Σε σένα, Γρηγοράκη Ασίκη...
(1890-1967)
Αγνοώ - όπως έλεγε ο Ηλ. Πετρόπουλος - αν ο Γρηγοράκης Ασίκης αγάπαγε τους κήπους. Ίσως να τό'κανε. Ίσως να προτιμούσε περισσότερο τους κήπους των γυναικείων αγκαλιών. Αυτή η αίσθηση βγαίνει μέσ' απ' τους στίχους των τραγουδιών του. Μιά Μικρασιάτικη "καλογυναικάδικη" λατρεία για τις γυναίκες. Και βγαίνει με μιά μεγάλη τρυφεράδα, αν ξεφλουδίσει κανείς το εξωτερικό κέλυφος των ασυνήθιστων - γιά τη ρεμπέτικη στιχουργική - λαϊκών λέξεων και εκφράσεων που χρησιμοποίησε.
Μου θυμίζεις, Γρηγοράκη Ασίκη, έναν απ' τους πέντε Μικρασιάτες θείους μου που διατηρούσε πρατήριο βενζίνης της Mobil στο Συντριβάνι της Θεσσαλονίκης και του μοιάζεις κιόλας. Εκεί μέσα, όπου κυριαρχούσε η μυρωδιά του γράσσου και της βενζίνης, είχε ένα γραφείο μ' ένα τζάμι και κάτω απ' αυτό, ένα σωρό φωτογραφίες γυναικών. Τον έπιανε το μάτι μου να τις χαϊδεύει, καθώς ανακάτευε διάφορες αποδείξεις και τιμολόγια.
Λέω να σε πάρω, Γρηγοράκη Ασίκη, και να σε βάλω κι εσένα όπως έκανα και με το Νούρο (http://elkibra-nouros.blogspot.com/), σ' ένα κήπο μαζί με το ούτι σου που στο πούλησαν όταν πέθανες γιά ένα τίποτα...
Θέλω να σου φύγει αυτή η εγκαταλειμένη έκφραση απ' το πρόσωπο, αυτή που είχες στις φωτογραφίες, όταν σε πήραν τα γεράματα.
Θέλω να σου φέρω και μερικές μικρούλες (αν συμφωνούν κι αυτές) Ελενίτσες, Κατινούλες, Καλλιοπίτσες και Πιπίνες, να κάθεστε και να πίνετε ούζα. Να τις κοιτάς με τη ζεστή ματιά σου και να τους λες, "αχ, εσείς με τα κολπάκια σας, αχ".
Γιατί, Γρηγοράκη, μπορεί στα τελευταία σου να ένιωθες πως σε ξέχασαν όλοι και σ' εγκατέλειψαν αλλά, κοίτα, είμαστε στο 2008 και κάθεται ένας άνθρωπος άλλων εποχών και σε σκέφτεται, σου μιλάει και σε βάζει μέσα στον ωκεανό του Διαδίκτυου. Πιάνει ένα-ένα τα τσουρουφλιστά, διαφορετικά, ανατολίτικα, "έξυπνα" τραγούδια σου και τα μελετάει με αγάπη. Γιατί ήσουν διαφορετικός, Γρηγοράκη, όπως διαφορετικός ήτανε κι ο Βαγγέλης ο Παπάζογλου, η Ρίτα Αμπατζή και ο Νούρος. Είχατε κάτι άλλο εσείς οι τέσσερεις. Δεν ενδίδατε, ο καθένας με τον τρόπο του.
Εσύ, όταν στραγγάλισαν τις μουσικές σας, δε σταμάτησες. Συνέχισες να φτιάχνεις μερικά τραγούδια που παιζόταν με μπουζούκια. Στάθηκε κομάτι ευέλικτος συνέχισες να βάζεις μέσα τους αυτό το κάτι άλλο, την ιδιαίτερη μουσική σου σφραγίδα. Είναι μιά σειρά από τραγούδια που είναι "έξυπνα" μ' έναν άλλο τρόπο. Τά' κουγα τραγουδισμένα από το Μάρκο, τον Παπαϊωάννου, τον Χατζηχρήστο και, παρόλο που δε μου κολούσε, νόμιζα πως ήταν δικά τους. Μόνο πρόσφατα, κοιτάζοντας προσεκτικά τις δισκογραφίες, είδα πως είσαι συ από πίσω.
