Άρπα - κόλα...

Κρατώ στα χέρια μου ένα βιβλιαράκι που κυκλοφόρησε το 1982 και είναι δυσεύρετο. Τη έκδοση του "ΚΑΚΤΟΥ" με τον τίτλο "Αυτά που θυμάμαι" - Ρόζα Εσκενάζι. Λογικά, αυτό το βιβλιαράκι θά΄πρεπε να λέγεται "Αυτά που δε θυμάμαι και άλλωστε, τί με ρώτησαν;"...

Δε θέλω να κρίνω ένα κάτι που βγήκε πριν 26 χρόνια, αν δε μου θύμιζε χίλα δυό άλλα παρόμοια πράγματα. Ούτε σκοπός μου είναι να κρίνω τον Κώστα Χατζηδουλή που, έτσι ή αλλιώς, έχει προσφέρει ο άνθρωπος με τον τρόπο που μπορούσε. Αυτό που μετράει είναι, η στάση απέναντι στα πράγματα, στάση που συνεχίζει ΚΑΙ σήμερα.

Το 1972 ο γνωστός Λευτέρης Παπαδόπουλος και ο τότε συνεργάτης του Γιώργος Ψώνης συνάντησαν τη Ρόζα που τότε θα ήταν κάπου στα 82 της

Η συνέντευξη είναι έως αστεία με τον ερασιτεχνισμό και την άγνοια που τη διακρίνουν. Πλήρης ανικανότητα να αντιμετωπίσουν οι ερωτώντες το σύμβολο μιάς εποχής, μιά γυναίκα ηλικιωμένη, με πολύ περιωρισμένες γραμματικές γνώσεις. Μιά γυναίκα που είχε αρχίσει να "χάνει αυγά και πασχάλια", που δε θυμάται ή δε θέλει να θυμάται,΄που έχει, με άλλα λόγια, κλείσει τους διαύλους που οδηγούν στο παρελθόν. Όμως, κρατάει τη σπιρτάδα του λόγου, έχει μιά κοκεταρία κα μιά πονηριά και αποφεύγει, με ασπίδα τα λάθη, οτιδήποτε μπορεί να βοηθήσει στον εντοπισμό της ηλικίας της...

Όπως οι πιό πολλοί λαϊκοί άνθρωποι δε θυμάται ημερομηνίες, αλλά οι ερωτώντες δε το καταλαβαίνουν κι επιμένουν. Κάποια στιγμή Ρόζα τους ρίχνει το, "που να θυμάμαι τώρα καλέ, εγώ δε θυμάμαι τι έφαγα χτες το βράδυ". Αυτό είναι κάτι που συνηθίζουν να το λένε οι γηραιοί άνθρωποι. Όντως, δε θυμούνται τι έφαγαν χτες το βράδυ, θυμούνται όμως με λεπτομέρειες τι κάναν πριν 40 χρόνια. Γιά παράδειγμα, η Ρόζα θυμάται μιά φασουλάδα που σερβίρισε στον Τσιτσάνη πριν μιά 40ετία!

Αυτό που ενδιαφέρει και ήθελα να τονίσω είναι ότι όπως πάντα, οι ερωτήσεις είχαν ουσιαστικά σα σκοπό κάποια ψιλοβιογραφικά αλλά κυρίως, την περίοδο των μπουζουκιών και ρωτάν τη Ρόζα να ντους πει...

Γίνομαι κουραστικός και επαναλαμβάνομαι αλλά, οι Μικρασιάτες συνθέτες αντιμετωπίστηκαν σα κάτι συγκροτηματάκια που βγαίνουν σε σημερινά ροκ κοντσέρτα, πριν εμφανιστεί το μεγάλο όνομα, όπως γίνεται και στα μαγαζιά με μπουζούκια. Τους Μικρασιάτες τους είδανε σαν εμπροσθοφυλακή που πήγαινε γιά σφάξιμο, όπως και σφάχτηκε, γιά να προκύψει εκ του αίματός τους ο "θεός" Μάρκος και ο "σούπερ-θεός" Τσιτσάνης. Δε τά΄χω βέβαια με τις δυό αυτές κορφές. Τά΄χω με το καταβρόχθισμα, στο όνομα μιάς ομιχλώδους ελληνικότητας (Greekness) των πάντων. Ουσιαστικά, ούτε με την Ελλάδα τά΄χω. Απλά, είμαι εναντίον κάθε κράτους που προσπαθεί (και δυστυχώς το ψιλοπετυχαίνει) να καταβροχθίσει και να αλλοτριώσει τις μειονότητές του, στο όνομα μιάς εθνικής συνοχής. Η μόνη χώρα που, περιέργως, δε με εκνευρίζει σ΄αυτό το σημείο είναι οι ΗΠΑ... Εκεί μπαίνουν όλα/οι/ες κάτω απ΄τη σκέπη του θεού-δολάριου αλλά, διατηρούν - με τον τρόπο που διατηρούν - τη δική τους κουλτούρα. Χωρίς καθόλου να ενοχλούνται οι ΗΠΑ γιατί εκεί έχουν φροντίσει να χτίσουν μηχανισμούς που "εξουδετερώνουν" οτιδήποτε απειλεί το American dream...