Γιώργος Λαύκας 

και η "θηλυκή " γλώσσα

__________________

Ένας απ΄τους τελευταίους

σοβαρούς μάγκες

(οι φωτογραφίες είναι δανεισμένες από το

περιοδικό "Το Λαϊκό τραγούδι", τεύχος 12, Ιούλιος 2005) 

Θέλω να σας μιλήσω λίγο για έναν απ΄τους καλύτερους συνθέτες των σκοτεινών χρόνων ανάμεσα στο 1950 και 1960. Θα το κάνω όμως με έναν ανορθόδοξο τρόπο.

Δείτε δυό φωτογραφίες αυτού του ανθρώπου. Μιά νεανική, μ΄ένα βλέμμα καθαρό και μαλακό...  

και μια ώριμη, ενός ανθρώπου που έχει δει τη ζωή.

Δείτε τώρα το παρακάτω πολύ καλό video όπου ο Γιώργος Λαύκας παίζει μπουζούκι δίπλα στο Μανώλη Χιώτη, στ΄αριστερά του.

Προσέξτε τώρα!

Συνήθως, όταν ακούμε ένα τραγούδι κάνουμε και κάτι άλλο παράλληλα. Μαθημένοι, εμείς οι αρσενικοί απ΄τα παιδικά μας χρόνια, όταν ακούμε στίχους που είναι ιδιαίτερα συναισθηματικοί, τους καταχωρεί ο εγκέφαλός μας σα στίχους που βγαίνουν απ΄το στόμα μιάς γυναίκας. Αν συμφωνείτε, το τραγούδι του Γιώργου Λαύκα, με στίχους του Κώστα Μάνεση  δίνουν, μέχρι την τρίτη στροφή μιά τέτοια αίσθηση. Το ακούτε στη δεύτερη εκτέλεσή του με τη Μαρίκα Νίνου, πράγμα που ενδυναμώνει την αίσθηση ότι είναι μιά γυναίκα που εκφράζει ερωτικό παράπονο.

Στην τρίτη στροφή λοιπόν, τα πράγματα αλλάζουν.

Θά΄ρθ΄η σειρά σου κι ο κατήφορός σου αυτός

θα σε τσακίσει δίχως να το καταλάβεις,

αλήτης έγινα για σένανε σωστός,

μάχαιρα έδωσες και μάχαιρα θα λάβεις

 Όσοι ξέρουν καλά το ρεμπέτικο γνωρίζουν πως η λέξη κατήφορος αφορά πάντα τις γυναίκες. Ήδη εκεί δίνεται το πρώτο σήμα που ολοκληρώνεται με τη λέξη αλήτης, όπου καταλαβαίνουμε πως το ερωτικό παράπονο έρχεται απ΄τη μεριά ενός άντρα.

Ελπίζω να συμφωνείτε πως, γενικά, οι άντρες δεν εκφράζονται έτσι, όσο και να πονάν. Έχετε ποτέ ακούσει κανέναν να λέει "αφού το ήξερες πως θα με βαρεθείς, ήτανε σφάλμα σου για να με ξεμυαλίσεις";

Tί θέλω να πω μ΄όλ΄αυτά; Θέλω να τονίσω ακόμα μιά φορά πως έχουμε παρεξηγήσει το Ρεμπέτικο έχοντας ανάγκη να πιστεύουμε ότι είναι σκληρό.

Μα, θα μου πείτε, οι στίχοι δεν είναι δικοί του, είναι του Κώστα Μάνεση. Ελπίζω να συμφωνείτε πως κανένας συνθέτης δε θα δεχόταν να ντύσει με μουσική στίχους με το περιεχόμενο των οποίων δε συμφωνούσε.

Αν έχετε την υπομονή να διαβάσετε αυτά που λέει ο γιός του Τάκης Λαύκας που μιλάει έξω απ΄τα δόντια, θα διακρίνετε ένα παράπονο για την έλλειψη παρουσίας του πατέρα του που γύριζε από δω κι απο κει. Τον χαρακτηρίζει αυτοκαταστροφικό. Οι επαγγελματίες μου σικοί όμως, και δε μιλάμε γι αυτούς της κλασσικής μουσικής, ήταν έτσι και εξακολουθούν να είναι και σήμερα, ιδιαίτερα αυτοί που παρουσιάζονται μπροστά σε απαιτητικό και αλαλάζον κοινό.

Το θέμα μας όμως είναι ο προικισμένος Γιώργος Λαύκας, ένας απ΄τους τελευταίους σοβαρούς μάγκες που συνέχισε, μέχρις ενός σημείου, την παράδοση του Ρεμπέτικου μέσα σε δύσκολα και μπερδεμένα χρόνια. Σε χρόνια βαριά όπου οι περισσότεροι Έλληνες ήταν ψυχικά τραυματισμένοι και είχαν ανάγκη να ξεχάσον και να αφεθούν σε κάτι καινούριο.

Η συνεργασία όμως Κ.Μάνεση και Γιώργου Λαύκα μας άφησε το 1950 (πρώτη εκτέλεση) το πιό "θηλυκό" (βλ. ανοιχτό και ειλικρινές) τραγούδι.

__________________________________________________

Συνέντευξη του "Λαϊκού τραγουδιού" από τον Τάκη Λαύκα