Σίγουρα θα υπομειδιάς κοροϊδευτικά όταν διάφοροι που προσπαθούν ν' απαλύνουν τύψεις και πάσχουν απ' το σύνδρομο του "συγκλονιστικού" του "φτηνού δράματος" και της "μεγέθυνσης", γράφουν ότι κατασκεύαζες (πριν τα μπιστήξεις όλα γιά τη μουσική), κρεβάτια "υψηλής καλλιτεχνικής αξίας". Να σου πω την αλήθεια, δεν έχω δει κανένα απ' τα κρεβάτια σου αλλά, δε ξέρω, μού'ρχεται να γελάσω...
Ακόμα, λεν οι "επαϊοντες" πως τα τραγούδια σου είναι μελαγχολικά, μιλάν γιά τη φτώχεια, την ξενιτειά κλπ. Δεν είναι ψέμμα και θά'ταν παράξενο α δε τό'κανες. Δε λένε όμως τίποτα γιά το μεγαλύτερο μέρος των τραγουδιών σου που ξεχειλάνε από ερωτισμό, από ζωική χαρά, αυτή τη χαρά και σπιρτάδα που είχαν οι λαϊκοί άνθρωποι και ιδιαίτερα οι Μικρασιάτες. Το κλάμα, βλέπεις, πουλάει...
Που λες, Γρηγοράκη, σε σκέφτομαι πολύ και γιά έναν ακόμα λόγο. Βρίσκομαι σ' αυτή τη μετα-βιομηχανική, "απελευθερωμένη" χώρα και βλέπω και ακούω πως είναι οι άντρες και τα νέα αγόρια με τις γυναίκες και τα νέα κορίτσια. Και λέω, Γρηγοράκη Ασίκη, ότι αν "απελευθέρωση" είναι αυτός ο κρύος, ο άχαρος, ο αχάϊδευτος τρόπος ν' αντιμετωπίζει κανείς τις γυναίκες τότε, να τα βράσω όλ' αυτά. Αν δε κοχλάζει το αίμα μες τις φλέβες, μέσα στα αγγεία του εγκεφάλου και στις αντλίες της καρδιάς τότε, την πάτησαν όλοι αυτοί. Ξέρεις τι κάνουν εδώ οι γυναίκες, Γρηγοράκη; Αποφεύγουν στο δρόμο να κοιτάξουν τους άντρες στα μάτια. Γυρίζουν αλλού το βλέμμα τους γιατί, τους έχουν πει, πως όταν κοιτάζουν τους άντρες στα μάτια, σημαίνει πως πάνε γυρεύοντας... Τ' ακούς, Γρηγοράκη; Σ' ακούω να απορείς "τι μου λες, μπρε παιδί μου, πα πα πα...". Γι αυτό σου λέω, χαμογέλα εκεί που βρίσκεσαι, γιατί όσα κι αν πέρασες, όσα κι αν περάσατε όλοι εσείς, ΖΗΣΑΤΕ!
Τώρα, αν στο τέλος τα κατάφεραν να σιωπήσουν τις μουσικές σας επειδή τους μπαίνατε στο μάτι, επειδή δε μοιάζατε μ΄αυτούς και θέλαν να σας "εντάξουν", αυτοί χάσαν. Η δυτικοποίησή τους έβαλε τα δυό πόδια σ' ένα παπούτσι, τους έκανε να μη ξέρουν που βρίσκονται και που πατάνε, τους έκανε να μη βρίσκουν παρηγοριά σε τίποτα, ούτε και στον ύπνο.
Γι αυτό σου λέω, Γρηγοράκη, κάτσε αναπαυτικά μες τον κήπο, αμόλα ένα γέλιο, πάρ' το ούτι σου και παίξε μου την "Ελένη κολπαδόρα", μαζί με τη Ρόζα που παίζει τα ζίλια και σε χαιρετάει, να μερακλωθούμε...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου