πρόκειται γιά έκθεση, αυτή δε θά΄πρεπε να είναι αυτάρεσκη. ΄Ετσι δεν είναι;
Ας πεταχτούμε μιά στιγμή σε κάτι άλλο. Ο Ανέστης Δελιάς (http://soundsugar.net/anestisdelias) έπαιζε περίφημο και γλυκό μπουζουκάκι αλλά ήταν μετριόφρων (δηλαδή, μαζεμένος και σεμνός). Σήμερα που οι έννοιες αυτές ισοδυναμούν με ”βλακεία”, ”ηττοπάθεια”, ”low profile”, «περάστε να με πατήσετε», το ζητούμενο είναι η αποφυγή τους.

Ο κόσμος προχωράει βέβαια, συνέχεια ζητάει κάτι καινούριο. Στον αθλητισμό το βλέπουμε πεντακάθαρα. Στο άλμα επί κοντώ φτιάχνουν στίβο γιά να πάρεις φόρα, με ειδικά μείγματα, παπούτσια που εκτινάσσουν ψηλότερα, κοντάρια που σε σηκώνουν ψηλότερα +doping κτρ. Το ρεκόρ πρέπει να σπάζει συνέχεια γιά να κρατιέται το πλήθος σε συνεχή εγρήγορση. Τεχνητά ρεκόρ; Ναι, αλλά τι σημασία έχει; Πόσοι ξέρουν τις λεπτομέρειες; Το σημαντικό είναι η καθήλωση του κοινού, οι διαφημίσεις, να ρολάρει το χρήμα. Έτσι και στη μουσική. Οι γλυκιές πενιές του Δελιά είναι παρελθόν, ο «θεός» υιός Τατασόπουλος είναι το παρόν (δίχως μέλλον) και ο Παπαδόπουλος, μιά γενιά που σβήνει, ξαναπαίζοντας ότι έχει χιλιοπαιχτεί. Ο Δελιάς θα παραμείνει σα μνήμη, ο Τατασόπουλος θα ξεχαστεί, γιατί δεν υπάρχει πεδίο γιά να δημιουργήσει, αν εξακολουθεί να βασίζεται στο μπουζούκι του. Η ταχύτητα στο παίξιμο, από ένα σημείο και πέρα, δε συλλαμβάνεται από το ανθρώπινο αυτί.

Ο ζεϊμπέκικος χορός είναι, γιά μένα, δυό ειδών:
α.» «εξωτερικός» και
β. «εσωτερικός "

Να δυό παραδείγματα. Ένα από την ταινία «Στέλλα», όπου ένας χορεύει ένα εσωτερικό, με κάποιο τρόπο, ζεϊμπέκικο και, ο Τίτος Βανδής που χορεύει έναν εξωτερικό ζεϊμπέκικο, χωρίς να γίνεται γελοίος, στην ταινία «Ποτέ την Κυριακή»




Ο ζεϊμπέκικος, όπως και τα ταξίμια, ζητάνε να έχεις ζήσει, να έχεις πονέσει, να ξέρεις ότι είσαι ασήμαντος (άσχετα αν έχεις προσωπική ανάγκη να πιστεύεις ότι είσαι ο Πύργος του Άϊφελ) και να μη φοβάσαι να βγάλεις έξω την ασημαντότητά σου. ΝΑ ΜΗΝ ΕΙΣΑΙ ΣΦΙΓΜΕΝΟΣ, ΠΡΙΝ ΑΠ΄ΟΛΑ.
Τα υπόλοιπα, τα ποδοσφαιρικά ψαλίδια στον αέρα και οι συμπαραπαλαμάκηδες, είναι κακό θέατρο γιά να περνά η ώρα...

Τέλος, το «μαύρο κατσίκι» (αντί πρόβατο) το χρησιμοποιώ με την έννοια αυτού/ής που δεν ακολουθεί το κοπάδι, που πάει κόντρα, που δε δέχεται να ποδηγετηθεί. Αυτό κοστίζει εεξωτερική μοναξιά. Μέσα σου, μπορεί να αισθάνεσαι σαν ολάνθιστο περιβόλι, οι έξω όμως σε αποφεύγουν, τους χαλάς το αυγολέμονο...

Η κουδούνα που έχει κρεμάσει ο τσομπάνης στο λαιμό του κατσικιού και του αφαιρεί ένα σημαντικό κομμάτι της ελευθερίας του, συμβολίζει γιά μένα στις μέρες μας, την παρακολούθηση, τον έλεγχο.
Θέλετε να πάρετε μιά γεύση;
Κάντε κλικ στο παρακάτω και πλησιάστε, όσο θέλετε, με το ποντίκι σ΄ένα απ’ τα εκατοντάδες χιλιάδες άτομα που ήρθαν να δουν την αναγόρευση του Obama σε πρόεδρο.
http://gigapan.org/viewGigapanFullscreen.php?auth=033ef14483ee899496648c2b4b06233c
No comments…