Συνεντεύξεις από λαϊκούς ανθρώπους.
Εδώ, το θέμα της ηχογράφησης είναι ακόμα πιό ευαίσθητο. Ο ηχογραφούμενος νιώθει ότι δε μπορεί να προκαθορίσει τη χρήση αυτών που θα πεί. Ο φόβος της έκθεσης είναι μεγάλος και γι αυτό "φοράει τα καλά του" (όπως όταν θα έβγαιναν φωτογραφία), προσέχει πως εκφράζεται κι έτσι, χάνεται ένα σημαντικό κομμάτι από τη ζεστασιά της απλής κουβέντας. Κάτι άλλο είναι ο κίνδυνος της υπερβολής, της αυτοεξύμνησης, των πλασματικών πληροφοριών ("βέβαια και τον ήξερα"...). Οι άνθρωποι, ιδιαίτερα οι λαϊκοί, έχουν την τάση να ανασκευάζουν το γενικότερο και το δικό τους παρελθόν, είτε υπερ-δραματοποιώντας το, είτε αφαιρώντας λεπτομέρειες που τους εκθέτουν.
Μεγάλο βάρος πέφτει στον /στην ερωτούντα/σα. Είναι αναγκαία η δημιουργία κλίματος εμπιστοσύνης, χαλαρή και φιλική ατμόσφαιρα και χρησιμοποίηση της φαντασίας γιά να εκμαιεύσεις πληροφορίες και να βγάλεις τον/την ερωτούμενο/η από διλήμματα.
Κάτι που λείπει - και δυστυχώς είναι πιά αργά- είναι οι μαρτυρίες των γυναικών. Κανείς δε τις ρώτησε κι εκείνες απέφευγαν. Παίρνοντας συνέντευξη κι από κείνες, θα σου αποκαλυφθεί μιά άλλη πλευρά της πραγματικότητας.
(συνεχίζεται)
