"Γειά σου Γιαννάκι μου κολπαδόρε" (1936)

, κόντρα στο
 "Χωρίς εσένα" του Φίλιππου Πλιάτσικα+Ευσταθίας (2005)

--------------------------------------------------------------------------------------

Όλα τα πράγματα μπορεί να τα δει κανείς από τουλάχιστο δυό διαφορετικές γωνίες. Αλίμονο σ΄αυτούς/ές που βλέπουν σ΄όλη τη ζωή τους από μιά. Έτσι, μπορείς να πλήξεις ή να αηδιάσεις από την ανοησία των ανθρώπων και να τους κατακρίνεις. Απ΄την άλλη μεριά όμως, αν δε βλέπεις τη ζωή με μάτια κλειστά, μπορείς να σκεφτείς σε τι υποβάλλονται οι άνθρωποι καθημερινά, την πλύση εγκεφάλου, τους τόνους ανόητης και άχρηστης πληροφόρησης και τότε, τους λυπάσαι και τους συμπονάς.

Να λυπηθούμε λοιπόν ή τί, κάποια Ευσταθία που λέει αυτό το τραγούδι;

Μάλλον θα νομίζετε πως λόγοι νοσταλγίας για χαμένες εποχές, έλλειψη κατανόησης και ικανότητας προσαρμογής στο σήμερα, να είναι που με κάνουν να είμαι έτσι κριτικός απέναντι σ΄ένα σημερινό τραγούδι. Αν έτσι νομίσατε, κάνατε λάθος. Μιλάω για κάτι άλλο.

Η Ευσταθία μιλάει για μιά νωθρή και άδεια καθημερινότητα που μέσα της πέφτει, αν της λείπει το αντικείμενο του έρωτά της.

Είπε μια γυναίκα χτες, "χρειάζομαι έναν ήσυχο άνθρωπο που να μπορώ να επικοινωνώ μαζί του, μιά ήσυχη ζωή και παιδιά". Πέρα από οποιεσδήποτε ευκαιριακές "εκτινάξεις", έκφρασε αυτό που όλα τα θηλυκά όντα του πλανήτη επιζητούν. Την ήσυχη και αρμονική συνέχεια της αναπαραγωγής της ζωής.

Ας τραβήξουμε μιά γραμμή προς τα πίσω, να μας πάει ως το 1936 και ν΄ακούσουμε το τραγούδι του Κώστα Σκαρβέλη ”Ο Γιαννάκης”.

Κάντε κλικ στο αποκάτω link, πατείστε download στη σελίδα που θ΄ανοίξει και περιμέντε λίγο για να παίξει το τραγούδι

http://youtu.be/rQrSv2xjSE4

Επειδή έχουμε μιά τάση να υποβιβάζουμε το παρελθόν και να πιστεύουμε ότι οι άνθρωποι τότε ήταν ανελεύθεροι ενώ εμείς πιό μοντέρνοι, ας θυμηθούμε εδώ πως η Ρόζα Εσκενάζι που τραγουδάει δεν ήταν κανένα καταπιεσμένο κοριτσάκι του Παρθεναγωγείου. Ήταν μιά γυναίκα που γεύτηκε τη ζωή με τα ούλα της και έκανε ότι γούσταρε. Τελείωσε τις μέρες της παραδομένη στην παραζάλη του Alzheimer, αλλά είχε προλάβει να πει δυό λόγια, πως ήταν ευχαριστημένη από τη ζωή της. Άραγε, η οποιαδήποτε Ευσταθία, αν φτάσει στη μακροημέρευση της Εσκενάζι, θα είναι ευχαριστημένη;

Ο Γιαννάκης (το γλυκό φιλί) 


Στίχοι: Κώστας Σκαρβέλης, Παστουρμάς
Μουσική: Κώστας Σκαρβέλης, Παστουρμάς
Πρώτη εκτέλεση: Ρόζα Εσκενάζη

Μ’ αρέσουνε τα γούστα σου και τα καμώματά σου,
μπερδεύτηκα, Γιαννάκη μου, στην έξυπνη ματιά σου.

Οταν περνάς σε λαχταρώ. το ’χω κρυφό καμάρι.
φοβούμαι μεσ’ στη γειτονιά, καμιά να μη σε πάρει.

Τα βράδια θέλω να περνάς, βρε όμορφο Γιαννάκι,
στα μυστικά να μου το λες, πως μ’ αγαπάς λιγάκι.

Στη ζούλα πάντα έξυπνα περνάς, κρυφομιλούμε,
στα σκοτεινά Γιαννάκη μου θα γλυκοφιληθούμε.

Στην αγκαλιά σου θα ριχτώ, να με γλυκοχαϊδεύεις
και να μου λες παντοτινά εμέ πως θα λατρεύεις.

Και τότε, βρε Γιαννάκη μου, θα ξεύρεις θα ησυχάσω
τα όμορφα τα κόλπα σου ποτέ δε θα ξεχάσω.

