Περί του τι είναι ρεμπέτικο και τι όχι - μιά μπηχτή...

Από το βιβλίο του Γ. Παπάζογλου "Τα χαϊρια μας εδώ" (μεταφορά διηγήσεων της Αγγελικής Παπάζογλου), σελ. 49.

" ...Τα τραγούδια που έγραψε ο Βαγγέλης κι ήλεγε πως να ξεφύγουμε από την κακοριζικιά, αυτά ήτανε τα ρεμπέτικα. Δεν υπάρχουνε ρεμπέτικα χασικλίδικα... Δεν υπάρχουνε ρεμπέτικα βρώμικα... Δεν υπάρχουνε ρεμπέτικα τση καταστροφής... Τα ρεμπέτικα πρέπει να λένε πως να ξεφύγουμε απ΄τον θάνατο... πως να γελάσουμε... πως να ζήσουμε... να χαρούμε... Αν δεν έχει αυτό το νόημα δεν είναι ρεμπέτικο. Είναι μοιρολόι... Το ρεμπέτικο σε παίρνει από τη δυστυχία και σε κάνει ευτυχισμένο. Σου λέει να παλέψεις με τη μοίρα σου και να ζήσεις... να μην πεθάνεις... Τα χσικλίδικα και τα ψευτομάγκικα δεν είναι ρεμπέτικα. Όλα τα τραγούδια δεν είναι ρεμπέτικα βρε αδρεφέ... Ρεμπέτικα δεν είναι τα λαϊκά τση φυλακής και τση χάψης... Γι αυτό δεν του περνούσανε τραγούδια του Βαγγέλη και είχανε λυσσάξει, γιατί ο Βαγγέλης δεν τους έκανε τα χατήρια... δεν πουλιούντανε... δεν έβαζε μυαλό, και προτιμούσε να βγάζει στα κέντρα πιατάκι και να πεινάει, παρά να πουληθεί και να τα κονομάει... Πέθανε και δεν άλλαξε κεφάλι... Καλά έκανε και δεν πρόδωσε ούτε τον εαυτό του, ούτε εμάς... Γι αυτό τον αγαπούσα και τον λάτρευα και τα τράβαγα μαζί του όλα... Ήλεγε: "Άμα τραγουδάς τον πόνο του κόσμου, τραγουδάς και τον δικό σου τον καημό... Άμα λες μόνο το δικό σου το ντέρτι, δεν είσαι ρεμπέτης... Είσαι λαϊκός...".
Αναρωτιέμαι καμιά φορά - τρόπος του λέγειν, αναρωτιέμαι - τι σκέφτονται οι "ερευνητές (του ρεμπέτικου) με τα λευκά γάντια" όταν συναντάνε γραφτά σαν αυτό, παραπάνω. Παθαίνουν, άραγε, λόξυγγα; Μιλάω γι αυτούς που "σκαρφαλώνουν πάνω στο κεφάλι τους" και σκαρώνουν "κοινωνιολογικούς" ορισμούς, περί του, τι είναι ρεμπέτικο και τι όχι. Δεν είμαι καθόλου ενάντια στις επιστήμες, ούτε στη μεθοδολογία. Θυμάμαι μονάχα μιά απ΄τις πολλές πετυχημένες γελοιογραφίες του Δημ. Μητρόπουλου. Στο δεύτερο πλάνο, στο βάθος, πάνω σ΄ένα λοφάκι, πάει ένα γαϊδουράκι. Πάνω του κάθεται η Παναγία, κρατώντας στην αγκαλιά της το βρέφος-Χριστό. Από πίσω ακολουθεί ο φουκαράς ο Ιωσήφ... Στο πρώτο πλάνο, περνάει μιά μαύρη κούρσα με οδηγό και στο πίσω κάθισμα ένας υψηλά ιστάμενος κληρικός που κοιτάζει σοκαρισμένος προς τη μεριά του Θείου ζεύγους...
