Είναι νοσταλγικό αυτό το blog;

H νοσταλγία είναι προσευχή σε πεθαμένους ιστούς. Έρχεται όμως από μόνη της, δε μας ρωτάει. Μιλάμε γιά νοσταλγίες μακρινών πραγμάτων, όχι γιά το περσινό νησί ή το προπέρσινο ηλιοβασίλεμα. Το μυαλό έχει τους δικούς του νόμους. Κάθε δεκαετία (;) κουνιέται απ' τη θέση του, παίρνει μιά άλλη στάση. Επανατοποθετείται, αλλάζει τρόπο θέασης, επεξεργάζεται διαφορετικά. Εμείς, μπορεί περί άλλων να τυρβάζουμε, αλλ' αυτό κάνει τη δουλιά (με ιώτα) του. Θέλει άλλα, θέλει λιγότερα, έχει μάθει και δε την πατάει το ίδιο εύκολα. Αν τα αντιλαμβανόμαστε όλ' αυτά, είναι μιά άλλη ιστορία. Αν ναι, κατά κανόνα, εισπράττουμε αρνητικά τις αλλαγές του μυαλού μας. Νομίζουμε πως μεγαλώνουμε, πως γερνάμε. Το ίδιο πιστεύουν και οι γύρω μας. "Πάει αυτός/ή, τραβήχτηκε", μουρμουρίζουν και συνεχίζουν οι ίδιοι το τρέξιμο, το λαχάνιασμα, το πέσιμο στις ίδιες λακούβες...



Η νοσταλγία σε βγάζει έξω από το ρινγκ της πυγμαχίας της ζωής. Το θέμα είναι όμως, ποιά είναι η ζωή; Μέσα στο ρινγκ ή έξω από το ρινγκ;


Η νοσταλγία μπορεί να σε κολλήσει σε κάτι και να μη ξεκολλάς με τίποτα. Νά'σαι μέσα στο βούρκο της και να παραδέρνεις, ενώ σε τραβάει όλο και πιό κάτω, να μιξοκλαίς γιά πράγματα χαμένα. 


Το blog αυτό δεν έχει σχέση με τέτοιου είδους νοσταλγίες. Μιλάει γιά επιστροφές σε αλήθειες, απ' αυτές που τις βάζουμε στη μπάντα, γιατί δε προλαβαίνουμε να τις επεξεργαστούμε. Μιλάει γιά νοσταλγίες δημιουργικές, αιχμηρές, εκδικητικές, φλεγόμενες, που βάζουν μπροστά άγρια σκαψίματα στο υποσυνείδητο γιά να ξεθάψουν τιμαλφή μνήμης που είχαν σκεπαστεί από αδιάφορες αηδίες, κουτές προσμονές, φρούδες ελπίδες, επενδύσεις σε τρύπια χαρτιά. Μιλάω γιά νοσταλγίες εξέγερσης, γιά αναρχικές νοσταλγίες, γιά μεγάλα ΟΧΙ!


Αν, ανάμεσα σ' όλ' αυτά υπάρξουν και κάποια υγρά που θυμίζουν δάκρυα, καλά είναι κι αυτά. Εκτονώνεται κανείς με τα δάκρυα...