'Ενα ερώτημα στον αέρα...

Γιατί, στα διάφορα forum γιά το ρεμπέτικο - που είναι αφόρητα πληκτικά και "κολλημένα" - κάθε φορά που κάποιος εκφράζει μιά διαφορετική και ασυνήθιστη άποψη του πετάνε ένα κεραυνό ότι, "αυτό είναι υποκειμενική άποψη"; Δεν είναι αυτονόητο; Είναι κακό να εκφράζει κανείς υποκειμενικές απόψεις; Υπάρχουν και άλλες μήπως; Ναι, λέγεται, τα ντοκουμέντα. Ποιά είν' αυτά; Ντοκουμέντο μπορεί να θεωρηθεί μιά απόδειξη, ένα έγγραφο. Κάτι που είπε ή υπαγόρευσε κάποιος/α που έζησε και συμμετείχε στην εποχή του ρεμπέτικου είναι ντοκουμέντο; Ναι, εν μέρει όμως. Είναι κι αυτό πολύ σχετικό. Δηλαδή, δεν έχει κανείς το δικαίωμα να κρίνει ή να εκφέρει μιά άποψη γιά κάτι που είπε ένας "άγιος" ή "αγία" της τότε εποχής; Μήπως αυτό θυμίζει θρησκευτικούς αιρετικούς καυγάδες; Γιατί πάντα τόσος χόλος στη χώρα μας; Μήπως μας έχουνε κάνει να ξεχάσουμε τι θα πει ήρεμος διάλογος και ανάπτυξη ψύχραιμων επιχειρημάτων; Έχουμε να χωρίσουμε τίποτα χωράφια;
Μήπως πρέπει να το σκεφτούμε λίγο;

Το τραγούδι του μήνα (2) - Ιανουάριος 2008 μ.Χ.

ο Κος Παναγιώτης Τούντας


Πρόλογος


Λυπάμαι που δεν έχω καταφέρει ακόμα να μάθω πως μπορώ να "κατεβάσω" ένα τραγούδι και να μπορεί ο/η επισκέπτης/τρια να τ' ακούσει. Τα 3 blogs μου είναι καινούρια κι εγώ αγνοώ και δε καταλαβαίνω διάφορες μικρολεπτομέρειες. "Γιατί να το κρύψουμε, άλλωστε" (όπως έλεγε ο πανκρυψίνους αξιότιμος Κος Μητσοτάκης), ανήκω στη γενιά των "ηλιθίων". Αυτών δηλαδή που δε μαθαίνουν εύκολα της τεχνολογίας, αν αυτός/ή που μου δείχνει δεν είναι ιδιαίτερα έξυπνος/η...




Αν κάποιος/α που περνάει απ' τα blogs μου έχει την καλή διάθεση να με βοηθήσει, θα είμαι ευγνώμων. Αφείστε που δε ξέρω HTML και δε μπορώ να εγκαταστήσω ένα counter. Θα μου πείτε, πού μένεις; Στην έρημο του Σινά; Όχι, μένω στη μεταβιομηχανική Σουηδία που είναι μιά άλλου είδους έρημος του Σινά. Θα προτιμούσα τη γνήσια έρημο του Σινά. Δεν έφτασε ακόμα η ώρα...Έτσι, προχωρώ, ξαναζητώντας συγνώμη, με αυτό που μου απομένει, το γραπτό λόγο...

Διάλεξα για τον πρώτο μήνα του καινούριου χρόνου δύο παράλληλα τραγούδια του Παναγιώτη Τούντα. Είναι τα "Τα λεφτά σου δε τα θέλω" και "Φτώχεια μαζί με την τιμή". Τα λέω παράλληλα γιατί πιάνουν το ίδιο θέμα, την αδιαφορία γιά το χρήμα. Είναι και τα δυό τραγουδισμένα από τα δυό μεγάλα αηδόνια, Ρόζα Εσκενάζι και Ρίτα Αμπατζή. Πέρα απ' αυτό, στους στίχους μιλάνε δυό γυναίκες, εκφράζοντας αυτή τη στάση.
Πάνω στην ιστορία της αδιαφορίας απέναντι στο χρήμα, έχει στηθεί μιά μικρή μυθολογία στις μέρες μας. Οι ρεμπέτες/σσες δεν αγαπούσαν τα χρήματα. Σκεφτόντουσαν μόνο τη σήμερον και κοίταγαν πως να τη γλεντήσουν, μας λένε. Λέω πως είναι πολύ αμφίβολα όλ' αυτά...