Ο άγγελος στο βιολί του Ογδοντάκη

Ο Δημήτρης Σέμσης (Σαλονικιός) και ο Γιάννης Δραγάτσης (Ογδοντάκης) είναι τα δύο μεγάλα βιολιά της δεκαετίας του ΄30.


Ο Δημήτρης Σέμσης μαζί με κάποιον άλλο οργανοπαίχτη (ούτι) το 1928 (;) - φωτο. ΑΡΧΕΙΟ ΗΛΙΑ ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΥ

Στέρεος, με τα δυό πόδια στο χώμα ο Σέμσης. Σίγουρος, μερακλής, αυστηρός και βαρύς
στο παίξιμό του, όποτε χρειαζόταν, ελαφρύς μέχρι ενός σημείου.

Ο Ογδοντάκης ήταν αλλιώτικος.

Μόνο να κοιτάξει κανείς το πρόσωπό του και ν΄ακούσει τη φωνή του, ιδιαίτερα όταν χαιρετούσε το Νούρο αλλά και τον εαυτό του, καταλαβαίνει. Πρόσωπο χαρούμενο, χαλαρό, μάτια παιχνιδιάρικα, βλέμμα έντονο, δυνατό.

Θεωρώ πως αυτός ο πίνακας του Ισπανού ζωγράφου Juan Mirό με τίτλο, "Το καρναβάλι του αρλεκίνου", εικονογραφεί τον τρόπο που έπαιζε το βιολί ο Ογδοντάκης. Με καρδιά παιδιού έπαιζε, όπως κι ο Mirό ζωγράφιζε με καρδιά παιδιού.

Δε ξέρω να εκφραστώ με μουσικούς όρους. Μπορώ όμως να πω ότι, εκεί που κάποιος άλλος θα έπαιζε 5 νότες, ο Ογδοντάκης με τα δαιμονισμένα του δάχτυλα έπαιζε 20, χωρίς να πλεονάζει

Ήξερε ο Ογδοντάκης πότε να "βγαίνει μπρος" και πότε να "μένει πίσω", μ΄εκείνη τη σοφία και τη μετριοφροσύνη που είχαν οι παλιοί μουσικοί. Ήξερε να παίζει μαλακά, τρυφερά, ευαίσθητα, να κάνει το βιολί του να ηχεί σα νυχτερινό χάδι ανέμου, όπως σ΄αυτό το υπέροχο τραγούδι με το Νούρο:

Το 1933 αποφάσισε να φτιάξει με δικό του τρόπο το παλιό τούρκικο τραγούδι "Κόνιαλης". Ίσως είναι ένα απ΄τα καλύτερα παραδείγματα του παιχνιδιάρικου τρόπου που έπαιζε ο Ογδοντάκης, κι ένα άριστο παράδειγμα που δείχνει πόσο ίδιοι, και ταυτόχρονα πόσο διαφορετικοί είμαστε από τους γείτονές μας Τούρκους. Ακόμα, δείχνει με ποιό τρόπο ζυμώνονταν μέσα στους Μικρασιάτες οι δυό διαφορετικές κουλτούρες.

http://www.fileden.com/files/2008/6/6/1947074/Konialis%20%2880aki%29%20Roza%2880AKI%29.mp3

Κι ακόμα ένα παράδειγμα, από άλλο τοπίο. Ακούστε πως στήνει ένα πάρε-δώσε με τον κλαριτζή Αποστόλη Σταμέλο και μιά κεφάτη Ρίτα Αμπατζή, στο τραγούδι "Μιά βλαχοπούλα κάθονταν", κάνοντας το βιολί του να παίζει με τα φερσίματα του κλαρίνου:

http://www.fileden.com/files/2008/6/6/1947074/Mia%20vlahopoula%20kathontan%20%281934%29%20Rita.mp3

Άγγελοι με νοτισμένα φτερά φτερούγιζαν πάνω και μέσα στο βιολί του Ογδοντάκη, ώσπου έφτασε κάποια στιγμή που δεν ήθελε (;), δεν άντεχε (;) και σταμάτησε. Έβαλε το βιολί στη θήκη και τ΄ακούμπησε πάνω στη ντουλάπα του σπιτιού του στην Αθήνα. Όταν ήρθε η ώρα του, άφησε αυτό τον κόσμο ικανοποιημένος και πλήρης.

Στις 5 Νοεμβρίου του 2008 τον "συνάντησα" και τον μετέφερα σ΄ένα κήπο ενός σπιτιού της τότε Σμύρνης, κι εκεί βρίσκεται τα βράδυα και παίζει ατέλειωτες μελωδίες, μαζί με το φίλο του τον Κώστα Μασσέλο (Νούρο) πίνοντας ούζο και τσιμπολογώντας "παστουρμά και σουτζουκάκι". Αν θέλετε να τους βρείτε, ελάτε στο:

http://elkibra-nouros.blogspot.com/2008/02/blog-post.html