Επίλογος...

Ήταν ένα ακαδημαϊκό κείμενο; Ναι, ήταν. Ένα κείμενο που μιλάει γιά την επικοινωνία σαν τέτοια. Είναι ένα ανθρώπινο κείμενο. Ίσως θα πρέπει ν΄αναρωτηθούμε γιά τα κείμενα που γράφονται γιά τα ρεμπέτικα. Αν δεν είναι "ξύλινα" είναι δημοσιογραφικά, μοιρολατρικά, δραματουργικά στο πόδι, "νοσταλγικά", ανακυκλούμενα, αδιέξοδα, άδεια. Ας μη πούμε εύκολα πράγματα σαν, "τα ρεμπέτικα ακούγονται με την καρδιά κι όχι με το μυαλό". Ναι, αν το μυαλό καταργεί την καρδιά και η καρδιά δεν έχει κοινωνικές εμπειρίες, σωστά βιωμένες. Αν όμως μοναχά φλέγεται η καρδιά και τίποτα περισσότερο, αν το μυαλό τ΄αφήνουμε στο ψυγείο όταν ακούμε ρεμπέτικα τότε, καρφώνουμε τον εαυτό μας σ΄ένα σταθερό σημείο και δε μετακινούμαστε ποτέ απ΄αυτό. Και μιά ζωή χωρίς "μετακίνηση" είναι μιά ζωή τυφλή, βαλσαμωμένη...