Ξεκλειδώνοντας τραγούδια...

και χτίζοντας γέφυρες ανάμεσα στο τότε και το σήμερα

Σταύρος Καλούμενος

Οι προκαταλήψεις κάθονται

στο κεφάλι,

στ΄αυτιά

για στη...μύτη;

Πάντα πίστευα πως τα Ρεμπέτικα είναι, με διάφορους τρόπους,

ειλικρινείς εξομολογήσεις, όχι μόνο βαθιάς αγάπης  αλλά, κύρια,

εξομολογήσεις αντρικής αδυναμίας να φέρουν βόλτα αυτό το ιδιότυπο

πλάσμα που λέγεται γυναίκα και που, πράγμα παράξενο(...), δε μας 

μοιάζει...

Θα σας πω για έναν ξεχασμένο γλυκό τραγουδιστή, τον Σταύρο Καλούμενο και για ένα τραγούδι του, που κανείς δεν έχει ασχοληθεί μ΄αυτό, την "Αμαρτωλή"

Το τραγούδι υπάρχει και στο παρακάτω CD  

http://youtu.be/dd2ifLNq6aU

Όταν ακούμε, πολύ σπάνια ακούμε ενεργητικά. Ιδιαίτερα στις μέρες μας που δε ζούμε αλλά παραληρούμε ζαλισμένοι απ΄τους συνεχείς βομβαρδισμούς ήχων, εικόνων και λόγου, είναι αμφίβολο και κατά πόσο αντέχουμε ν΄ακούμε.

Αν προσθέσουμε και τις προκαταλήψεις που κουβαλάμε, ακόμα χειρότερα. 

Αν βάλουμε και τις προκαταλήψεις που κουβαλάει το ένα φύλο για το άλλο, ...βράσε όρυζα.

Υπήρξε λοιπόν κάποτε ο Σταύρος Καλούμενος που δε ξέρουμε τίποτα γι αυτόν, πέρα απ΄το ότι είχε μεταναστεύσει στις ΗΠΑ και μάλλον πέρασε εκεί τον υπόλοιπο βίο του. Προς το παρόν έχουν εντοπιστεί 8 τραγούδια με τη φωνή του και, ίσως προκύψουν στο μέλλον κι άλλα. Απ΄αυτά τα 8 μόνο η "Αμαρτωλή" φαίνεται νά΄ναι δική του σύνθεση.

Πρόκειται για ένα αργό καλαματιανό, (μακάμι ουζάλ, ήχος πλάγιο του δευτέρου με μέτρο 7 χρόνων - γράφουν στη σελίδα του sealabs). Μη με ρωτήσετε, που δε θα το κάνετε, γι αυτούς τους μουσικολογικούς όρους γιατί δε κατάφερα ποτέ να τους μάθω.

Είναι λοιπόν ένα τραγούδι αργό, μονότονο, μελαγχολικό και υπέροχο.

Ένα τραγούδι βαθιού ερωτικού πάθους. Με τις σημερινές αντιλήψεις, το περιεχόμενο των στίχων του θα χαρακτηρίζονταν σαν ερωτικός μαζωχισμός.

Να οι στίχοι:

Δε θέλω στον Παράδεισο να πάω σαν πεθάνω.

Το ξεύρω ότι δε θα σε βρω και τότε, τί θα κάνω; 

Θέλω να πάω στην Κόλαση, τη χάρη αυτή γυρεύω

γιατί εκεί θε να σε βρω, αμαρτωλή, το ξεύρω

γιάλα!

Γιατί ποτέ στη ζήση σου, ποτέ δε με λυπήθης,

να κάνεις ένα ψυχικό λίγο να μ΄αγαπήσεις.

γιάλααα, όπα!

Αμαρτωλή μες τις φωτιές θα ψήνεσαι, θα λειώνεις,

δεν ωφελεί, κακούργα μου, αν τώρα μετανιώνεις.

Μαζί κι εγώ με σένανε στην Κόλαση αν λειώνω,

μες τους διαβόλους συντροφιά, σένα να βλέπω μόνο

Και πεθαμένους συντροφιά, διαβόλους θά΄χω έτσι

και στη ζωή με διάβολο, ο δόλιος, είχα μπλέξει

γιάλα, όπλα!

Γειά σου Σταύρο! 

Θα μπορούσε κανείς να αναρωτηθεί, ποιοί αγοράζαν ένα τέτοιο δίσκο; Οι άντρες, βέβαια. Ποιές γυναίκες θα έτερπε; Άντρες που στους στίχους του βρίσκαν κοινά σημεία με παρόμοια που περνούσαν οι ίδιοι. Άντρες που μπορεί καθώς τ΄άκουγαν, να μουρμούριζαν πίσω από τα δόντια τους, "α, ρε σκύλες γυναίκες..."


Φαντάζομαι, αντίθετα, πως οι γυναίκες που τ΄άκουγαν τότε θα χαμογελούσαν, στα κρυφά, συνηθισμένες από τέτοια που παίρναν και δίναν...

ΣΗΜΕΡΑ;

Σήμερα, νομίζω πως οι άντρες αν το άκουγαν θα είχαν τα ίδια ανακλαστικά, ενώ οι γυναίκες, εικάζω, ή θα το προσπερνούσαν αδιάφορες ή θα εκνευρίζονταν. Όταν το κάνουν έχουν δίκιο σ΄ένα βασικό σημείο. Το Ρεμπέτικο μιλάει μοναχά για το τι κάναν αυτές και ποτέ για το τι κάναν οι άντρες.

ΤΑ ΝΟΜΙΖΩ ΟΛ΄ΑΥΤΑ.

ΟΠΟΙΟΣ/ΟΠΟΙΑ ΔΙΑΦΩΝΕΙ, ΟΡΙΣΤΕ...

Αν είναι έτζι, θά΄θελα να επισημάνω ένα τελευταίο.

Το περιεχόμενο του τραγουδιού είναι απλούστατο, δε χρειάζεται επεξηγήσεις. Περιέχει όμως μιά φράση μοναδική. Εκείνο το

να κάνεις ένα ψυχικό, λίγο να μ΄αγαπήσεις

Και μόνο γι αυτή τη ξυπόλητη φράση, του αξίζει αυτού του τραγουδιού μιά ιδιαίτερη θέση!