Οι βαρκούλες με πανάκια της ψυχής...

Το ρεμπέτικο, αυτός ο μη ιάσιμος βάκιλλος, αποτελεί προσωπικό πάθος. Το κυριότερο. Τα blogs μου απευθύνονται σε μερακλήδες ανθρώπους και σε όσους/ες είναι ανοιχτοί/ές να διώξουν την άμμο από τα μάτια και τα αυτιά. Πέρα απ΄αυτό, στο επίπεδο που αυτή η διάθεση μεταφέρεται στο Διαδίκτυο, ξέρω ότι είναι μιά πράξη αυτογνωσίας που θέλω να τη μοιραστώ. Χρησιμοποιώ λοιπόν το ρεμπέτικο σαν εργαλείο και όχι σα περίπατο στο παρελθόν ή συνομιλίες με/γιά πεθαμένους. Σαν εργαλείο γιά να ειπωθούν μερικά διαφορετικά πράγματα γι αυτό αλλά, με την ίδια όρεξη, και πράγματα που αφορούν το σήμερα. Πράγματα που έχουν να κάνουν με το βαθύτερο εαυτό μας και όχι σπατάλη με την όποια επικαιρότητα. Γι αυτό αποφεύγω την επικαιρότητα που δε μου λέει πολλά πράγματα γιατί, ότι και να συμβαίνει έξω από μας, ακόμα κι αν πρόκειται γιά ένα καταστρεπτικό σεισμό, ένα πόλεμο ή οτιδήποτε άλλο, είναι πράγματα που πάντα συνέβαιναν και είναι περαστικά. Οι βαρκούλες που κουβαλούν τις ψυχές μας κάπου αλλού σεργιανάνε. Σ΄αυτές απευθύνομαι. Με το μικρό βαρκάκι μου, μ΄ένα ελαφρό πανί, μ΄ένα κρεμύδι, λίγες ελιές και κρητικά παξιμάδια, εκμεταλλεύομαι κάθε φυσηματάκι του ανέμου γιά να ψιθυρίσω τα πέντε μου λόγια. Θυμάμαι τον Καζαντζάκη με το : Δε πιστεύω σε τίποτα, δεν ελπίζω σε τίποτα, είμαι ελεύθερος"...