Η Αγγέλα Παπάζογλου, πέρα απ΄το ότι μας άφησε κάτι ανεκτίμητο, είχε και κάτι άλλο. Είχε λόγο, και λόγο-ποταμό. Είχε άποψη. Ήταν γυναίκα με τα ούλα της, είχε την αυξημένη "όραση" και ενόραση των τυφλών ανθρώπων που βλέπουν καλύτερα από μας. Το μυαλό της ήταν ακονισμένο και πλατύ, είχε αλάθητο αισθητήριο. Πέρα απ΄όλ΄αυτά, πέρασε μέσα απ΄τα πράγματα. Δε μασούσε τα λόγια της, όπως ο Μάρκος και άλλοι, δεν είχε καβαλικεμένο καλάμι.΄Ηταν μιά περήφανη Μικρασιάτισσα γυναίκα. Ας μη ξεχνάμε, ήταν η μοναδική γυναίκα που μίλησε, ουσιαστικά, τα είπε όλα, Δε κράτησε πισινές, δε φοβήθηκε τίποτα και κανέναν, όπως κι ο άξιος άντρας της. Μα, είναι πεντακάθαρο ότι υποστηρίζει και εξυψώνει τον άντρα της, μπορεί να σκεφτεί κανείς. Και βέβαια ναι, και καλά έκανε. Αφενός ήταν γυναίκα του παλιού καιρού που ήξερε ν΄αγαπάει, να στέκεται όρθια και να στηρίζει ως το τέλος, αφετέρου ο άντρας της το άξιζε. Ο Βαγγέλης Παπάζογλου δεν ήταν απλά μοναδικός και τελείως διαφορετικός μουσικός, ήταν και ΠΕΡΗΦΑΝΟΣ! Το παρατσούκλι "αγγούρης" δίνεται σε ανθρώπους που είναι άκαμπτοι (αρνητικό στις μέρες της καθολικής συνωμοσίας και υποχώρησης στοιχειωδών ιδανικών...) δηλ., δε λυγίζουν την πλάτη, δε κάνουν διπλωματικούς ελιγμούς γιά να επιπλεύσουν. Τιμή του που τον έλεγαν έτσι!
Η κρίση της ότι τα χασικλίδικα, της φυλακής και τα ψευτομάγκικα δεν ήταν ρεμπέτικα, μπορεί να ενοχλεί, κυρίως τους νεαρούς θιασώτες που έλκονται απ΄αυτά τα τραγούδια που, ομολογουμένως, τυχαίνει να είναι υπέροχα. Όμως, η Αγγελίτσα ήταν γυναίκα και οι γυναίκες θέλουν μιά ισορροπία, μιά βόλεψη, ένα σπίτι, τον αγαπημένο τους και τα παιδιά τους. Έτσι είναι προγραμματισμένες από το μηχανισμό της ζωής και όχι όπως, γιά λόγους μόδας και ευκαιριακών φαινομένων, προσπαθούσε να πείσει ο Τούντας, γιά παράδειγμα. Αν δεν υπήρχαν γυναίκες, η συντριπτική πλειοψηφία των αρσενικών δε θα ξημεροβραδιάζονταν (όπως και κάνουν) στα "ανακυκλωτικά" καφενεία, αλλά θα σέρνονταν τύφλα στο μεθύσι και χαμένοι στο παραλήρημα των ναρκωτικών.
Τελειώνοντας, μπαίνει το ερώτημα: άσχετα αν η Αγγέλα Παπάζογλου είναι κάθετη στις απόψεις της, είναι λιγότερο αρμόδια, στο συγκεκριμένο θέμα, από τους "ειδικούς" της μελέτης των δισκογραφικών ετικετών; Απλοποιώ;

Επαναλαμβάνοντας, όταν οι γυναίκες αποφασίζουν να εγκαταλείψουν το ρόλο των χειροκροτητριών και των "παθιασμένων" ζεϊμπέκικων, ενώ τις συνοδεύουν αρσενικοί χειροκροτητές, όταν οι γυναίκες, λοιπόν, αποφασίζουν ν΄ανοίξουν το στόμα τους και να πουν δυό πράγματα γι αυτή την ιστορία, καλό θα είναι να τις ακούμε. Γι αυτό και δίνω την παρακάτω ηλεκτρ/κή διεύθυνση http://hli8iaromantikh.blogspot.com/2006/08/blog-post.html