(Χρυ)Σούλα Καλφοπούλου

 απότιση τιμής και ευγνωμοσύνης *

(αν ζει αυτή η γυναίκα...)

Η Σούλα Καλφοπούλου είχε μιά εξαιρετική φωνή,

αλλά είναι τελείως ξεχασμένη(αποσύρθηκε στη σιωπή).

Έτζι, βιώνεται σήμερα σα λαλούν εξάρτημα διφωνιών,

κύρια δίπλα στο Μάρκο που η φωνή της ταίριαζε με τη δικιά του.

* Η λέξη ευγνωμοσύνη μπορεί ν' ακούγεται υπερβολική γιά κάποιες/ους. Μπορεί να παραπέμπει σε τυφλό φανατισμό γι αυτή τη μουσική και καθαγιοποίηση των συντελεστριών/ών της. Δε πρόκειται γι αυτό. Μόνο αυτές/οί που αγαπούν βαθιά το ρεμπέτικο μπορούν να καταλάβουν. Ευγνωμοσύνη νιώθω γιά τη χαρά, την έκσταση, τη μαγεία που προσφέρουν αυτά τα τραγούδια, γιά το εισιτήριο που παρέχουν στο να φύγει κανείς από τη βαρετή και στεγνή καθημερινή πραγματικότητα των "πολιτισμένων" ημερών μας..

Eίναι πολύ δύσκολο να πει κανείς τι ειν' αυτό που κάνει ένα τραγούδι να λάμψει. Όλα ξεκινάνε από τη μουσική σύνθεση. Μετά; Οι στίχοι; Η τραγουδίστρια ή ο τραγουδιστής; Όλ' αυτά άρρηκτα δεμένα μεταξύ τους; Όπως και να είναι, στα ρεμπέτικα (μόνο σ΄αυτά;) τη μεγάλη μερίδα στο τραπέζι την παίρνουν οι άντρες. Αυτοί είναι βέβαια που κάναν και το μεγάλο κομμάτι της δουλιάς (με ιώτα). Οι τραγουδίστριες όμως, η συντριπτική πλειοψηφία, μπαίνουν στο ημίφως. Εξαιρούνται αυτές που διάφορες περιστάσεις, αλλά και ψυχολογικοί αντρικοί μηχανισμοί, τις έβγαλαν μπροστά.

Θά΄θελα να τραβήξω στο φως μιά τραγουδίστρια που άργησα πολύ να την εκτιμήσω(να τη διακρίνω, εννοώ). Tη (Χρυ)Σούλα Καλφοπούλου. Η γυναίκα αυτή δεν ανέβηκε στα ψυχοφθόρα πάλκα των μαγαζιών. Τραγούδησε τις περισσότερες συνθέσεις του αδερφού της Σπύρου Καλφόπουλου, πολύ άξιου συνθέτη.Η φωνή της υπάρχει σε λίγα τραγούδια μόνη, ενώ στα περισσότερα τραγούδησε δίπλα σε μικρότερα ή μεγαλύτερα αντρικά ονόματα όπως, Μ. Βαμβακάρη, Χατζηχρήστο, Σ. Περπινιάδη, Τατασόπουλο, Τσιτσάνη, Ι. Σταμούλη, Α. Ευγενικό κλπ. Kατά τη γνώμη μου, δε βγήκε μπροστά όσο θά'πρεπε. Στα τραγούδια όμως που την "εμπιστεύτηκαν" να τα πει μόνη της, έδειξε τις πολυποίκιλλες δυνατότητές της.

Αυτή η γυναίκα, όπως και η Χασκήλ, σ' έπαιρνε με τη φωνή της. Μπορούσε να τραγουδήσει τα "κατοπινότερα" μάγκικα (τα μεταπολεμικά), όπως τα δυό έξοχα "Άλλα λόγια ν' αγαπιόμαστε" και "Τι να κάνω που σ' αγαπώ" του Καλδάρα, με φωτεινή και σίγουρη φωνή. Μπορούσε να τραγουδήσει εξωτικά τραγούδια, δημιουργώντας μιά μαχμούρικη νοσταλγία γιά άγνωστους τόπους, όπως στα "Γιλντίζ - Πανσέληνος στο Βόσπορο"

 ή "Γκιούλ Μπαξέ". Mπορούσε όμως και να τραγουδήσει με κατσαρή, αισθησιακή φωνή, λέγοντας τραγούδια βαθιάς αγάπης, εγκατάλειψης, φτώχειας και πόνου. 

Διάλεξα, σα παράδειγμα, ένα πολύ όμορφο τραγούδι του αδελφού της, όπου τραγουδάει μαζί του. Ο τίτλος είναι, "Όσα χρόνια κι αν περάσουν" (1948)

_______________________________________

http://www.esnips.com/doc/03a411e5-d900-4053-86ad-675fc7672c94/Osa-hronia-ki-an-perasoun-1948
(το link είναι εκτός λειτουργίας, προς το παρόν)

Γιά άλλα τραγούδια που συμμετέχει, βλ. http://rebetiko.sealabs.net/display.php