Οι στίχοι μιλάνε για ένα κόσμο που το αίμα έβραζε μέσα στις φλέβες. Όλα βράζαν, ακόμα και το χώμα της γης. Τα τοτινά μπρόκολα περιείχαν 68% περισσότερες θρεπτικές ουσίες, σε σύγκριση με τα σημερινά "ενισχυμένα". Οι κοινωνικοί περιορισμοί, οι μανάδες που καραδοκούσαν μη και τους παραστρατίσει η χαμογελάιδα τους, η μυστικοπάθεια και το συνωμοτικό κλίμα της ερωτικής συνάντησης, ανέβαζαν τις θερμοκρασίες.

Σήμερα, όλα αυτά είναι μυθολογίες. Ακόμα και η ερωτική ατμόσφαιρα της δεκαετίας του ΄70 είναι ξεχασμένη μυθολογία. Σήμερα όλα είναι "απελευθερωμένα", γι αυτό και η μαραζωμένη θλίψη που εξαπλώνεται.

Μετά το όργιο...

Για να μη νομίζετε όμως ότι είναι δικές μου νοσταλγικο-παπουδίστικες απόψεις, σας μεταφέρω αποσπάσματα από τη περίπλοκη (;) σκέψη του Jean Baudrillard

”Αν έπρεπε να χαρακτηρίσω την παρούσα κατάσταση πραγμάτων, θα την ονόμαζα: μετά το όργιο. Όργιο είναι όλη η εκρηκτική στιγμή της νεωτερικότητας, η στιγμή της απελευθέρωσης σε όλους τους τομείς. Πολιτική απελευθέρωση, σεξουαλική απελευθέρωση, απελευθέρωση των παραγωγικών δυνάμεων, απελευθέρωση της γυναίκας, του παιδιού, των ασυνείδητων ενορμήσεων, απελευθέρωση της τέχνης. Επώμιση όλων των μοντέλων παράστασης και όλων των μοντέλων αντι-παράστασης.

Ήταν ένα όργιο ολικό, στο οποίο έλαβαν μέρος το πραγματικό, το ορθολογικό, το σεξουαλικό, το κριτικό και το αντι-κριτικό, η αύξηση και η κρίση της αύξησης. ααντικειμένων, σημείων, μηνυμάτων, ιδεολογιών, ηδονών.

Σήμερα πλέον όλα έχουν απελευθερωθεί, ο κύβος ερρίφθη και ξαναβρισκόμαστε συλλογικά μπροστά στο καίριο ερώτημα: ΤΙ ΚΑΝΟΥΜΕ ΜΕΤΑ ΤΟ ΟΡΓΙΟ;

Δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε άλλο από το να παρουσιάζουμε σαν πραγματικά το όργιο και την απελευθέρωση, να προσποιούμαστε ότι τραβάμε προς την ίδια κατεύθυνση επιταχύνοντας, στην πραγματικότητα όμως επιταχύνουμε μέσα στο κενό, αφού όλες οι τελικότητες της απελευθέρωσης βρίσκονται ήδη πίσω μας, κι αφού αυτ από το οποίο κατατρεχόμαστε, ψυχαναγκαζόμαστε, είναι ακριβώς αυτή η προεξόφληση όλων των αποτελεσμάτων, η διαθεσιμότητα όλων των σημείων, όλων των μορφών, όλων των πόθων.

Τί κάνουμε λοιπόν;

Αυτό θα πει κατάσταση προσομοίωσης: είμαστε υποχρεωμένοι να ξαναπαίξουμε όλα τα σενάρια επειδή όλα έχουν ήδη υλοποιηθεί- πραγματικά ή δυνητικά.

Πρόκειται για την κατάσταση της πραγματοποιημένης ουτοπίας, όλων των πραγματοποιημένων ουτοπιών, όπου είσαι, παραδόξως, αναγκασμένος ναεξακολουθήσεις να ζεις σαν να μην ήταν αυτές πραγματοποιημένες. Καθώς όμως είναι πραγματοποιημένες και καθώς δε μπορούμε πιά να διατηρούμε την ελπίδα ότι θα τις πραγματοποιήσουμε, άλλο δε μας μένει από το να τις υπερ-πραγματοποιήσουμε μέσα σε μιά απροσδιόριστη προσομοίωση.

Ζούμε μέσα στην απροσδιόριστη αναπαραγωγή ιδανικών, φαντασμάτων, εικόνων,

 ονείρων που βρισκονται εφεξής πίσω μας και που πρέπει εντούτοις να τα αναπαράγουμε μ΄ένα είδος μοιραίας αδιαφορίας...”

ως εδώ με τον Baudrillard

Αυτή η "μοιραίας αδιαφορία" που αναφέρει, απεικονίζεται πάνω στο, ουσιαστικά, απελπισμένο πρόσωπο της Ευσταθίας, ένα πρόσωπο που μοιάζει το ίδιο ανέκφραστο, όπως και τα πρόσωπα των σύγχρονων πλαστικών γυναικείων και ανδρικών κουκλών που βλέπουμε στις βιτρίνες...

Ας αφήσουμε τα φώτα ν΄ανάψουν μέσα μας κι ας πολτοποιήσουμε 

                           αυτό  τον κούφιο και ανέραστο κόσμο που σας προσφέρουν, σαν

                           εισαγωγή στο επόμενο βήμα της πλήρους καλλωδίωσης...