Η εικόνα

του

Thorax and Mind

H παραπάνω εικόνα που έφτιαξα και, τελικά, επέλεξα σα σήμα του Thorax and Mind είναι η πρώτη, και μοναδική ως τώρα, προσπάθεια μιάς αλλιώτικης εικαστικής προσέγγισης του Ρεμπέτικου. Δε το λέω για να καυχηθώ, έτζι είναι. Μπορεί να βιώνεται σα κουλτουριάρικη, "γκραντ γκινιόλ" όπως είπε ένας φίλος, ακατάληπτη. Απλά, δεν είμαστε συνηθισμένοι σε τέτοιες εικόνες.

Είναι μιά σειρά από τομείς στην Ελλάδα που κανείς δε προσπαθεί να τους αναβαθμίσει και τους έχουμε εγκαταλείψει έρμαιο διάφορων αεριτζήδων και ερασιτεχνών "εμπόρων" που χρηματίζουν στη πλάτη μας. Ο τομέας των αντικειμένων "λαϊκής τέχνης" για τους ξένους τουρίστες είναι ένας τέτοιος τομέας.

Η εικόνα είναι φτιαγμένη με την τεχνική του κολάζ. Δεκάδες μικρά, προσεκτικά κομένα και ταιριασμένα κομματάκια από φωτογραφίες ειδών υγιεινής, μόδας, επίπλων, υφασμάτων κλπ. Αυτό που θέλει είναι, να εικονογραφήσει την άποψη που έχω για το Ρεμπέτικο. Ότι το κοιτάμε απέξω και δε πάμε βαθύτερα. Έτζι, αυτή η εικόνα δείχνει το πρόσωπο ενός μάγκα (και όχι μόνο...) από μέσα, πίσω από τη μάσκα που φορούσαν καθημερινά.

Για να το πω πιό απλά, αυτό το πρόσωπο που είχε τη γενναιότητα να εκθέσει ο Μάρκος Βαμβακάρης στην αυτοβιογραφία του, όταν είχε φτάσει στα γεράματα. Τα τραύματα, τη μοναξιά, το αδιέξοδο.

Η πολιτεία δε νοιαζόταν ποτέ για το θέμα της αισθητικής παιδείας.

Οι έμποροι έχουν χαμηλή αισθητική παιδεία. διαλέγουν αυτό που τους αρέσει κι αυτό που πιστεύουν πως θα πουλήσει.

Το κοινό έχει κι αυτό χαμηλή αισθητική παιδεία και δεν ενοχλείται. Έτζι, έχουμε έναν επαναλαμβανόμενο και ανακυκλούμενο κυκεώνα κιτς που θα πάει, ως πού;

Ο Πλάτωνας έλεγε ότι οι Τέχνες δεν είναι η τάξη, αλλά η διάλυση της τάξης.